Twins - The Switch

~ hoofdstuk 35 ~

POV Myla

De afgelopen dagen waren een rollercoaster voor me. Eerst het nieuws van Mason, en daarna het nieuws van Mira. Er is nog steeds niets bekend over de toestand van Mira. Ik word langzamerhand gek. Ik kan het emotioneel niet aan!

De afgelopen dagen heb ik alleen maar op mijn kamer gezeten. Brooke, Milou en Dané zijn een paar keer komen kijken, en zelfs Eva is langsgeweest. Ondertussen moet ik Eva op afstand zien te houden.

"All I know, all I know. Loving you is a losing game" klinkt er in mijn kamer. Ik weet niet waar mijn mobiel ligt, dus begin ik in het dekbed te graaien. Herkenbaar? Ik kijk naar het schermpje waar een naam verschijnt. "Mason" lees ik zuchtend voor. "Niet zo depressief zeg" komt Brooke de kamer binnen. Ze gaat tegen de deurpost aan staan.
"Ik denk dat je het goed moet maken met Mason." Zegt Brooke. Ik kijk haar verbaasd aan. "Je weet toch hoe het verhaal in elkaar steekt?" Vraag ik haar. "Ja, dat heb je me in geuren en kleuren vertelt. Maar dat is niet waar ik op doelde" zucht ze. "Ik raad je alleen aan om Mason nog een kans te geven. Als ik me in hem verplaats, snap ik het wel. Hij weet hoe je vader is, en hij probeerde jullie alleen maar te beschermen." Zegt Brooke. Ik laat het even op me inwerken. "Zo had ik het nog niet echt bekeken." Mompel ik zacht. Ik hoor Brooke grinniken en de kamer uitlopen.

"Ik ga!" Roep ik naar de meiden. De deur klapt achter me dicht. Ik zeg tegen de vrouw bij de balie dat ik weg ben. Het is bezoekuur, en die gebruik ik optimaal! Ik wil er bij zijn als Mira wakker word. Ook worden er vandaag uitslagen gegeven. Ik denk ook na over wat Brooke heeft gezegd. Ik zal straks even bij Mason langsgaan.

--------

"Hi, wil je eerst even de formulieren invullen?" Zegt de jongen achter de balie. Gelukkig is die chagrijnige vrouw er niet meer. Ik hoorde gister dat ze naar een andere afdeling is gegaan. Geluk voor mij!
"Ja, is goed. Was het druk vandaag?" Vraag ik hem. Ik ben erachter gekomen dat hij Daniel heet. "Viel wel mee." Glimlacht hij. "Succes" zegt hij als ik naar Mira's kamer loop. Ik geef hem nog een glimlach en loop dan door.

"Hey Mira, ik ben er weer." Zeg ik. Ik pak de oude bloemen uit de vaas, en doe er nieuwe in. Er zijn zoveel kaartjes en cadeautjes binnengekomen! Er is al veel bezoek geweest. Ik hoor ondertussen de regelmatige hartslag op de monitor.

"Biep..Biep...Biep....ieeeeeeeeeeeee" hoor ik. Wacht wat? "Nee, nee, nee, nee, nee! Mira, je mag niet dood gaan!" schreeuw ik. En ik ren naar haar bed toe. In paniek duw ik op de rode knop naast haar bed. Die is bedoeld voor nood. Wat wel een eeuwigheid lijkt te duren, komen er zusters de ruimte in gesneld. "ze gaat dood, help!" roep ik paniek. Ze checken alles en Mira ligt er stil bij.

"Mevrouw, wordt alstublieft rustig. Het was het koffiezetapparaat." zucht de zuster. Ze legt een hand op mijn schouder. Even weet ik niets te zeggen. Mira is niet dood? Ik voel me ineens heel opgelucht en dom "Het spijt me. Jullie hulp was misschien ergens anders nodig." mompel ik. De zuster van net kijkt me aan. "Het kan iedereen overkomen. Wie heeft eigenlijk koffie gezet?" vraagt ze zich af. Precies op dat moment komt dr. Martinez fluitend binnen. Zoals gewoonlijk krabbelt hij wat op zijn notitieblok. "Dokter Martinez.." zeggen de zuster en ik tegelijk. "Wat is er?" vraagt hij onschuldig. Dat mens haalt het bloed onder mijn nagels vandaan! "Heeft u misschien koffie gezet?" vraagt de zuster beleefd. Hij kijkt ons onschuldig aan en knikt heel voorzichtig. "iets mis mee?" vraagt hij. "IeTs MiS mEe?" zeg ik boos, en mijn stem slaat over. 

"Laten we de resultaten van de testjes bespreken." verandert hij van onderwerp. Hij maakt plaats voor de zuster die er langs wil en schraapt dan zijn keel. "We hebben ontdekt dat er hersenactiviteit is. Dat kan betekenen dat ze alles kan horen, maar niet kan reageren. Ze is buiten levensgevaar. We kunnen geen inschatting maken wanneer ze wakker word." zegt hij. Mijn mond is open gevallen. Ze kan alles horen? Het beste nieuws is, dat ze het overleeft! "kan ze eigenlijk nog sporten hierna?" vraag ik voor de zekerheid. "ze is hard geraakt door de auto. Ze zal een achterstand hebben, maar niets is onmogelijk." stelt hij vast. Ik kan alleen maar knikken. Ik moet het even tot me door laten dringen. 

De dokter is intussen al uit de kamer vertrokken. "Mira, kan je me dus horen?" vraag ik. Ik weet dat ze niet kan antwoorden. Toch vertel ik wat ik de hele week heb gedaan, en wat de laatste nieuwtjes zijn. Ik heb haar hand tussen mijn handen liggen als een sandwich. "Zou je alsjeblieft een teken kunnen geven? Al is het maar een oogwenk. Ik weet dat het moeilijk voor je is, maar kan je het proberen?" vraag ik geduldig. Vijf minuten zit ik in stilte naar haar ogen te kijken. 

En dan voel ik opeens een teken van leven. Ze geeft een kneepje in mijn hand! "Mira! Wat ben ik trots op je. Je kan dit!" moedig ik haar aan. Ze knippert zelfs met haar ogen! De tranen stromen inmiddels over mijn wangen. En ik krijg eindelijk weer hoop.

Jaaa, Mira blijft leven!

Hallo alleemaaaaaal, wat fijn dat je er bent.....🎵

Wat hebben jullie allemaal gedaan vandaag?

xx han