Chapter 51

107 8 0
                                    

New chapter

Nathalia's POV

Everything passed just like a blink of an eye. I lost my daughter, but I thank God 'cause I didn't lose him. I woke up with the unfamiliar feelings, I woke up with the unbelievable strength, unbelievable speed, and just unbelievable. I woke up as a Vampire...

As the time I can feel the strength of my physical body is also the time I can feel my heart getting weak as I'm watching my little baby peacefully sleeping, unalive.

She came in no time, our baby came in a wrong time. Hindi dapat siya nadamay sa ka-miserablehang nangyayare sa amin ngayon. I just can't still accept that our first baby died.

Kahit sinong magulang masasaktan lalong lalo na at ito ang first baby namin. Kahit hindi namin siya nakasama ng matagal, masakit parin iyon para sa amin. She's only three months in my tummy but it still hurts me, a lot. I know Adrian feels what I exactly feel about what happened.

"Do you want her to have a funeral and mourn for nights?" Tita Gwen asked me.

Simula nang magising ako kanina hindi na ako umalis sa tabi ng anak ko, my baby looks like a six months or almost seven months old, pero bakit hindi sya nabuhay?

"Yes, Tita. Gusto kong makita ng parents ko ang baby ko even she's dead." malungkot kong sagot sa kanya.

"Okay, leave this to us." she hugged me as a comfort. "Adrian will be here in any minute. He already gain his consciousness. We shoud be thankful he's alive after the bomb explosion." tumango tango ako sa kanyang sinabi, naglakad ito palayo sa akin kaya ako nalang ang naiwang mag-isa.

Kanina nang tumawag si Tito Axi kay Tita Gwen ay gising na ako at grabe ang kabog ng dibdib ko. Ngunit gumaan iyon nang ibalita na ligtas sila. Tito Axi told us that Adrian got almost died because of the explosion.

Mabuti raw at nahawakan ni Tito Axi si Adrian at nai-teleport ito kung saan. Hindi lang nila alam kung papaano at nawalan ito ng malay, inaakala siguro niya na iyon na ang katapusan niya. But thanks God because he's alive. Hindi ko na nga yata kakayanin kung pati siya ay nawala pa sa akin.

My hand moved and reached the small cheeks of my baby. 'Siguro kung hindi maagang may nangyare sa amin ni Adrian, kung tamang panahon lang sana ay buhay ang unang bunga ng pagmamahal namin.'

Ngunit kahit anong gawin ko ay hindi ko na maibabalik pa ang nangyare na, kahit ilang beses ako umiyak, kahit ilang luha ang ilabas ko ay hinding hindi ko na maibabalik pa, all I need to do is to accept everything 'cause it's my faith, it's our faith, and everything happens for a reason.

Hindi ko alam kung gaano na ako katagal dito na pinagmamasdan ang walang buhay na bata sa tabi ko, naramdaman ko nalang na may yumakap sa akin.

"Nathalia..." his voice.

"Adrian!" niyakap ko siya pabalik at parang doon ko na lamang naibuhos lahat ng sakit na nararamdaman ko dahil sa lahat ng mga nangyare.

I cried everything that hurts me, I cried while hugging him, I cried while my face burried on his shoulder. Hindi ko alam kung paano ko maipapaliwanag 'yung sakit na nararamdaman ko, pero ang alam ko masakit lahat.

"Shhh, I'm here." he whispered, kissing my head, caressing my hair. "I'm here..." paulit-ulit niyang sinasabi ang katagang iyon sa akin hanggang sa medyo kumalma na ako.

"Can I call Kuya Nathan?" I asked while he's wiping my tears. Kitang kita rin sa mata niya ang sakit. I know he's in pain too, hindi lang niya pinapakita sa akin dahil alam niyang mahina ako sa oras na ito, but his eyes can't lie.

In My BloodTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon