Twins - The Switch

~ hoofdstuk 23 ~

POV Mira

Myla is nog stiller dan normaal. Ze is niet bepaald verlegen rondom mensen die ze kent, maar wel in het openbaar. Maar nu? Ze is naar beneden gekomen om wat te eten en daarna gelijk weer naar boven gegaan. Ze zag er pijnzend uit. Alsof ze alle opties overweegt wat ze op dit moment moet doen.

De vader van Myla komt op dat moment de woonkamer binnenlopen. 'Dat is ook de eerste keer'. Denk ik in mezelf. "Goedemorgen Myla, vanmiddag heb ik weer een vergadering en vlieg ik naar Spanje. Je moeder komt om 2 uur ongeveer thuis." Zegt hij tegen me. Ondertussen pakt hij wat jus d'orange en leunt tegen de deurpost aan. Hij kijkt me indringend aan. "Ik ben Mira, meneer" verbeter ik hem, nu ik eindelijk de kans krijg om te praten. Hij kijkt me aan met een minderwaardige blik, en maakt dan een afkeurend geluid. "Zou je dat dan aan Myla willen doorgeven?" Vraagt hij. "Ja, dat zal ik doen" antwoord ik bescheiden. Zonder dat hij iets terugzegt, loopt hij de kamer uit. Hij zal wel alvast weg gaan.

Ik besluit even bij Myla te gaan kijken. Ze is nog steeds niet naar beneden gekomen sinds het ontbijt. Als Myla zich heeft bedacht om niet meer mee te doen aan ons plan, moet ik hier morgen of misschien vandaag nog weg. Maar als Myla zich niet heeft bedacht, gaat zij weg. Zit ze daarom op haar kamer? Ik wil de waarheid weten, en stap naar de trap. Elke tree voel ik de druk op mijn borst toenemen. Alsof ons plan werkelijkheid word, en niet een soort sprookje blijft.

Ik kom aan bij Myla's deur, wat straks de mijne is. Ik klop twee keer kort en doe de deur open. "Myla, wat doe je?" Vraag ik, als ik haar achter haar bureau zie zitten. Ze heeft een wit blad voor zich, en ze is hevig aan het schrijven. "Ik ben bezig." antwoord ze. "Ja, dat zie ik." Grap ik, maar ze lacht niet. Niet dat het de beste grap was- maar oke.

Ik ga op haar bed zitten, achter haar. Dan draait ze zich -eindelijk- om, en kijkt me recht in de ogen aan. "Gaan we dit echt doen?" Vraagt ze voor de zekerheid. Ik weet waar ze het over heeft en knik. "Ja. Jij niet dan?" Ze blijft even stil naar 1 punt staren. "Ik ben er zenuwachtig over, maar ik stem er mee in." Glimlacht ze zwakjes. Je kan goed zien dat ze gespannen is. Ik glimlach terug als teken dat het goed komt. "Wat ben je aan het schrijven?" Vraag ik nu nog nieuwsgieriger en een tikkeltje geïrriteerd. "Als we ruilen, moet alles vloeiend verlopen." Begint ze. "Dus geen domme fouten. Ik ben hier al de hele morgen mee bezig, en ik denk dat ik bijna klaar ben." en ze houd het A4'tje de lucht in.
Ik pak het papier uit haar handen en begin te lezen:

1. We ruilen van kleding(stijl)

2. Geen jongens.

3. Geen contact met vroegere vriendinnen/ vrienden.

4. We ruilen van telefoon en creditcard

5. Alles wat je doet, moet je je inleven/voordoen als de ander.

Als je een regel wilt aanpassen, gaat dat in overleg!

Door deze brief te ondertekenen bevestig je, niets hierover te zeggen tegen iemand

Handtekening Myla:

Handtekening Mira:

Ik kijk er verbluft naar. Ze maakt er wel iets heel officieels van. Ze heeft bij allemaal gelijk, maar het klinkt heel streng. Zij mag dus niet met Eva, Luke en Oliver omgaan. En ik niet met Nova en Lieke. Wacht.. Lieke ook? "Moet ik Lieke ook negeren?" Vraag ik haar voor de zekerheid. "Nee, die zie je toch ook op voetbal? Als je je op school anders voordoet als op trainen, dan heeft ze sowieso iets door. Dus je kan het beste gewoon met haar omgaan" bevestigt Myla.

POV Myla

Mira knikt. Ik heb goed over alles nagedacht. Ik hoop dat ik ook niets ben vergeten. "Zet je je Handtekening?" Ik kijk haar twijfelend aan. Als ze haar handtekening niet zet, gaat dit per definitie mis. Gelukkig neemt ze de pen aan die ik haar aanreik, en ze zet een krabbeltje. Ik zucht nog een keer diep en kijk naar het A4. Het staat er echt.

"Zal ik mijn koffer maar in gaan pakken?" Vraagt Mira aan mij. Ik kijk haar vragend aan. 'Haar koffer inpakken?' Alsof ze mijn gedachten kan lezen, beantwoordt ze mijn vraag. "Regel 1 en 5! Als je je eigen kleding meeneemt, overtreed je de eerste regel al. En dan kan je regel 5 ook niet houden." Knipoogt ze naar mij. Ik lach even. Ze heeft helemaal gelijk. "Zal ik je helpen met je kleding inpakken?" Bied ik haar aan. "Jouw kleding bedoel je" lacht ze nu breeduit. Ik snap d'r en een lach speelt op mijn gezicht.

--------------------

Alles is met veel moeite ingepakt. Toen Mira hier een tijdje geleden aankwam, had ze alleen een rugtas bij zich. Maar ze heeft blijkbaar heel wat kleren erbij besteld. Er staan nu 5 tassen voor me. "Hoe ga ik die meenemen?" vraag ik eerder aan mezelf dan aan Mira. "Ik ga met je mee naar het internaat. Dan vragen we een nieuwe kamer op, en dan neem ik afscheid" heeft Mira al helemaal uitgestippeld. Ik kijk haar met grote ogen aan. Ik ben meestal degene die kan plannen van ons twee. "Ik ben niet dom ofzo" lacht ze in mijn gezicht. "Anders kunnen we Lewis wel vragen om ons weg te brengen" komt ter plekke in me op. "Dat is waar ook! Ik heb nu een chauffeur!" Giechelt Mira. Ik schud lachend mijn hoofd. "Zullen we alles maar naar beneden tillen?" Vraag ik haar, maar het is eerder een bevel. Dat weet Mira ook, en op allebei onze gezichten komt een glimlach.

'Ik ga vooral mijn zus missen' denk ik bij mezelf. En met heel mijn hoofd vol gedachtes, lopen we naar beneden.

It is really happening!
Heb jij wat ideetjes voor mijn boek? Laat het me vooral weten, want ik ben niet zo tevreden tot nu toe..

Vote & comment
Xx han