Twins - The Switch

~ hoofdstuk 33~

POV Myla

"Waar ben ik?" Mompel ik zachtjes. Ik probeer overeind te komen, maar iemand houd me tegen. Ik lig op een bed. Hoe meer ik probeer te herinneren wat er is gebeurd, hoe moeilijker het word. Ik kijk naar de persoon op mijn schoot. "Eva?" Vraag ik als ze zich naar me toe draait. "Mira! Je bent wakker!" Ze roept de hele buurt bij elkaar, en geeft me een knuffel als finishing touch.

Een man komt binnen en verlost me van het ongemakkelijke moment. "Hallo Mira, je bent wakker zie ik." Glimlacht hij. "Herinner je je iets van gister?" Vraagt hij. Ik kijk de kamer rond om misschien een hint te krijgen. Is dit niet de EHBO ruimte?

Op dat moment komt alles terug. De wedstrijd, Mira die niet op kwam dagen, het doelpunt, de helse pijn in mijn onderbeen en dat alles zwart werd.
Van shock deins ik achteruit. "Gaat het?" Vraagt Eva gelijk. Ik kijk haar niet aan, en beantwoord de man. "Ik herinner het me net weer" mompel ik. "Maar ik moet dan weer met de wedstrijd meedoen! We waren zo lekker bezig!" Zeg ik gestrest. "De wedstrijd is gister afgelast. Er waren te weinig spelers." Zegt Eva zachtjes. Ik kijk haar gechoqueerd aan. "D-de wedstrijd is a-afgelast?" Kan ik net zeggen.

Ik voel me mislukt, want dan hebben we niet gewonnen. Door mij. En dan schiet het opeens door mijn hoofd. Als een kanonskogel. "Waar is mijn zus?!" Vraag ik de man dringend. "Dat weten we niet" zegt hij spijtig. Ik kijk hem aan met een ben-je-serieus-blik. "Ik ga dan." Zeg ik vastbesloten. "Maar je been?" Zegt Eva. "Ik voel er niets meer van. Komt waarschijnlijk door dat zusje van me." Zeg ik. Maar als ik aanstalten wil maken om de kamer te verlaten, kijken ze me verward aan. "Oke, oke. Ik leg het al uit" zucht ik. "Ik ben een tweeling. Dat weten jullie nu onderhand wel hè?" Ze knikken ter bevestiging. "Soms voel ik wat mijn zus voelt, en dat is ook andersom. Ik weet dus nu dat er iets mis is met Mir- ik bedoel Myla." Zeg ik snel. Eva kijkt me even raar aan. Alsjeblieft, heb niks door! Smeek ik haar mentaal. Gelukkig laat ze nu voor wat het is. "En die pijn, heb ik dus niet zelf veroorzaakt. Ik voelde wat Myla voelde. Is het goed als ik nu ga?" Vraag ik.

"Eigenlijk wilde ik alleen nog wat testjes doen, Mira. Dat is verplicht." Zegt de man in de deuropening. Ik zucht en laat me weer op het bed vallen. Dit gaat nog even duren..

--------------

Eindelijk na ongeveer 45 minuten en wat dingetjes ondertekenen, ren ik het gebouw uit. Het bleek een EHBO afdeling te zijn. Eva heb ik geen aandacht meer geschonken, want het ging al bijna mis!

"Waar is ze überhaupt?" Vraag ik mezelf af. Ik zie de auto van Lewis staan, en voel al wat opluchting. "Lewis!" Roep ik blij. Hij draait zich naar mij om, en ik zie ook opluchting bij hem. "Ik ben blij je te zien, Mira." zegt hij, en trekt me in een knuffel. Ik ben even verward, want Lewis zou mij nooit een knuffel geven. 'dat zijn de regels' zegt hij altijd. Ik laat het maar even rusten en concentreer me weer op mijn doel: Mira vinden.

"Wanneer heb je haar voor het laatst gezien?" vraag ik hem. "We reden een parkeerplaats op. Myla en ik hadden afgesproken dat zij alvast naar het stadion zou gaan, en ik haar bagage weg zou brengen naar het hotel. Ze heeft alles in de auto achtergelaten, waaronder haar telefoon. We kunnen haar dus in geen geval bereiken. Het is dus mijn schuld dat ze kwijt is." zegt Lewis terneergeslagen. "nee, natuurlijk niet. Het is allemaal dom toeval. Het kan iedereen overkomen." stel ik hem gerust. Hij kijkt mij dankbaar aan, omdat hij waarschijnlijk een hele preek had verwacht.

"Als we nou eens beginnen met logisch nadenken." zeg ik peinzend. "Zou ze ontvoerd kunnen zijn?" vraagt Lewis aarzelend. "het is helaas wel een optie, ja" zeg ik teleurgesteld. "De media zou ik nooit aanraden, maar de politie kunnen we misschien wel inschakelen." stelt Lewis voor. "Dat is nog niet zo'n slecht idee" mompel ik in mezelf. "laten we dat proberen" zeg ik dan. We lopen naar het dichtstbijzijnde politiebureau, en stellen een paar vragen. Na ongeveer een halfuurtje, stemmen ze er mee in om te helpen. Maar ze wilden eigenlijk alleen maar helpen omdat Mira - opkomend- beroemd is. 

"laten we anders wat gaan drinken. Het kan een tijdje duren voordat de politie een clue heeft." zegt Lewis. Ik aarzel even, want ik wil eigenlijk zo snel mogelijk Mira vinden. Maar ik weet ook dat de kans enorm klein is in zo'n grote stad. Dus laat ik het aan de politie over. "oke" stem ik toch met Lewis in.  We lopen langs een super groot ziekenhuis met mooie architectuur. Het lijkt recent gebouwd. "mooi gebouw hè?" vraag ik hem. Hij laat alleen maar wat goedkeurend gemompel horen.

Opeens komen er twee meiden uit het ziekenhuis gestormd. Wat is hier aan de hand?  "Kijk! het is Mira Woods!" gillen ze. Ooh, natuurlijk. Het zijn alleen maar fans. Denk ik opgelucht. "mogen we een foto en handtekening?" vragen ze. Ik heb nauwelijks ja gezegd, en ze halen hun mobiel al tevoorschijn. Lewis maakt een foto van ons drie en geeft de telefoon weer terug. "Mag ik eigenlijk nog wat vragen?" zegt het kleinste meisje. Ik gok dat ze 11 is. "jahoor" zeg ik vriendelijk terug. "Hoe gaat het met uw zus? Ze ligt hier in het ziekenhuis toch?" zegt ze verlegen. In dit ziekenhuis? Hoe weet zij dat? Wat is er met haar gebeurd? Waar is ze?!  Er spoken allemaal vragen door mijn hoofd. Ik probeer mijn rust te bewaren en vraag het meisje wat ze weet. "Waarom zou ze in het ziekenhuis liggen?" vraag ik aan de meiden. Het oudste meisje, ik gok 15 jaar, opent haar mond. "Weet u het niet?" en ze slaat geschrokken een hand voor haar mond. Ik kijk ze nu verward en hopeloos aan. Wat is er in vredesnaam gebeurd?!