Twins - The Switch

~hoofdstuk 6~

POV Myla

Het is maandag en weer tijd om naar school te gaan. Helaas. Ik heb me al omgekleed en Lewis hoor ik al toeteren. "doei, ik ga!" roep ik tegen m'n ouders, en ik krijg gemompel terug. Ik loop naar buiten en Lewis opent mijn portier en ik stap in. Ik zak helemaal in mijn gedachten.

Gister had ik afgesproken met Mira. Gelukkig was ze niet boos. Ze deed wel een beetje raar. Ze vroeg de hele tijd naar die jongen en hoe ik die kende. Hoe heette hij nou? Ohja, Luke. Ik vind hem wel knap, maar ben niet zo in hem geïnteresseerd.

"Myla? Come back to earth. We zijn er." lacht Lewis. "eh ja sorry" zeg ik blozend. Ik geef hem nog een glimlach en ik stap uit. Ik zoek over het plein of ik Nova zie. Nee, ik zie haar niet. Vreemd. Ze wacht altijd buiten op me. Ik loop wel alvast naar binnen. Ik zie Nova staan met wat andere vriendinnen.

"Hé Noof!" en ik zwaai naar haar. Ze geeft me een dodelijke blik en kijkt weer weg. Wat is hier aan de hand? Wat heb ik fout gedaan? Op hetzelfde moment gaat de bel en ik heb wiskunde. Ik besluit Nova maar even te laten voor wat het is. Wiskunde haat ik niet, maar ik ben er ook geen ster in. Ik ga achteraan bij het raam zitten. Ik zie Lieke binnen komen. Ik zwaai even en ze ziet me zitten. Ze komt naar me toe en komt naast me zitten.

"hi, hoe gaat het?" vraag ik haar. "goed. Ik ben gewoon zo blij dat we zaterdag gewonnen hebben!" schreeuwt ze bijna. De docent komt binnen en kijkt even naar ons met een waarschuwende blik. Ik begin een beetje te lachen, want Lieke zit nu met een rood hoofd voor zich uit te staren. "hij heeft niet eens iets gezegd en jij word rood" lach ik. Ze kijkt me quasi-boos aan en lacht dan ook.

Ik ben goed aan het opletten en Lieke stoot me opeens aan. "pas op, ik schiet uit!" zeg ik tegen haar, maar dan zie ik het briefje in haar hand. "die is voor jou" zegt ze glimlachend. Ik pak het briefje aan en vouw het open.

Hi Myla,

Om 14.20 achter de school.

X - Josh

Ik krijg even kippenvel over mijn lijf. Wat een smerig ventje. Natuurlijk kom ik niet. Ik geef hem een afkeurende blik en let weer op de les. Ik hoor de bel gaan en zucht opgelucht. Wiskunde ook weer gehad. Ik heb nu scheikunde. We hebben een project en ik ben samen met Nova. Ik kan gelijk vragen wat er aan de hand is. Ik zwaai naar Lieke die naar geschiedenis gaat.

Nova zie ik al zitten en haar gezicht staat op onweer. Ik ga naast haar zitten en ze draait me gelijk de rug toe. Nu word ik toch wel een beetje pissig. "Wat heb ik fout gedaan!" roep ik nu door het lokaal. De docent kijkt naar ons om "eruit! Allebei!". We lopen samen het lokaal uit en ik pak haar arm. "wat heb ik gedaan?" vraag ik nu rustiger. "je hebt me laten zitten op dat feestje. Je was ineens weg, terwijl we hadden afgesproken samen lol te hebben." Zegt Nova eindelijk. Ik zucht opgelucht. Ze kan soms van een mug een olifant maken. "ik had de tijd niet in de gaten en ik had nog een voetbalwedstrijd." Zucht ik. Ze kijkt me nu met grote ogen aan "oh ja! Het spijt me zo! Ik was het helemaal vergeten. Hoe is het gegaan? En was je überhaupt op tijd?" "ik had een jongen ontmoet, Luke, die me bracht. En we hebben gewonnen" zeg ik met een grote glimlach. Ze geeft me een knuffel. "sorry dat ik boos op je was" mompelt ze. Ik geef een goedkeurend lachje. "ik heb geen zin om me te melden. Zullen we ijs halen?" stel ik voor. "ik trakteer om het goed te maken" lacht Nova.

POV Mira

Het is alweer maandagavond. Gister heb ik Myla stiekem ondervraagd over Luke. Blijkbaar zijn ze elkaar per ongeluk tegengekomen en heeft Luke haar geholpen. Ik heb het maar losgelaten. Waarom ben ik zo jaloers op Myla? Heb ik echt gevoelens voor Luke? Hij is knap en schattig en- nee stop! Hij is wel een beetje een playboy. Ieder meisje vind hem leuk. Gelukkig blijft het daar ook bij, maar de kans dat hij mij leuk vind of leuk gaat vinden is heel klein.

Ik plof op de bank neer en mijn huiswerk is klaar. Ik zet de tv aan en start Netflix op. Luke ploft ook neer op een stoel en kijkt mee. Ik zie vanuit mijn ooghoeken dat hij naar me kijkt. Ik kijk hem in een keer aan, maar hij kijkt niet weg. "waarom kijk je?" vraag ik hem. "waarom kijk jij terug" vraagt hij aan mij. Ik zucht "gaan we elkaar na praten?" "nee, ik had alleen een vraag" "ik heb er ook een voor jou" hij knikt en hij stelt zijn vraag als eerst. "waarom wonen Myla en jij niet samen? Dat heb je ons nooit vertelt. Ik weet alleen dat je een tweelingzus hebt" zegt hij, en die vraag komt hard aan. Moet ik hem het hele verhaal gaan vertellen hoe Myla wel werd gekozen ik werd afgewezen? Hij is wel een goede vriend. Misschien wel meer... Ik besluit hem toch het hele verhaal te vertellen.

Tien minuten later zit hij met open mond naar me te kijken. "is dat wat er gebeurd is? Dat had ik nooit verwacht" zucht hij. "nu mijn vraag" onderbreek ik de stilte en hij knikt. "hoe heb je Myla leren kennen? Want ik wist niet wat ik zag zaterdag" zeg ik eerlijk. "ik was aan het hardlopen. Ik ging even in een parkje zitten om uit te rusten, en een jongen vroeg me of ik met hem mee wilde gaan naar een feestje. Ik stemde in liep met hem mee. Toen ik binnen was dacht ik dat ik jou zag, maar ik wist dat jij het niet kon zijn omdat je naar voetbal was. Ik vroeg haar nummer en gelijk daarna rende ze de wc's in. Ze rende in een voetbaltenue naar buiten en ik volgde haar. Ik bracht haar naar het voetbalveld en de rest van het verhaal ken je." zucht hij. Nu ben ik degene met een open mond. "je hebt haar zo ontmoet?" zeg ik een beetje ongelovig. Dit is een veel specifieker verhaal dan die van Myla.

Oliver onderbreekt ons en komt de woonkamer binnen stormen "jullie staan in de krant!". Ik kijk hem ongelovig aan en trek de krant uit zijn handen. Ik kijk er met grote ogen naar. Het is niet zo'n groot stukje, maar wel een prestatie! Eva is er ook bij gekomen en alle drie kijken ze me in spanning aan. "oke, nu wil ik het weten. Kan je alsjeblieft voorlezen?" zegt Eva met grote ogen. Ik knik en begin;

De bekende voetbalclub Basel speelde afgelopen zaterdag tegen Atlanta United. Het is een opkomende club. Meneer Dell, de omroeper, vond de spanning om te snijden. "het was een geweldige wedstrijd. Soms had ik wel enige moeite met Atlanta United-

Mijn stem stokt even. Is hij onze club in de grond aan het boren? Ik ga verder met lezen om niets te laten merken aan de anderen.

- Ze hebben een tweeling in het team, en je wilt niet weten hoe lastig ze uit elkaar te houden zijn. Gelukkig hebben ze verschillende achternamen. Anders was het me niet gelukt". Het is uiteindelijk 3-2 geworden voor Atlanta United.

Ik zucht opgelucht. Maar wacht, dat stuk gaat grotendeels over mij en Myla! En ze hebben het over mijn achternaam. Als daar maar geen problemen van komen...

Heyy, vote & comment
Laat vooral weten wat je er tot nu toe  van vind!
Byee

Xx han