Twins - The Switch

~ hoofdstuk 36 ~

POV Myla

Net als ik het ziekenhuis wil verlaten, komt Daniel achter me aan. "Wacht, Mira!" hij komt naar me toe gerend. Hij staat even stil en leunt op zijn bovenbenen om uit te hijgen. Die gast heeft een slechte conditie! Ik moet er toch even om grinniken. "J-Je zus" stottert hij. "Wat is er mee?" vraag ik hem bang. "Ze-Ze is nu officieel wakker" hijgt hij. "MEEN JE NIET!" gil ik. Ik sprint als een gek weer naar binnen. "Die kan niet normaal snel rennen" hoor ik Daniel nog net zeggen. Ik krijg een glimlach op mijn mond. Ik kan mijn geluk niet op!

"Mira!" gil ik, en ik ren naar haar toe. Ze kan alles weer. Ze zit zelfs op de rand van haar bed! "Hey zus" glimlacht ze. Ik grijp haar in een knuffel en houd haar heel lang vast. "Nu krijg ik geen adem meer" kermt ze. "sorry" zeg ik nog steeds blij. Die lach komt niet meer van mijn gezicht. We kijken elkaar heel lang aan en schieten dan in de lach. Mensen, wat heb ik dit gemist! "Je liet me zo erg schrikken. Ik dacht dat je dood ging." mompel ik. Dit keer niet met een glimlach. "Het spijt me. Ik was te gehaast, en een auto onderschepte me. Voor ik het wist, lag ik op de grond met een helse pijn in mijn onderbeen." zucht ze. Ik kijk haar met grote ogen aan. "je bent aangereden?!" "ja, ook al heb ik geluk gehad dat ik niets heb gebroken." glimlacht ze zwakjes. 

Dan komen mijn ouders naar binnen vliegen. Ze rennen op Mira af en knijpen haar bijna fijn. "Ik stik hier bijna!" gilt Mira. Geschrokken laten ze haar weer los. Nu schenken ze pas een blik aan mij. Ik zie dat ze minderwaardig naar me kijken. Ze moesten eens weten dat ik hun echte dochter ben. 

POV Mira

Ik zeg iedereen gedag, en ga weer op bed liggen. Ik zag hoe Myla keek naar haar ouders. Ik voelde me zo slecht daarna! Ik zag hoe haar ouders haar met minachting aankeken. Ze hadden niet door dat ik hun echte dochter niet ben, en dat hun echte dochter naast ze stond. 

Ik kijk op de klok om te kijken hoe laat het is. Daar is een klok voor toch? Het is twee uur 's middags. Ik ben blij dat ik eindelijk weer wat kan, en ik kan niet wachten om weer naar huis te gaan. Terwijl ik zo lig te dagdromen, komt er weer iemand mijn kamer binnen. "James?" vraag ik hardop. Hij glimlacht zwakjes en komt de kamer binnen. Hij heeft een super mooie bos rozen in zijn handen. "Wauw! Die rozen!" bewonder ik het boeket. "Hi, Myla. Ik heb dit voor je meegenomen." zegt hij een tikkeltje ongemakkelijk. Hij krabt even in zijn nek. 

Vanaf het moment dat ik in coma lag, heb ik veel aan hem gedacht. Hoe het met hem zou gaan, en of hij me op zou zoeken. Maar hier zit hij dan eindelijk! Als ik naar hem kijk, krijg ik even een kriebel in mijn buik. Hij kijkt mij ook aan en pakt mijn hand vast. "Je hebt ons allemaal zo laten schrikken." zegt hij zonder zijn blik van mij af te wenden. "Ik dacht dat ik je kwijt was" zegt hij zachter dan net. Ik kijk hem met grote ogen aan. Heeft die gast gevoelens voor mij? We kijken elkaar alleen maar aan. Het is geen ongemakkelijke stilte ofzo. Ik kijk in zijn bruine ogen waar een sprankel in zit. Ik krijg een glimlach op mijn mond. "wat is er?" vraagt hij verward. "Je ogen zijn best mooi." zeg ik zonder na te denken. Gelijk sla ik een hand voor mijn mond. Nu is het James' beurt om te lachen. "waar zit jij allemaal wel niet aan te denken?" zegt hij ondeugend. Hij gaat nog eens met zijn hand door zijn donkerbruine haar. Hij is eigenlijk best wel knap. Oke, ik moet echt stoppen met zo denken, want dit gaat nog een keer gegarandeerd fout. Ook al vertrouw ik James, Luke heeft mij beschadigt. Alsof alles in slechts één vingerknip voorbij kan zijn.

Die gedachten maakt me bang. De glimlach op mijn gezicht verdwijnt en ik verbreek het oogcontact. James schraapt zijn keel en verschuift wat ongemakkelijk op zijn stoel. "Ik ga weer" hij maakt aanstalten om te gaan. "bedankt voor de rozen." kan ik alleen verzinnen. Ik kijk hem nog steeds niet aan. Toch hoor ik dat hij glimlacht. "graag gedaan"

POV Myla

De laatste dagen heb ik een paar lesuren verlof gehad om naar Mira te gaan. Maar het is en blijft mijn examenjaar, dus ben ik verplicht om vaak op school te zijn. Ik zit weer eens bij Duits en ik val bijna in slaap. "Mira Woods, nu is het genoeg geweest. Ik heb je drie waarschuwingen gegeven. ER UIT!" schreeuwt hij. Ik pak haastig mijn spullen en ren zowat de klas uit. Mijn emoties hebben me zoveel energie gekost, dat ik nu haast in slaap viel!  Peinzend loop in naar de teamleider om me te melden. "Hé, Mira!" zegt een mannenstem achter me. Ik draai me om maar daar zie ik niets. Ik draai me terug en bots plotseling tegen iets hards op. "au!" ik wrijf over mijn voorhoofd. Ik hoor iemand lachen. Ik herken die stem ergens van, maar van wie nou toch? "zoek je mij?" zegt Oliver lachend die voor me staat.

Als ik naar hem kijk, krijg ik ook een lach op mijn mond. Hij is best knap met dat donkerblonde haar. Ik zet even een stap terug om de afstand groter te maken dan 10 centimeter. "Waarom is jouw borstkas zo hard?" realiseer ik me. "Ik krijg nog een bult op mijn hoofd." grap ik. Oliver moet ook lachen. "waarom loop je hier eigenlijk?" vraagt hij, en hij wijst naar de lege gangen. "eruit gestuurd" mompel ik beschaamd. "Hoe gaat het met je?" vraag ik om het onderwerp te veranderen. "wel prima. Ik leer hard voor de examens, en voor de rest is mijn leven een beetje saai." zegt hij. "en met jou? Ik hoorde dat Myla gelukkig weer wakker is. Is er nog meer bekend?" vraagt hij. "Ik heb weinig slaap gehad. Ik probeer ook tijd te maken voor leren, maar dat gaat niet met Myla." zucht ik. "Ik kan wel regelen dat je een dagje vrij hebt." bied Oliver aan. "hoe dan?" "laat dat maar aan mij over" zegt hij geheimzinnig.

Hallo, hallo, hallo!

Het is momenteel half 11 's avonds dat ik dit schrijf😆🙈

Oehhhhhh, hebben jullie al shipnamen bedacht?

Bedankt voor het lezen weer, joe joe

xx han