[นิยายแปล] I Don't Want to Be Loved

CH 52 ความเจ็บปวดของอิกอร์

รีแอนนาและอิกอร์แลกเปลี่ยนเอกสารที่พวกเขาเขียนและอ่านก่อนลงนาม ในที่สุดเมื่อพายุสงบลง ความเครียดของเธอก็หมดไป ชีวิตของดิมิทรีจะได้รับการช่วยเหลือและเธอก็จะได้รับอิสระอย่างสมบูรณ์ภายในหนึ่งปีเช่นกัน

แต่ทันใดนั้นหน้าของเธอก็ซีดทันทีเมื่อนึกถึงดิมิทรี เธอกังวลว่าเขาอาจจะพยายามหนี

"ฝ่าบาท ข้ามีอีกเรื่องที่อยากจะขอเพคะ"

***

เบซิลนั่งดูเรือที่พารีแอนนาไปส่งที่ท่าเรืออย่างเงียบๆ จากนั้นเขาก็มองไปที่อิกอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาเงียบตั้งแต่เธอกลับไป เบซิลคิดว่าเขาจะมีความสุขที่ในที่สุดเขาก็ได้พบกับรักแรกสักที แต่ตอนนี้เขาดูเหมือนจะระเบิดได้ทุกเวลา

"เบซิล"

"คะ...ครับฝ่าบาท!" เบซิลรีบวิ่งไปหา "แค่ฝ่าบาทสั่ง ไม่ว่าอะไรข้าก็จะทำครับ...."

"ไปสืบข่าวลือในไคลซ์มา ข้าต้องการข้อมูลที่มันรั่วไหลออกมาให้มากที่สุดเท่าที่เจ้าจะสืบมาได้"

"เอ๋?" เบซิลรู้สึกหวาดกลัวและแปลกใจ อารมณ์ทั้งสองอย่างของเขาผสมปนเปกันไปหมด "ข้อมูลที่รั่วไหลในไคลซ์หรือครับ? หมายถึงให้ข้าเข้าไปสอดแนมในวังหลวงของไคลซ์มาใช่ไหมครับ?"

"แต่ว่า...ฝ่าบาท ลูกๆของข้ากำลังรอข้าอยู่นะครับ..."

"งั้นส่งคนไปสืบเรื่องเกี่ยวกับการแต่งงานระหว่างอาณาจักรที่เกิดขึ้นในวังหลวงของไคลซ์มา"

เบซิลถอนหายใจอย่างโล่งอก "ฝ่าบาทหมายถึงอย่างนั้นเองหรือครับ ได้เลยครับ ข้ามีคนอยู่ ข้าจะส่งเขาไปสืบมาให้ทันทีครับ"

เบซิลรีบหนีจากอิกอร์ด้วยการอ้างว่ารีบไปทำงาน ไม่นานหลังจากที่เขาจากไป สายตาของอิกอร์ยังอยู่ที่เรือลำเล็กที่ลอยอยู่ในทะเล

"หึ...." อิกอร์หัวเราะอย่างสิ้นหวัง มันเป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความอับอายและความอัปยศ

เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะยอมรับข้อเสนอของเธอ แต่เขาก็เห็นด้วยกับข้อเสนอของเธอทุกอย่าง ทันทีที่เขาพบเธอ ท่าทีที่อ่อนโยนของเธอทำให้เขาปฏิเสธไม่ลง เขาจะปฏิเสธได้อย่างไร? หากเขาทำตัวแปลกไป เธอจะโยนตัวเองลงไปในทะเล

ให้ตายไป....

หน้าของเขาซบลงที่ฝ่ามือพร้อมกับความทรงจำที่วิ่งเข้ามาอย่างน่ากลัว มันฝังใจของเขาอย่างไม่มีวันลืม...ในคุกที่มืดและหนาวเย็นและเศษแก้วที่แตกกระจายเกลื่อนพื้น...เสื้อผ้าสีขาวที่เปียกโชกไปด้วยเลือด....และร่างของนางฟ้าที่ไม่มีวันหวนคืน ยังคง....

ทุกครั้งที่เขานึกถึงร่างนั้นความเจ็บปวดก็ถาโถมเข้ามาที่หัวใจอันปวดร้าวของเขา และวิธีเดียวที่เขาสามารถเก็บความเจ็บปวดอันขมขื่นไว้ได้ก็คือการฆ่าและทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้า....เขาหวังว่าจะกำจัดสิ่งที่น่ากลัวทั้งหมดนั้นออกไปได้ แต่สิ่งที่สะท้อนมากลับไปไม่ใช่ภาพของเธอ แต่เป็นปีศาจในตัวของเขา เขาไม่เคยแสดงความรู้สึกที่มีต่อเธออย่างตรงไปตรงมา และเอาแต่กัดกินเธอด้วยคำพูด ความรู้สึกผิดของเขานั้นเหมือนกับน้ำมันที่ลุกไหม้ภายในใจ; เขากำลังจะตายอย่างช้าๆจากข้างในด้วยพิษของความรู้สึกผิด มันไม่มีอะไรไปมากกว่าประกายไฟที่ทำให้มันลุกโชน ความเสียใจครั้งนี้มันแผดเผาเขาอย่างรุนแรงจนไม่เหลืออะไรเลยนอกจากร่างที่เย็นเฉียบของคนๆหนึ่ง.....มีเพียงเลือดและความตายของเขาเท่านั้นที่สามารถเติมเต็มความเสียใจและความรู้สึกผิดนี้ได้

มือที่สั่นเทาปิดใบหน้าของเขาไว้เพื่อสงบสติอารมณ์ขณะที่เฝ้าดูเรือลำนั้นถึงท่าเรือ หลังจากยืนยันว่าหญิงสาวผมสีเงินถึงท่าเรืออย่างปลอดภัยและย้ายไปขึ้นรถม้าเพื่อกลับไปยังพระราชวัง จากนั้นเขาก็กลับไปที่ห้องของเขา