Twins - The Switch

~ hoofdstuk 41 ~

POV Myla

Shit! Ik had dat nooit mogen zeggen. Ik kijk naar de mensen die voor me staan. Ze kijken allemaal vol ongeloof. Ik ben Mira kwijt. En dat allemaal door een hele domme fout: de switch.

Ik strompel het podium af en probeer door mijn tranen heen de deur te vinden. Ik voel opeens twee sterke armen om mij heen die me naar buiten begeleiden.

Als we buiten zijn, kijk ik zijn ogen. Het zijn niet de ogen waar ik op gehoopt had. Het zijn die van Mason. "Het spijt me zo erg, Mason. We hadden het nooit mogen doen, en nu ben ik Mira ook nog kwijt" huil ik. Zijn hele shirt word nat. Hij aait alleen maar over mijn haar, en gek genoeg kalmeert het. "Waarom kwam je achter me aan? Ik haat mezelf, dus waarom haat jij mij niet?" Vraag ik hem. Hij zucht diep en kijkt naar de roodkleurende lucht. "Weet je nog dat ik tegen jullie had gelogen over mijn vader?" Begint hij. Ik knik. "Ten eerste, je bent mijn zusje. I always got your back. Ten tweede, jij hebt mij ook vergeven. Ondanks de grote fout die ik had gemaakt. Ik weet uit ervaring dat je nu niet alleen moet zijn." Ik kijk hem dankbaar aan. "Dankjewel dat je er altijd voor mij bent. Echt waar." ik trek hem in een knuffel. Zo staan we voor een paar minuten. "Ga je met mij mee?" Vraagt hij. Ik knik en we lopen naar zijn auto.

"Ik vraag me af waar Mira uithangt." Zeg ik sip. Ik zit bij Mason op de bank. Ik moest zo nodig mijn mobiel inleveren, want anders zou ik me nog slechter voelen volgens Mason. "Dan zet ik de tv maar aan" zucht ik hardop. Ik bekijk even wat er op deze zender gebeurt. "Welkom bij Nieuwsuur. De volgende onderwerpen zullen langskomen vanavond. Tweeling van Atlanta United exposed-" zegt de vrouw op het scherm. Ik ben al afgehaakt vanaf het woord tweeling. Ik kijk stug voor me uit. "Ik ben er geweest. We gaan er aan." Prevel ik in mezelf. "Wow-ow-ow. Rustig aan!" Houd Mason me tegen. Hij komt binnen met een pizzadoos. "Niemand gaat er aan. Niet onder mijn toezicht" zegt hij bemoedigend. Ik zucht diep in en uit. "Weet je wat ik me afvraag?" Zeg ik. Mason schud van nee. "Hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen."

Mason is al een tijdje stil. "Hoe lang, Myla?" Verbreekt hij de stilte. Ik kijk hem even verward aan, maar open dan mijn mond. "Ik gok een halfjaar" fluister ik beschaamd. Mason is weer stil. Ik weet dat hij boos is. "Dat hebben jullie dan goed verborgen gehouden." Zucht hij. Ik kijk hem nu echt confused aan. Mason kan op dit moment kiezen om me helemaal verrot te schelden en boos op me te zijn, maar in plaats daarvan zegt hij dat we het goed verborgen hebben gehouden?! "Dankje, i guess?" Zeg ik twijfelend. Hij begint te lachen. "Waarom lach jij nou weer?" Vraag ik. "De situatie is te gek voor woorden. En eerlijk gezegd ben ik trots. Want MIJN zusjes hebben heel de wereld voor de gek gehouden." Glimlacht hij. Ik kijk hem nu lachend aan. Hij is gek geworden. "Dankjewel" kan ik alleen maar fluisteren terwijl ik hem in een knuffel trek.

POV Mira

Iedereen haat me. Dat weet ik zeker. Wat ik niet zeker weet, is waar ik ben.  Door het ongeluk had ik veel achterstand gekregen. Maar ik heb zo hard getraind dat ik nog beter ben geworden! Ik heb zo veel conditie gekweekt dat ik een hele marathon heb gerend. Hijgend kom ik aan bij een heel bekend gebouw. Het weeshuis.

Ik trek mijn capuchon nog meer over mijn hoofd en zet mijn zonnebril op. Zonder twijfel loop ik het gebouw binnen. Waarom doe ik dit? Ik heb werkelijk waar geen idee.

Ik zie de grijze muren weer op me afkomen. "Het is nog steeds zo eng" mompel ik zacht. "Hallo, kan ik u helpen?" Vraagt een vrouw achter me. Ik schrik me te pletter en zet een paar stappen naar achter. "Ook goedemorgen" zeg ik geschrokken. "Het is avond mevrouw." Zegt de vrouw veel te serieus. Ik ga haar niet eens meer uitleggen dat het niet serieus bedoeld was.

"Ik, ehm, ik zoek voor documenten" verzin ik snel. "Wat voor documenten?" Zegt ze met dichtgeknepen ogen. "Documenten van Mira Woods?" "Aha, ik wist het!" Roept ze. Ik ga er aan! Denk ik alleen maar. "U bent een journalist." Mompelt ze met een wijzende vinger naar mij. "Ja, tuurlijk!" Zucht ik opgelucht. Daar kom ik goed van af. "Helaas kan ik geen privégegevens meegeven. Kan ik wat anders voor u doen?" Onderbreekt ze mijn gedachten. "Nee bedankt" zeg ik snel en ren het gebouw weer uit. "Oke, dat gaan we ook nooit meer doen." Zucht ik.

Ik sjok door een onbekende winkelstraat. Ik kijk voor de eerste keer sinds het incident weer op mijn telefoon. Allerlei berichten van kennisen, familie, vrienden en nog meer bullshit. Zuchtend ga ik op een stoeprand zitten. Het is al bijna donker. Ik bedenk me dat ik een slaapplek moet fixen! Shit! Snel ren ik een winkel in. "Heeft u toevallig een tent te koop?" Vraag ik ongemakkelijk. Hij kijkt me raar aan. Dan zie ik pas dat ik een wijnwinkel in ben gerend. "Ik heb er misschien wel een. Die mag je gratis meenemen"  zegt hij met een eng lachje. "Danku" zeg ik met een opgezette glimlach. Ik moet hier weg! Ik pak de tent aan en ren zowat de winkel uit.

Sorry als het verhaal saai is... Komt nog wat beters aan.😬

Wat gaan jullie doen vandaag? Ik ga lui zijn! Dat is ook heel veel hoor😜

Like & comment

Xx han