Chapter 32

181 13 0
                                    

We're finally okay

Nathalia's POV

"Nathalia, pinabibigay ni Adrian oh."

Inabot sa akin ni Margo ang isang tangkay ng kulay pulang rosas at may nakasabit dito na maliit na papel.

"Sa inyo nalang." akmang ia-abot ko pabalik sa kanya 'yong rosas pero bahagya siyang umatras.

"Kailangan mo raw mabasa ang sulat na nasa loob ng papel na 'yan." turo naman ni Angela sa maliit na papel na nakasabit dito.

"Ayoko munang tumanggap ng kung anu-ano sa kanya. Naiintindihan niyo naman siguro ako?"

They know what happened between Adrian and me. I told them when they didn't stopped asking me, and they can also notice that Adrian and I weren't talking.

"Oo, pero basahin mo nalang 'yan baka importante." si Angela.

"Tsaka hindi ibig sabihin nito na si Adrian ang kinakampihan namin ah? Pero kung ako sayo dapat pag-usapan niyo nang maayos." si Margo.

"Pero hindi ganoon kadali 'yon." sagot ko sa kanya. "Alam niyo naman 'yong dahilan ng kinagagalit ko at hindi iyon basta basta para sa akin." I said. Margo sighed.

"Ikaw ang bahala, basta sinasabi lang namin kung ano 'yong mas makakabuti sa inyo, Nathalia." Margo said before going back to her seat.

I looked at the rose Adrian had given me. I opened the paper hanging there and read what was written.

'Baby, I miss you so much, and I'm really sorry. Please meet me at the parking lot later, I badly need to talk to you.'

I took a deep breath at what I read. My attention was caught when my phone suddenly buzz means that I recieved a text message.  Nang tignan ko iyon ay kay Adrian din naman galing.


He texted me a time and it's '5:00 pm.'

Siguro ito yung time na ime-meet ko siya sa parking lot, since wala namang nakalagay na time sa binigay niyang letter.

I hid my phone in my bag then I argued in my mind whether I was going or not.

Right now is 5 pm and I'm on my way to parking lot. I have decided to meet him and there's no turning back. This is it!

Pagkarating ko palang doon ay nakita ko na siyang naka-upo sa bench doon sa waiting shed area ng parking lot.

When he saw me he quickly stood up and ran towards me before hugging me tightly.


Parang nakasemento ako sa kinatatayuan ko. Hindi ako gumagalaw at hindi ko siya niyakap pabalik, pero deep inside of me gusto ko rin siya yakapin dahil namimiss ko na rin siya, ngunit hindi ko magalaw ang mga kamay ko.

"I'm really sorry, Nathalia." he wisphered at mas lalo pa niyang hinigpitan ang pagkakayakap niya sa akin.

"Adrian, ano ba. I can't breath." pinanatili kong seryoso ang boses ko. Ayokong bumigay kaagad.

In My BloodTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon