Twins - The Switch

~ hoofdstuk 42 ~

POV Mira

Gapend word ik wakker van het zonlicht. Ik rits mijn tent open om wat ochtend oefeningen te doen. Ik sta met moeite op en alle vogels in het bos zijn hun refrein aan het fluiten. Ik heb gisteravond mijn tent aan de rand van het bos gezet. Ik heb uitzicht op een prachtig dal, en de lucht heeft verschillende kleuren door de zonsopgang. Hoe laat moet het wel niet zijn? Naja, laat ik me daar geen zorgen over maken.

"28, 29, 30!" Roep ik na de 30e push-up. Ik ga bezweet op de grond zitten om bij te komen. Wat moet ik nu met mijn leven? Een beetje rondreizen tot ik bejaard ben? Je kan het beter vluchten noemen. Ik weet het gewoon niet. Dus voorlopig ben ik ook niet van plan de bewoonde wereld in te gaan. Dan is het helemaal afgelopen. En terug gaan naar huis? Myla kan oppleuren. Ik ga mooi niet terug! Ze kan het uitzoeken!

Ik loop nu een paar uur door de heuvels. Ik word hier oprecht rustig van. De zon maakt alles vrolijk! Al mijn zorgen heb ik heel diep weggestopt. Alsof ze in een put zijn gegooid. Ik word uit mijn gedachten gehaald door wat ik zie. "Een boerderij! Daar is vast eten!" Mijn maag rommelt nog een keer. Ik zet mijn pas stevig door en binnen no-time sta ik op het erf. Er staat een sprookjesachtige rode schuur, en de boerderij heeft luiken voor de ramen.

"Hallo, stranger!" Roept een vrouw met blond haar. "Welkom, welkom!" Ze begeleid me naar binnen. Ik heb geen idee wat er allemaal gebeurt, maar ze haalt een hele maaltijd uit haar keuken. "Sorry, ik heb mezelf nog niet voorgesteld. Ik ben Mathilda. Mijn man heet trouwens Harry. Geen idee of je dat wilde weten" ratelt ze. Er is geen ophouden aan!

"Sorry, maar waarom doet u dit?" Vraag ik haar. Ik heb eindelijk de kans om te praten. Ze gaat op de stoel tegenover mij zitten en zucht. "Oke, laat ik bij het begin beginnen. Ik zag opeens iemand lopen over de heuvels. Dat gebeurt eigenlijk nooit, want het is hier best wel geïsoleerd. Harry had net de koeien eten gegeven en kwam naar binnen voor een kopje koffie. Hij vertelde me dat er een grote storm aankwam. Ik dacht natuurijk gelijk aan jou. Ik kon je niet zomaar buiten laten! Ten tweede, zag je er verhongerd uit. En als ik eerlijk moet zijn, houd ik gewoon heel erg van praten. Dus een praatje maken was een bonus" lacht ze. Haar lach is zo aanstekelijk! Ik begin zelf ook te lachen. "Dankjewel dat ik hier mocht eten, en ik zou graag een praatje maken. Maar ik kan toch niet zomaar blijven? Op een boerderij is altijd werk te doen, toch?" Vraag ik. "Ja, dat klopt. Maar misschien wil je een handje helpen? In ruil daarvoor mag je hier overnachten zolang je wilt." Stelt ze voor. Ik kijk Mathilda met grote ogen aan. Hoeveel toeval kan er zijn? Ik heb eten, een slaapplek en gezelschap gekregen. "Ik neem dat aanbod graag aan." Zeg ik enthousiast.

Mathilda heeft me een slaapplek gewezen en mijn spullen heb ik neergezet. Zoveel heb ik niet mee. Ik heb een hoodie, joggingsbroek en mijn verjaardag kleren mee. De chille kleding had ik snel bij een goedkoop kraampje gekocht. Maar wat moet ik nu aan? "Ik heb wat kleding voor je uitgezocht" komt Mathilda me uit de brand helpen. "Dankjewel!" Ik bekijk de kleren. Ze zijn helemaal niet zo ouderwets als ik had gedacht. "Ik zie je wel kijken. Ik heb een dochter. Ze is helaas in New York voor haar school." Zucht ze. "Ze wilde niet graag naar de school in het dorp, en heeft er voor gekozen om in de stad naar school te gaan" zucht ze. Ik kijk haar verbaasd aan. Haar dochter is in New York? Misschien zit ze toevallig bij mij op school, maar 't zal wel niet.

"Ik, ehm, ik had nog niet gezegd hoe ik heet. Ik ben Mira Woods" stel ik mezelf voor. "Mira? Ik heb die naam eerder gehoord" begint ze te mompelen. Oh nee! Heeft ze het nieuws gezien? "Naja, laat ook maar. Wel gezellig hoor! Echt heel leuk, een keer wat anders, weet je? Echt gezellig-" Helemaal hyper en pratend tegen zichzelf, loopt ze weer de trap af. Ik kijk naar de overall die nu op mijn bed ligt. Die gaan we maar eens aantrekken...

POV Myla

Waar is dat mens? Ik weet dat ik verkeerde dingen tegen mijn zus heb gezegd, maar dat ze 48 uur vermist is? Dat had ik nooit verwacht.

Ik hoor geklop op de deur en ik doe open. "Oliver!?" Van schrik gooi ik de deur weer dicht. "Doe alsjeblieft open. We moeten praten" zegt hij wanhopig. Ik open de deur voor een kier. "Wat is er?" Ik vermijd een confronterend gesprek. "Myla, serieus? Vraag je dat echt?" Vraagt hij. Ik slaak een gilletje als hij binnenstormt. Hij duwt de deur open en sleurt me naar de bank. Ik kijk hem niet aan. Ik schaam me te diep.

"Alsjeblieft kan je me aankijken?" Ik hoor de pijn in zijn stem. Ik kijk hem aan, en de eerste traan vind zijn weg naar beneden. "Het spijt me zo. Het is allemaal in de soep gelopen. Iedereen haat mij. Dus alsjeblieft ga weg, want ik hoef geen reminder aan wat ik fout heb gedaan." snik ik. "Myla, luister gewoon naar me" hij zet mij op zijn schoot. "Ik was kapot toen je zei dat je me niet wilde. Later hoorde ik hoe het echt zat. Natuurlijk is de situatie ingewikkeld, maar wat er is gebeurd kan je niet meer veranderen. We moeten er dan het beste van maken. Myla Walker, ik vind je echt heel erg leuk. En dat kan ik niet zomaar veranderen" hij veegt mijn tranen weg. Ik kijk in zijn mooie blauwe ogen en hij in de mijne. Hij komt dichterbij en dan voel ik eindelijk zijn lippen op de mijne. Een bom van vlinders ontploft in mijn buik. "Ik heb je gemist" fluister ik in zijn oor als hij zich terugtrekt. "Ik jou meer" fluistert hij. En dan val ik tegen zijn schouder in slaap.

Oliver en Myla🥰! Of vinden jullie het geen goede match?

Wat vinden jullie er van? Ik denk dat het einde langzaam in zicht komt..

Welterusten, xx han