Chapter 46

103 7 0
                                    

WARNING: This chapter is not suitable for young readers and for those who doesn't want to read story that contains sexual scene. Read at your own risk.

Became as one

-

Nathalia's POV

"I escaped." I started when he asked me what was happened. "David took me, Adrian."

"What? So he was the man in black clothes that caught on CCTV?" hindi makapaniwalang tanong nito, tumango ako bilang sagot.

"Yes. May kung anong naamoy ako nang gabi na iyon kaya ako nahilo, ang akala ko lang ay dahil masakit ang ulo ko, then I woke up with him."

"What did he do to you? Did he touched you?" nag-aalalang tanong nito sa akin.

"No, it seems he didn't kidnapped me. I mean, hindi niya ako sinaktan, he even enrolled me in a University, Adrian." kumunot ang noo niya sa sinabi ko, mukang hindi rin siya makapaniwala sa nangyare, maski ako ay naguguluhan parin hanggang ngayon kung bakit ganon ang ginawa niya. "He promised that if I will not attempt to escape he will return me here safe, pero lumipas na ang maraming buwan ngunit hindi parin niya ako binabalik, and that made me realize what he said the moment I woke up, he said that I'll stuck with him forever. Ayoko sa kanya, kaya tumakas ako."

"I'm sorry, I haven't even done anything else to find you in over nine months. I mean, I tried everything I can do just to find you, ngunit malinis lahat at walang naiwang bakas ng kahit anong clue kung saan ka niya dinala, I am really sorry, Nathalia." mababakas ang lungkot, ang guilt at ang awa sa mga mata niya, ngunit iisipin ko nalang na tapos na ang lahat, nangyare na at ang importante ay nandito na ako.

"It's fine, Adrian. Thankyou for trying." I held his both cheeks and caressed it.

"H-how did you escape?" he asked and grabbed my hands that on his cheeks and brought to his lap and squeezed it.

"Inside of over nine months I already gained his trust, buong akala niya ay hindi ako tatakas dahil kahit ni minsan ay hindi ko sinubukang tumakas, and then yesterday he left, he was too complacent that I wouldn't run away, he left the door unlocked and I took advantage of that opportunity to get out. May mga humabol sa akin na tauhan niya ngunit ginawa ko ang makakaya ko para makatakbo at makatakas sa kanila. Ni hindi ko na matandaan kung gaano na ako katagal tumatakbo. Walang ibang tao sa daan na mahihingian ko ng tulong kagabi, dahil sa virus ay hindi sila lumalabas, ni hindi ko alam kung saan na lugar iyon, Adrian. Nagtago lang ako, tahimik na nagtago, hanggang sa maka-alis sila and thank God nang lumabas ako sa pinagtataguan ko ay nakabasa ako ng sign kung saan ang lugar na iyon kaya nalaman ko kung nasaan na ako, at kahit nanghihina at pagod na pagod ako pinilit ko ang sarili kong maka-alis doon. Ang bahay niyo ang mas malapit kung nasaan ako kagabi kaya nagpunta ako roon. Nagkataon na wala ang guards sa gate niyo kagabi kaya wala akong mahingian ng tulong, and then I saw you went on the garden, maliliit ang hakbang na nagtungo ako roon, hindi ko alam kung gaano ako katagal na nakarating doon dahil sobrang nanghihina ako at bumagsak ako sa katabi mong matataas na damo, I tried to call your name and then I passed out in so much tired." kwento ko, nakinig lang siya sa akin at hindi sinubukang putulin ang aking pag-kwento.

"You should've called me, I know may phone ka doon, you studied online class right? Kahit sana kagabi ay tinawagan mo ako bago ka tumakas."

In My BloodWhere stories live. Discover now