(Düzenlendi.)
(Final.)
Dram yok, üzülmek yok! Biz burada sadece gülüyoruz.
Çıtır çerez, belki bir tutam da klişe bir aşk hikayesi arayanları içeride cümbüş bekliyor!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İyi okumalar...
13. Bölüm; 'Namuslu VS Hıyar Ağası'
"Bizim tek ortak noktamız buydu işte. Birbirimize tahammül edememek."
≈Güneş'ten≈
"Güneş! Kızım kalk hadi!" Annemin sesini duymamla, zaten hafif olan uykum hemen açılmıştı. Benim için erken kalkmak sorun değildi. Zaten yaklaşık 1,5 ay önceki hayatımda, erken kalkmak sorun olarak düşünebileceğim son şey bile değildi.
Banyoya gidip, işlerimi halledip, dolabımdan siyah eşofman altı ve bordo t-shirt çıkarıp giydim.
"Günaydın anne."
"Günaydın kızım. Ekmek kalmamış, al da gel sana zahmet."
"Tamam anne." Daha fazla oyalanmadan, ayakkabılarımı ayağıma geçirip, evden çıktım. Mahallemin sokaklarında yürürken, son günlerde ne kadar mutlu olduğum geldi aklıma. Mutluydum. Hem de çok. Gerçekten iyi arkadaşlar ve beni ben olsuğum için seven birini bulmuştum. Ben de seviyordum. İstemsizce yine gülüşü geldi aklıma. Ne de güzel gülüyordu. Ama bir bana güzeldi! Çok da yakışıklıydı. Ama en çok kalbi güzeldi. Merhameti ve davranışları güzeldi. Merhamet en çok ona yakışıyordu.
Düşüncelerimden Hasan amcanın bakkalına gelince ayrıldım. İçeri girer girmez, köşede oturmuş, sohbet eden Faruk abi, Demir abi ve Emirhan dikkatimi çekti. Açılan kapının sesi ile hepsi bana dönmüştü. Bakışlarından rahatsız olduğum için, sessizliği bozdum. Dikkatin üzerimde olması hoşuma gitmiyordu. Tabii Emirhan istisna olabilirdi belki.
"Günaydın."
"Günaydın."
"Günaydın abim."
Kısaca günaydınlaşıp, Emirhan'a içten bir şekilde gülümsedim ve ekmek dolabına yöneldim. Emirhan sevgilim olabilirdi ama bu utandığım gerçeğini değiştirmiyordu. Hem abimlerden çekiniyordum. Babam bile bana gerçekten baba olmazken, kan bağımız olmadığı halde onların kardeşi olmuştum. En azından öyle hissettiriyorlardı.
Emirhan'ın bakışlarını üzerimde hissedebiliyordum ve bu bile heyecanlanmam için sağlam bir nedendi. Kapının kapanma sesinden anladığım kadarıyla, müşteri gelmişti ama ben o tarafa bakmadım ve çikolata reyonuna yöneldim. Sevdiğim çikolatalardan alıp, poşete attım ve kasaya yöneldim. O sırada Emirhan da ayaklanmıştı ve bana doğru geliyordu. Tam arkama döndüğüm sırada, bir bedene çarpmamla sendeledim ve refleks olarak geriye adımladım ama bileğimdeki eller izin vermemişti ve beni kendine çekmişti. Kaşlarımı çatıp karşımdaki adama baktım.
