Twins - The Switch

~ hoofdstuk 17 ~

POV Myla

"het was gister inderdaad zo gezellig! En je had dat hoofd van die kassière moeten zien" lacht Nova aan de andere kant van de lijn. "We moeten echt vaker afspreken! Maar op school zien we elkaar sowieso weer meer" zeg ik. *gsssshgsssh* ik hoor geruis in mijn oor. "Nova? Hallo?" *piep, piep, piep..* is het laatste wat ik te horen krijg. Wat raar..

Nova😛: Sorry, de wifi is heel slecht

Nova😛: Ze zijn in de kelderkast bezig, en hebben dus ook de wifi kabel eruit getrokken

U: lekker bezig!

Nova😛: I know right..

Ik zie een appje van Nova, wat het verklaart. Ik ga maar eens kijken of Mira al wakker is.

Ik klop op de deur van de logeerkamer, maar ik hoor geen geluid. Toch kijk ik even om het hoekje, en ik schrik me de perenschillen! Ze zit in een stoel voor de spiegel, en kijkt alleen maar voor zich uit. Ze heeft wallen van hier tot Tokio, en haar haar staat alle kanten op.

"ehm Mira" zeg ik voorzichtig, en ik loop zachtjes naar haar toe. Ze geeft geen kik en blijft zitten als een paspop. Ik prik in haar zij om te kijken of ze überhaupt nog leeft. "AU"  ze kijkt me boos aan. "wat doe je?!" vraagt ze sacherijnig. "ik kan hetzelfde aan jou vragen" maar op dat antwoord word ze weer stil. "Alsjeblieft Mira! Dit is gewoon te eng! Je zit hier voor een spiegel als een zombie, en ik moet maar doen alsof het normaal is! Kom gewoon ontbijten, en dan kunnen we samen iets leuks gaan doen." zucht ik. "Ik ben sad. Ik wil niet iets vrolijks gaan doen." kan ik nog net uit haar zombie-mond verstaan. Ze slentert naar het bed en wilt zich er weer in laten vallen. "Nee, ik dacht het niet!" en ik houd haar tegen. Ik heb haar hand vast en trek haar weer overeind. Ik sleep haar mee, helemaal tot aan de keuken. "Ik wil niet, laat me los" brengt ze alleen maar uit. Ik duw een boterham in haar mond, en eindelijk stribbelt ze niet meer tegen. Het lijkt wel een kleuter.

POV Mira

Ik voel me slecht. Ook al zou ik dat niet moeten doen. Mijn beste vriendin is niet eerlijk tegen me geweest, wat voelt als verraden. Want wees nou eerlijk. Ik vertelde haar alles! En zij wist dat ik Luke leuk vond! Maar toch heeft ze niets gezegd. En dan heb ik het nog niet over Luke gehad, ik wil hem niet eens meer kennen. En daarmee heb ik een goede vriend verloren.

En na dat alles moet ik waarschijnlijk doen alsof alles oke is. Ik dacht het niet. Piekerend steek in de laatste hap van mijn ontbijt in mijn mond. Myla kijkt me medelevend aan. "wat?" vraag ik, maar het komt er bozer uit als ik bedoelde. "ik vind het gewoon kut voor je." zegt ze. Ik knik alleen maar en sta dan op van tafel. "Ik ga weer terug naar bed." mompel ik. "Nee, nee, nee. Dat hadden we niet afgesproken! We gaan samen een bordspelletje doen. Laten we eens kijken.. MONOPOLY! Ja! Dat gaan we doen! Of misschien ticket to ride? Nee, toch Monopoly." Myla is voor me komen staan en ik heb heel het gesprek met haarzelf aangehoord. Ze trekt me al mee naar de spelletjeskast, en pakt het wereldberoemde spel eruit.

We zitten nu al meer dan 45 minuten aan het spel, en ik ben er niet bij met mijn gedachten. Ik weet dat Myla dit allemaal voor mij doet. Ze vind bordspelletjes eigenlijk helemaal niet leuk. Dat weet ik gewoon. "waarom kan je Eva eigenlijk niet vergeven?" vraagt Myla uit het niets. "ze is toch niet eerlijk tegen me geweest? Hoe kan ik haar nou weer vertrouwen? We slapen op dezelfde kamer! We kennen elkaar vanaf jongs af aan. En dan flikt ze dit! Dit is nog nooit gebeurd. Hoe kan ik dan doen alsof er niets is gebeurd?" zeg ik verdrietig. Myla knikt alleen maar, en kijkt me dan weer aan. "wat ga je er aan doen als je terug gaat?"  "ik ga een andere kamer opvragen" komt er in me op. "echt waar?!" zegt Myla met grote ogen. Ik knik en ze laat het even tot zich doordringen. "Je zou ook gewoon niet meer terug kunnen gaan." zegt ze zonder kik of stoot. "hoe? Ben je gek? Ik moet toch gewoon naar school?" vraag ik haar.

Ze blijft even stil, maar kijkt me dan weer met een enge blik aan. "Ik zou in jou plaats kunnen gaan." mompelt ze zachtjes. "wat?" "vergeet het" krijg ik terug. "eigenlijk vind ik dat helemaal niet zo'n slecht idee" zeg ik vastberaden. Myla kijkt me nu recht in de ogen aan, en een glimlach vormt zich. "oke" zegt ze alleen. En dan loopt ze weg. Alsof ze een grote punt achter deze conversatie zet. Ze laat me verward achter en ik drink mijn laatste beetje melk op.

POV Myla

Ik loop naar boven om mijn gedachten te ordenen. Wat hebben we zojuist gedaan? Verwacht ze echt dat ik van levens wil ruilen? Ik wil het misschien wel, maar gaat het niet te ver? Ik wil mijn telefoon pakken om Nova te informeren, maar dan besef ik me dat dat niet kan. Als we van levens ruilen mag niemand het weten, behalve wij twee. Wat als we van levens ruilen.. Wat kan dan absoluut niet? Er komt niks bij me op.

Om niet helemaal gek te worden kleed ik me om in sportkleding om te gaan hardlopen. Ik loop de trap af naar beneden, en klap de deur achter me dicht. Ik stuur Mira snel een appje dat ik weg ben.

U: Ik ben even hardlopen

Mira💗: oke, succes

Ik zet mijn telefoon op stil, en open Spotify. Ik zet een playlist op en begin met rennen. Als ik aan het eind van de oprit kom, zie ik een onbekend persoon staan. Wie is dat? 

Ehh wat is er zojuist gebeurd😳

Wat hebben jullie gedaan vandaag?
Xx han