Twins - The Switch

~ hoofdstuk 32 ~

POV Myla

De wedstrijd is begonnen! Eerst had Mira moeten spelen. Lieke heeft me overtuigd dat ze de tweede helft wel haalt. Ik heb het zoveel mogelijk geprobeerd los te laten. Ik wil genieten van dit moment!

We lopen de trappen op en ik hoor het gejuich van de toeschouwers al. Ik wist dat alle kaartjes binnen no-time waren uitverkocht. Dat had ik gehoord van coach. Elke stap die ik zet, nemen de zenuwen toe. Ze gieren door mijn lijf. We rennen het veld op en we worden in ontvangst genomen door een groot applaus! Wauw! Dit is overweldigend!

Eindelijk beginnen we, en onze plaatsen hebben we ingenomen. Ik hoor het fluitsignaal en we starten!

Ik krijg de bal en ren naar de zijkant van het veld. Ik maak zelfs een panna! Ik hoor alles om me heen vervagen. Ik ben 1 met het moment. Mijn voeten rennen over het gras en de bal speel ik mee. Ik speel langs een tegenstander heen, door een trucje te gebruiken. Ik schuif naar links, rechts en paas dan naar Lieke. 

Ik minder mijn vaart om even uit te hijgen. Daarna ren ik snel weer door om een back-up te zijn, maar dan krijg ik een pijnlijke steek in mijn onderbeen.

 Het gaat fout met Mira..

Ik voel het!

De pijn word met de seconde meer, en ik kan mezelf niet overeind houden. Ik zak langzaam op de grond en hoor op hetzelfde moment het publiek juichen. Ik kan nog net in een waas zien dat er word gescoord door ons, maar ik kan niks meer voelen dan pijn. "Help.." kan ik nog net fluisteren, en dan word alles zwart.

POV Mira

Wat eerder..

Ik hoop dat ik nog op tijd ben! Naja, in ieder geval voor de tweede helft. Als ze dat toelaten. Ik heb met Lewis afgesproken dat ik alvast naar het stadion ren, en dat hij mijn bagage afzet in het hotel.

Ik kijk snel op mijn mobiel welke kant ik op moet. "Eerst rechts, dan een stukje rechtdoor en dan weer rechts" zeg ik hardop, zodat ik het onthoud. Ik volg de route en kom langs hoge gebouwen. Ik zie veel mensen naar me kijken, en dat komt waarschijnlijk omdat ik mijn wedstrijdtenue al aan heb. "Myla Walker!" Hoor ik mensen roepen in de straat. Ik zwaai ongemakkelijk terug en ren stug door. Eindelijk zie ik in de verte het stadion staan!

Ik krijg gelijk een adrenaline shot en krijg nog meer energie. Ik moet nu oversteken, want hier is een zebrapad. Ik kijk snel rechts en die auto stopt al. Ik ren snel door. Iets TE snel, want de auto van links stopt niet.

Opeens gaat alles in slowmotion, maar ook zo snel tegelijk. Ik zie de auto langzaam op me afkomen. De angst maakt meester van me, en ik kan niet meer wegkomen. Het gaat te snel. Met een klap komt de auto tegen me aan, en gelijk voel ik een vlaag van pijn door mijn onderbeen. Ik schreeuw het uit van de pijn. Ik vlieg voor een seconde door de lucht, en met een smak kom ik op de grond terecht. Ik krijg een oorverdovende piep in mijn oor, en hoor veel geschreeuw om me heen. Door de pijn zie ik niet helder meer, maar ik zie nog wel vaag een silhouet van een persoon boven me hangen. "Kijk het is Myla Walker! Ze is gewond, bel 112!" Hoor ik nog net. Hoe hard ik probeer te vechten, de pijn overwint. En dan word alles zwart voor mijn ogen.

(Omdat ik nu niet uit POV van de tweeling kan schrijven, doe ik het POV vanuit bekenden)

POV Lieke

Ik heb gescoord! IK HEB GEWOON GESCOORD! Ik ben zo trots op mezelf! Alle meiden komen naar me toe gerend en geven me een knuffel. Ik kijk even of ik Mira zie maar ze zit er niet tussen. Snel kijk ik gestresst om me heen en op de tribunes is het onrustig. Ik kijk gehaast of ik haar zie en eindelijk krijg ik haar in het vizier. Ik zie haar nog net in elkaar zakken. "Mira!" Schreeuw ik geschrokken. Ik ruk me los uit de omhelzing en ren zo snel mogelijk naar haar toe. "Mira? Mira? Alsjeblieft hoor je me? Mira?" Ik schud haar heen en weer. Ik probeer te luisteren of ik haar nog hoor ademen, maar dat gaat lastig door het luidruchtige publiek. Ik raak lichtelijk in paniek. "Mira? Alsjeblieft, ga niet dood ofzo. Dat kan je ons niet aan doen!" Roep ik naar haar. Ze beweegt een beetje en een geluk gevoel overvalt me. Ze leeft nog!

Eindelijk komt er EHBO aan, en de wedstrijd word stop gezet. We hebben nu geen vervanging, want Myla is er ook niet. Ik ben eigenlijk boos op haar. Ze heeft het team laten zitten, en haar bloedeigen zus.

Mira ligt op een brancard en ik check nog een keer bij haar. "Lieke?" Murmelt ze. "Ja, wat is er?" Zeg ik bezorgd. "Het gaat slecht met Mira, zoek haar. Alsjeblieft" kan ze net uitbrengen, en dan word ze meegenomen met de EHBO.

Huh? Ik moet Mira zoeken? Maar ze lag zelf op de brancard... Ze bedoelde vast Myla. Denk ik verward. Coach komt naar me toe en houd me staande. "De wedstrijd gaat nog door. Zelf ben ik er niet enthousiast over. Maar de grootste vraag is hoe het met jou gaat. Je bent een goede vriendin van de tweeling hè?" Vraagt hij. Ik kan alleen maar knikken. "Waarom kan de wedstrijd niet worden afgelast?" Vraag ik hem. "De mensen die een kaartje hebben gekocht hebben het speciaal voor nú gekocht. Als er genoeg mensen zijn om mee te spelen, kan de wedstrijd doorgaan. Dat zijn de regels" zucht coach. Ik knik begrijpelijk en loop met tegenzin het veld weer op.

Nee, M&M is in trouble!
Komt dit nog goed?

Vote & comment
Xx han