Twins - The Switch

~hoofdstuk 5~

POV Myla

We zijn er! Eindelijk! Het was nog best druk op de weg waardoor ik nu een halfuur te laat ben. Ik voel alle ogen op me en ik ren snel naar de coach. "waarom ben je nu pas hier? Je bent laat" zegt hij boos, en ik kan teleurstelling proeven. "het spijt me. Meer kan ik niet zeggen" zeg ik met een gebogen hoofd. Hij kijkt me raar aan "je hebt ons laten zitten, dat snap je toch? Ik twijfel of ik je nu nog in de wedstrijd moet zetten" zegt hij eerlijk tegen me. Ik schrik, mag ik niet meespelen? "alstublieft! Ik zal echt alles geven!" probeer ik. "oke, tweede helft speel jij. Maar je moet het nog wel goed maken met het team" ik knik en loop naar de meiden toe. "het spijt me echt heel erg allemaal. Ik had nog andere verplichtingen vanavond, en nu is het in de soep gelopen. Ik zou het graag goed willen maken. Daarom trakteer ik op Macdonalds na de wedstrijd als jullie dat goed vinden" zeg ik tegen de meiden en ze geven me een knuffel. "als alles maar goed met je is" glimlacht Lieke. Lieke is een voetbalmaatje van me. Ze is echt geweldig. "dankje Lieke" en ik glimlach naar haar.

Ik kijk om me heen of ik Mira zie. Ze staat 5 meter verderop tegen het hek aan. Op hetzelfde moment hoor ik een fluitje en dat betekent dat ik het veld op moet. Shit.. nu is Mira zeker weten boos op me. Ik heb geen andere keus dan met de anderen het veld op rennen. Ik besluit Mira voor dit moment uit mijn hoofd te zetten en me te focussen op de wedstrijd. We moeten dit winnen!

De stem van de omroeper klinkt op het veld. "team rood nadert het doel van de tegenpartij. Campbell paast naar Grey en ze neemt een voorsprong"

Wij zijn team rood en ik sta bij het doel. Ik wil de bal naar Lieke pasen maar de tegenpartij blokt me. Alles gaat in rap tempo, en ik kan het nog maar net bijhouden. De tegenpartij weet mij te passeren en schiet langs me heen. De bal schiet in het net en ik hoor gejuich om me heen. Dat was een doelpunt voor hen. Het staat nu 2-1 voor hen. We moeten ons meer inzetten.

Er word gefloten, en we zijn weer begonnen. De bal word naar mij gepaast. Ik ren naar voren en paas naar Lieke die het dichtst bij het doel staat. Ze wil de bal aannemen maar de tegenpartij beukt tegen haar aan. Ze valt op de grond en grijpt naar haar enkel. Er word gefloten en ik ren naar haar toe. "gaat het?" zeg ik en ik kan mezelf wel voor mn hoofd slaan. Natuurlijk gaat het niet. Anders lag ze niet hier op de grond. "waar heb je pijn?" ze wijst naar haar voet. De EHBO neemt het van mij over en ze word naar de kant van het veld gebracht.

POV Mira

Sinds dat Lieke van het veld werd gehaald liep het een beetje in de knoop. Ik moest als vervanging van Lieke. Daar was ik niet heel blij mee, want dan moest ik met Myla op het veld. Jammer genoeg kreeg ik niet veel de bal, en er werden veel overtredingen gemaakt. De omroeper vond het volgens mij ook niet zo leuk, want hij kon Myla en mij nauwelijks uit elkaar halen. Best wel lachwekkend eigenlijk. Gelukkig liep het allemaal toch goed af. En op het laatste moment hebben we gescoord. We hebben gewoon gewonnen!

We zitten nu in de Macdonalds en Myla trakteert. Ik hoor gekling tegen een glas als teken om op te letten. De coach gaat staan en kijkt de kring rond "ik moet zeggen dat ik trots op jullie ben. We hebben gewoon gewonnen!" iedereen juicht even en het word weer stil. "Het is niet helemaal verlopen zoals we hoopten" en hij kijkt even naar Lieke en Myla "maar dat laten we achter ons. Proost!" zegt hij en iedereen brengt z'n beker naar het midden om te proosten.

----

Ik lig al in bed want ik ben aardig moe. Ik check nog even mijn mobiel voordat ik ga slapen. Ik zie dat ik een berichtje heb van Myla

Myla😝: sorry voor vandaag

Myla😝: zullen we morgen even afspreken?

U: ik heb wel zin in afspreken😋

U: waar en hoe laat?

Myla😝: ehm, Starbucks om 13:30?

U: oke, teruste

Myla😝: slaap lekker😴

Ik kijk naar mijn scherm en glimlach. Eigenlijk ben ik niet meer zo boos op Myla. Eerder teleurgesteld. Maar we hebben gewonnen, dus waarom zou ik nog boos of teleurgesteld moeten zijn? "Wat zou dan nog het nut zijn om af te spreken?" zegt een stemmetje. "Ik wil weten hoe ze Luke kent" mompel ik hardop. En eigenlijk klink ik best wel creepy.

Ik leg mijn mobiel weg en ga in bed liggen. Ik woel nog wat heen en weer en voel mijn oogleden steeds zwaarder worden. Voordat ik het doorheb val ik in een diepe slaap.

Hopelijk vinden jullie het een beetje leuk tot nu toe..
Laat zeker tips achter!

Xx han