Twins - The Switch

~ hoofdstuk 19 ~

POV Myla

We zijn een paar uur verder, en ik weet nog steeds niet waar ze is. Ze heeft me niet gebeld, geen berichtje gestuurd of zelfs geen postduif laten vliegen. Niet dat dat laatste heel gebruikelijk is, maar toch. Mijn moed is al een tijdje geleden in mijn schoenen gezakt, als het niet dieper is, en ik weet me geen raad meer. Waar kan dat mens nou zijn? Mijn laatste opties zijn Luke, Oliver of Eva bellen. Nee oke, Luke ga ik sowieso niet bellen. Dat is gewoon een lul.

Pap en mam zijn nog steeds niet thuis, en ik gok dat ik straks weer een berichtje krijg. Zoiets van: 'wij zijn pas laat thuis. Op tijd naar bed gaan hé? Welterusten'. Het is ondertussen half 6 en ik begin honger te krijgen. Ik loop naar de keuken die een verdieping lager is, en ik klop twee keer op de deur. "Hallo miss Woods" zegt een van de bediendes. "Ik ben Myla, niet Mira." verbeter ik haar. "excuses-" zegt ze, en ik val haar in de rede "maakt niet uit." zeg ik, maar het maakt me eigenlijk wel iets uit. "wat staat er op het menu voor vandaag? Ik begin al honger te krijgen" ik pers er een glimlach uit. "Vandaag lasagne. Hoe laat wilt u eten?" "doe maar over een kwartiertje" en met dat gezegd te hebben, loop ik de keuken uit op weg naar boven. 

Ik schrok mijn eten naar binnen en het verwachtte berichtje van pap en mam komt binnen:

"We moeten nog wat afmaken, en hebben om 8 uur nog een vergadering. Gaan jullie maar alvast slapen. Welterusten"

Inmiddels heb ik moed verzamelt om Eva en Oliver te bellen. Nu is het nog weer een dilemma wie ik als eerst ga berichten. Ik bel Oliver wel eerst, want die staat buiten deze situatie. Ik hoor de telefoon twee keer overgaan en er word opgenomen. "Hallo, met Oliver Anderson. Met wie spreek ik?" "ehm, met Myla" "oh, Hi" zegt hij ongemakkelijk. "Ik.. ehm, ja hoe zeg je dit. Ik ben Mira kwijt" mompel ik. "Je bent wat?! Ik kom direct naar je toe" en ik hoor dat de verbinding word verbroken. 

Nog geen vijf minuten later staat Oliver zoals gezegd voor mijn huis. Ik open de poort zodat hij door kan lopen, en ik hoor even later geklop op de deur. Ik wacht vijf seconden voor het natuurlijke effect, anders kom ik echt heel wanhopig over. "Hoi, kom binnen" probeer ik zo normaal mogelijk. Hij stapt naar binnen en trekt zijn jas uit. Hij heeft zwarte jeans aan met witte nikes en een witte hoodie ook van Nike. Hij is zo cute!

Eigenlijk is het helemaal niet zo ongemakkelijk. Ik zie hoe hij rond kijkt en met open mond blijft hij staan. "dus hier woon je" hoor ik hem zeggen. Ik mompel een goedkeurend geluid. "Wat te drinken?" "Ice tea alsjeblieft. En anders is cola ook goed" zegt hij met een opgezette glimlach. Ik schenk wat Ice Tea in en geef het aan hem. Heel even raken onze handen, en er lijkt wel een vonk te zijn, waardoor hij zijn drinken laat vallen en kijkt me met grote ogen aan. "sorry! Ik was dit niet van plan ofzo, echt waar. Het is gewoon de spanning, ik had dit gewoon niet verwacht. Snap je? Heb je anders een doek? Dan maak ik het wel schoon. Echt sorry" ratelt hij aan één stuk door. Nu ben ik degene die met een open mond staat toe te kijken. Hoe kan je dat zeggen in 1 hap adem? Ondertussen heeft hij al een doek gepakt en dept de vloer droog. "het maakt niets uit" kan ik alleen maar glimlachen. 

We zitten tegenover elkaar in de woonkamer. Ik besluit de lange stilte eindelijk te verbreken, "We moeten het over Mira hebben" kan ik alleen verzinnen. Hij knikt en opent zijn mond ook, "Waar zag je haar voor het laatst?" vraagt hij. Ik zie zijn gezicht en zijn mooie blauwe sprekende ogen. Wacht! Wat zei hij?! Ik herhaal de afgelopen minuut in mijn hoofd, maar er komt alleen maar Oliver in voor. Ik schraap mijn keel "wat zei je?". Hij kijkt me met een schuin hoofd aan en er tekent zich een glimlach op zijn mond. "of je wist waar je Mira voor het laatst had gezien."

Ik denk diep na en denk terug aan het gesprek van deze morgen. "Vanochtend" antwoord ik zijn vraag. Ik kan hem niet vertellen over het gesprek. Dat is alleen iets tussen Mira en mij. "Oke.." en hij trekt een moelijk gezicht. "Ik zag haar vanochtend ook het laatst. Ze stond voor de poort en rende daarna hard weg." En hij haalt zijn schouders op. Oh oh, hij heeft mij natuurlijk gezien deze morgen. Maar dat weet hij niet, en gaat hij nooit te weten komen!

"Wat raar" verzin ik dan snel. "Ik heb haar al een paar keer gebeld. Ik had in andere situaties wel kunnen bedenken dat ze ergens heen zou zijn, maar je hebt Mira niet gezien zoals ik haar heb gezien. Ze kan niet alleen de deur uit. Ze is gebroken, en dat gaat gegarandeerd fout. Dus moest ik wel hulp inschakelen." Mompel ik achter elkaar. Oliver kijkt me met grote ogen aan. "Wat?" Vraag ik hem. "Zei je alles nou in één adem?" en zijn blik is nog steeds niet veranderd. Ik haal alleen mijn schouders op.

"Heb je iedereen al gebeld die je kent?" Vraagt hij. "Nee, dat niet" beken ik. Hij staat op van zijn stoel en trekt zijn witte hoodie recht. Ik kijk hem vragend aan. "Waar is de wc?" Vraagt hij ongemakkelijk. Ik schiet in de lach. Ik dacht dat hij weg ging ofzo. Hoeft dat mens alleen maar naar de wc! "Waarom lach je?" Vraagt hij nog steeds niet op zijn gemak. "Binnepretje" zeg ik om onder de waarheid uit te komen. Hij heeft blijkbaar geen zin om er op door te gaan want hij hinkelt van het ene op het andere been. "Dus.." brengt hij uit. "Oh ja sorry! Links de gang in, en dan de tweede deur rechts" lach ik nu een beetje beschaamd.

Hij loopt de woonkamer uit en ik hoor dat hij naar de gang loopt. Maar dan springen al mijn haren overeind. "AAAAAAAAAGH!" hoor ik iemand hard gillen. "Oliver?!..." kan ik net uitbrengen..

Whats going on?😱
Ik zal snel een vervolg online zetten ;)
Xx han