(Düzenlendi.)
(Final.)
Dram yok, üzülmek yok! Biz burada sadece gülüyoruz.
Çıtır çerez, belki bir tutam da klişe bir aşk hikayesi arayanları içeride cümbüş bekliyor!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İyi okumalar....
34.Bölüm, 'İsteme'
≈Cansu'dan≈
Kapının çalması ile hızla yerimden kalktım ve koşarak kapıya gidip, açtım. Kestane rengi saçlarını yukarıdan dağınık bir şekilde toplamıştı. Pantolon ve sweatla her zamanki gibi hoş görünüyordu ve... Ah kıskandığım ela gözleri! Benim gözüm niye ela değil ya?
"Biliyorum mükemmelim." Can dostuma, çocukluğuma sımsıkı sarıldım.
"Özlemişim!"
"Var öyle etkilerimiz."
"Boş yapma Tuğçe!"
"Çekilde, gireyim istersen artık?"
"Geç bakalım." Tuğçe'yi gülerek içeri buyur ettim ve bavullarını taşımasına yardım ettim.
"Ev güzelmiş."
"Evet, güzel ev. Sahibi özellikle buraya, bu şekilde yaptırmış. Evin bir hikayeside varmış galiba ama onu bilmiyorum." O adamın bu evle alakalı olayı ne olabilir ki?
Tuğçe'nin bavullarını kalacağı odaya koyduktan sonra, kendimi kanepeye attım ve gözlerimi dinlendirmek için kapattım. Tuğçe de mutfaktaydı sanırım. Ayak seslerinden anladığım kadarıyla buraya doğru geliyordu. Ayak sesleri kesildiğinde yüzüme çarpan ıslaklıkla yerimde doğruldum. Pişkin pişkin sırıtan Tuğçe'ye ölümcül bakışlar attım ve ayaklandım. Zaten ben kalkınca o da tabana kuvvet koşmaya başlamıştı.
Hızlıca bir bardak su doldurdum ve pencereye geçtim bakmadan gelişine salladım. Nasıl olsa kimse yoktu muhtemelen ve Tuğçe'yi ıslatabilirdim. İntikam.
"Bu ne lan?" Tuğçe'nin sesinden daha kalın bir ses duymamla, gövdemi pencereden sarkıttım. Gördüğüm kişi ile kafamı dağlara taşlara vurmak istedim ama yine de aklımdaki o mükemmel cevabı vermeden edemezdim.
"Can suyu." Bana 'sen ciddi misin?' der gibi bakıyordu. Gözüm Ateş'in az gerisindeki Tuğçe'ye ve iki adama takıldı. Biri nedense yerinde duramıyor, sürekli hareket ediyordu. Heyecanlı gibiydi. Hastane gördüklerimden biriydi bu. Biri de Tuğçe'ye bakıyordu şaşkın bir şekilde. Tuğçe de ona tabi.
"Tuğçe! Eve gel istersen? Daha mobilyacıya gitmemiz gerekiyor, sen de avare avare dolaş ortalıkta."
"Geldim be." Adamı bırakıp, eve doğru yürüdüğünde, o adam hala ona bakıyordu.
"Her neyse, sen ne için gelmiştin?"
"Buraya gelmiyorduk, sadece geçiyorduk ki geçmez olaydım." Üzerini sirkeledi ama artık ıslanmıştı.
"Ne bileyim senin aşağıda olduğunu? Ben arkadaşım için şey etmiştim!"
"Neyse, Ateş gidelim artık kardeşim hadi." Ateş arkadaşına başını sallayıp, bana kısa bir bakış attı ve arkadaşlarıyla yürümeye devam etti. Tuğçe eve girdikten sonra, kapıyı kapatıp, yanıma geldi.
