Twins - The Switch

~ hoofdstuk 34~

POV Myla

Sinds dat ik hoorde dat Mira hier in het ziekenhuis ligt, ben ik helemaal in de stress. Lewis heeft geprobeerd me te kalmeren, maar niks hielp. Ik besloot uiteindelijk naar binnen te gaan en het na te vragen. Dus hier sta ik dan. "Hoe bedoelt u dat u niks vrij kan geven? Snapt u niet dat ik haar tweelingzus ben? We zijn letterlijk kopieën van elkaar!" roep ik. Mensen in de gang kijken me na. Maar voor deze ene keer boeit het me niet. Ik moet Mira vinden.

Ik zie haar heel even twijfelen, maar dan geeft ze toch toe. "oke, zou u dan wel deze formulieren in willen vullen?" zegt ze vermoeid. Ik kijk naar de papieren en dan weer naar Lewis. "ik vul ze wel voor je in" fluistert hij. Ik geef hem een dankbaar lachje. Ik spiek even op de computer van de baliemevrouw en zie kamer 111 staan. Here we go.  Ik ren door de gangen, en zie dat ik een verdieping naar boven moet. Ik wil niet met de lift, dus ren ik de trap op. Hijgend kom ik aan bij kamer 111. Nu pas word ik zenuwachtig, maar ik open snel de deur. 

"Ik ben er Mira!" gil ik. Ze geeft geen kik. Ik hoor allemaal bliepjes, en slangetjes krioelen rond haar lichaam. "wat is dit?" fluister ik in mezelf. Ik zie een stoel staan naast haar ziekenhuisbed, en ga er op zitten. "wat is er gebeurd?" vraag ik haar zacht. Ook al weet ik dat ze niet antwoord. Ik vlieg bijna een meter de lucht in van schrik, als de deur opengaat. Er staat een knappe man in een doktersjas in de deuropening. "Goedendag, ik moet u verzoeken om weg te gaan. Het bezoekuur is voorbij." zegt hij ongeïnteresseerd. Hij heeft nog geen één keer weggekeken van het kladblok waar hij op kriebelt. "ahum, hier zit iemand die je aan kan kijken." zeg ik scherp. Hij stopt met het krassen op zijn kladblok, en kijkt mij voor de eerste keer aan. Even zie ik ongeloof in zijn ogen, maar dat maakt plaats voor verwarring. "Hallo, ik ben Dr. Martinez." zegt hij en geeft me een hand. "Ik zie dubbel. Klopt dat?" vraagt hij. Ik schiet even in de lach. Wat een openingszin, ik lig dubbel! Ik kijk weer naar zijn gezicht en zie dat hij het meent. Shit.

"hi, ik ben Mira Woods, en dit is mijn tweelingzus Myla Walker." zeg ik om de ongemakkelijke sfeer wat op te frissen. Hij blijft mij heel lang aankijken. Vooral ongemakkelijk aankijken. Nu is hij aan het staren, en dat is weer teveel van het goede. "heeft u-" "ken ik j-" beginnen we tegelijk. "mag ik eerst?" vraagt dr. Martinez. Ik kijk hem aan met een are-you-kidding-me? -blik. Hij vraagt of hij eerst mag? Beetje onbeleefd.

"Heb ik een van jullie wel eens eerder ontmoet? Ik ken jullie ergens van." vraagt hij aan mij. "we zijn spelers bij Atlanta United. We spelen voetbal." zucht ik. Hij knipt in zijn vingers en kijkt mij blij aan."Ja, dat was het! Ik wist dat ik jullie ergens van kende!" zegt hij nog steeds met een glimlach op zijn gezicht. Ik zou die smile er heel graag af willen slaan. "kan je hier alsjeblieft serieus mee omgaan? Je mag weer losgaan als je teletubbies kijkt." zeg ik. Hij kijkt weer op zijn kladblok, en zucht dan diep. 

"Ze ligt in coma." fluistert hij bijna. "Maak je een grapje?" vraag ik hem. "nee, het spijt me." zegt hij serieus. Ik kijk naar Mira, en er rolt een traan over mijn wang. "gaat ze dood?" krijg ik nog net uit mijn keel. "we moeten nog verder onderzoeken. Ze heeft geluk gehad dat ze zo snel werd gevonden, want het had anders af kunnen lopen." zegt hij voorzichtig. 

POV Mira

Ik word langzaam wakker, en ik wil mijn ogen openen. Maar er gebeurt niets. Het lijkt of mijn ogen zitten vastgeplakt. Ik wil voelen met mijn handen, maar mijn lichaam wilt niets doen. Het luistert niet naar mij! Ik lijk wel van steen! Om me een hoor ik piepjes. Is dat een hartslagmeter? Lig ik in een ziekenhuis? Ik raak langzaam in paniek. Wat is er met mij gebeurd?!

Er wordt opeens een deur geopend, en ik hoor een meisje roepen. "Ik ben er Mira!" gilt ze. Is dat Myla? Alsjeblieft, help me!  Wil ik schreeuwen. Maar ik kan me niet bewegen. Niet eens een millimeter. Ik hoor haar wat mompelen, maar ze praat zo zacht dat ik het niet kan verstaan. "Goedendag, ik moet u verzoeken om weg te gaan. Het bezoekuur is voorbij." hoor ik een mannenstem zeggen. Er is een stilte, maar die word snel weer onderbroken door Myla. "ahum, hier zit iemand die je aan kan kijken." zegt Myla scherp. Wat gebeurd er allemaal om me heen? Myla doet nooit zo tegen anderen. 

-------

"Ze ligt in coma." fluistert de man bijna. Als ik iets kon doen, had ik het uitgeschreeuwd. Maar ze kunnen mij niet horen. Hoe kom ik hier uit?  Ik hoor Myla ondertussen snikken. Ik wil haar troosten, en zeggen dat alles goed komt. "gaat ze dood?" hoor ik Myla vragen. Ik wil heel hard 'nee' roepen, om het te bewijzen. Maar wat ik ook probeer, het lukt me niet!

"we moeten nog verder onderzoeken. Ze heeft geluk gehad dat ze zo snel werd geholpen, want het had anders af kunnen lopen." zegt hij voorzichtig. Wat is er dan met me gebeurd? Er is zoveel onduidelijk. Ik weet alleen maar dat ik in een coma lig, maar ik ben er wel! Ik heb vaker van zulke verhalen gehoord. Nooit heb ik ze geloofd, tot nu. Het is het verschrikkelijkste wat er kan gebeuren. Ik heb nog liever dat ik niets hoor, en alleen maar slaap. Want nu is het saai. Ik heb niets om me mee te vermaken. Ik hoor hoe Myla snikkend de deur uitloopt. Waarom gebeurd dit mij?! 

NEEEEH! Hoe kon dit gebeuren? 

Maar alles komt goed, i promise!

xx han