Twins - The Switch

~ hoofdstuk 43 ~

POV Myla

"Goedemorgen sunshine" hoor ik Oliver fluisteren. De beelden van gisteravond komen terug, en er groeit spontaan een glimlach op mijn mond. "Ook welterusten" grap ik. We liggen op de bank naast elkaar. Net als ik hem een kusje wil geven, komt Mason de kamer binnen wandelen. "Hallo tortelduifjes" knipoogt hij. Een beschaamd gevoel bekruipt mij, en dat kan je zien aan mijn wangen. Oliver en Mason beginnen te lachen. "Mooie wangen, beautiful" zegt Mason grinnikend. "Sinds wanneer noem jij mij beautiful?" "Sinds nu" en hij plant zijn lippen op de mijne. "Oke, oke. Genoeg voor vandaag" lacht Mason en hij stort zich bovenop ons. "Au! Ik krijg geen lucht meer. Ga van me af broertje" gil ik. Ik hoor Mason en Oliver stuk gaan. "Serieus jongens? Dit is niet grappig hoor!" Zeg ik net niet serieus genoeg, want nu rollen de jongens beide over de grond. "Wat is er nou zo grappig?" Vraag ik verward. Mason is eindelijk van me af en maakt gebaren dat hij buikpijn heeft. "Oke, ik ga. Succes met jullie lachbui" en ik loop de kamer uit.

Wat ga ik eens doen vandaag? Ik heb een mega lange vakantie omdat ik net mijn examens heb gemaakt. Dat word nog wat. Laat ik mijn spullen ophalen uit mijn kamer op het internaat! Een paar weken voor het nieuwe schooljaar moet ik toch alles er uit halen, waarom doe ik het nu niet? Ik loop wel de kans om Brooke en de meiden tegen het lijf te lopen. Argh, mijn leven is niet simpel meer.

"Ik ga!" Roep ik naar Mason. Oliver wacht buiten op me. "Oke, succes!" Roept hij terug. Ik loop naar beneden met - of cours!- een zonnebril en hoodie. Ik heb het kneiters warm door de zon die op me schijnt. "Hey, beautiful" knipoogt Oliver die bij de auto staat. Ik rol met mijn ogen maar een lach kan ik niet onderdrukken. Ik geef hem snel een kusje en stap dan in.

"Ik ga nu, oke? Ik heb een afspraak bij de tandarts." Zegt Oliver. "Oke, wanneer zie ik je weer?" Vraag ik. "Ik heb geen idee. Ik moet ook werken. Zal ik je anders appen?" "Ja, bye!" Ik zwaai hem uit en stap dan langzaam op het gebouw af. Wat zullen Brooke, Milou en Dané van me vinden? Dat weet ik in een paar seconden, want ik sta al voor de deur. Ik draai het slot om en duw de deur open. "Hey, Milou! Heb je cookie dough ijs meegenomen?" Roept Brooke door de woonkamer. Ze kijkt even snel mijn kant op en haar blik blijft bij mij haken. "Oh, Mira- ik bedoel Myla, je bent oke! Weet je niet hoeveel zorgen we hebben gemaakt? Je had wel een appje mogen doen" zegt Brooke die me in een knuffel trekt. Echt waar? Is dit haar enigste reactie? "Ik weet wat je denkt." Ze kijkt me geheimzinnig aan. "Maar ik ben niet meer boos op je. Ik heb heel lang nagedacht en ik weet dat je het niet zo bedoelde. Het is wel moeilijk om je weer in één keer te vertrouwen, maar daar kunnen we aan werken." Ze neemt even een hap lucht en gaat weer verder, "ik ken je vanaf het moment dat je eigenlijk Myla bent. Ik heb het verschil niet gemerkt tussen jou en je zus. Maar Eva bijvoorbeeld wel. Ik denk dat die het pas echt moelijk heeft" Brooke slikt even. "Dat was trouwens niet de boodschap! Ik bedoel dat je nog steeds mijn vriendin bent, en dat ik je echt een geweldig persoon vind!" Ze kijkt me diep in de ogen aan om de boodschap nog sterker over te laten komen. "Dankjewel" zeg ik ontroert. "Het spijt me echt. Ik had niet tegen jullie moeten liegen. In die paar maanden ben jij mijn beste vriendin geworden" zeg ik. Ze kijkt me met medeleven aan en geeft me een bemoedigende glimlach. "Jij de mijne" en ze geeft me weer een knuffel. Die meid houd echt van knuffels! "Ik moet je eigenlijk nog wel wat vertellen" mompel ik. Ze trekt me mee naar de keuken en duwt me op een barkruk. "Vertel maar! Ik pak even wat entertainment er bij" zegt ze serieus. Ze pakt een bak chips en ik begin te lachen. Ik vertel haar over Oliver, Nova, mijn verleden, mijn ouders en waarom alles zo is gegaan. Ze is de hele tijd stil en knikt. Ze heeft de tweede zak chips al geopend en duwt zonder schuldgevoel weer een hand chips in haar mond. Die meid blijft me verbazen..

POV Mira

"Zou je willen helpen met de koeien melken? Dat gaat nog helemaal met de hand" vraagt Harry. Ik ben eigenlijk de hele tijd afgeleid. Ik zie steeds James' gezicht voor me. Zijn donkerbruine haar en die twinkelende ogen. Ik mis hem. Ik weet dat we niks hadden of hebben, maar ik vind hem wel leuk. Ik geef het toe. Als ik aan hem denk krijg ik kriebels.

"Mira?" Hij zwaait voor mijn ogen. "Sorry! Ik zat niet helemaal op te letten" verontschuldig ik me. "Zijn er jongens in het spel" zegt hij met een ondeugende blik. Ik heb een goede band met hem opgebouwd, dus het kan niet echt kwaad het hem te vertellen toch? "Ik vind inderdaad een jongen leuk. Ik heb het alleen heel erg verpest. Het is nogal ingewikkeld." Zucht ik. "Kan je me iets meer vertellen? Misschien kan ik je helpen" zegt hij medelevend. "Ik heb een tweelingzus. We dachten dat we zonder problemen konden ruilen van leven, maar uiteindelijk ging het niet zo makkelijk. Een paar dagen geleden zijn we 17 geworden en kregen we ruzie. Iedereen die er was heeft ons gehoord en kreeg in de gaten dat we iedereen hadden voorgelogen. Ook de jongen die ik leuk vind." Mompel ik. Ik zie Harry met zijn hoofd schudden. "Dat is inderdaad ingewikkeld meissie" zucht hij. "En daar komt nog bij dat ik-" ik word onderbroken door een onbekende mannenstem. "Mira Woods?!"

Oh oh, wie is het?

Hebben jullie nog tips voor me? Ben erg benieuwd!

Like & comment
Xx han