Twins - The Switch

~ hoofdstuk 30 ~

POV Myla

"Shit" fluisteren we tegelijk. We kijken elkaar weer tegelijk boos aan en kijken dan weer nerveus naar Mason. "Hey broertje" zegt Mira ongemakkelijk. Ze maakt het er niets beter op. De man die op visite is kijkt ons met grote ogen aan. Mason kijkt verslagen naar de grond. "Wij gaan weer!" Zeg ik vastberaden, want als wij hier langer blijven word het er niet beter op. En dat is zwak uitgedrukt.

"Nee blijf" zegt de vreemde man opeens. Mira en ik blijven stokstijf stilstaan en draaien ons heel langzaam om. "Myla en Mira is het toch?" Vraagt de man. Weer knikken Mira en ik tegelijk. Ik begin ons zelfde gedrag irritant te vinden. "Wat kwamen jullie doen?" Vraagt Mason die er nog steeds ongemakkelijk bij zit. "Omdat je morgen niet kan komen kijken, wilden we naar jou toe komen. Anders hadden we je zo lang niet gezien!" Zucht ik. Mason knikt en kijkt steeds schichtig naar de man tegenover hem.

"Oke, vertel op. Wat is hier aan de hand?" Verlost Mira ons van de onaangename sfeer. De man begint weer de praten. "Als Mason het niet wilt vertellen, vertel ik het wel." Zucht hij. Hij veegt zijn handen af aan zijn broek, en steekt dan zijn handen in elkaar. Ik word gek van zijn zenuwachtige gedrag. Maar eindelijk opent hij zijn mond, "ik ben jullie vader" zegt hij dan zwakjes. Ik kan mijn oren niet geloven. Ik geloof er geen snars van. Is dit een mislukte prank? Ik kijk Mason aan voor duidelijkheid, maar hij kijkt alleen maar naar de grond.

Waarom doet Mason zo? Dat is mijn grootste vraag. Iedereen kan zeggen dat hij onze vader is, maar 1, 2 ,3 geloven, kan ik niet. En dat gedrag van Mason valt iets te veel op. "Oke, en nu mag Mason opbiechten" zeg ik. Het moet afgelopen zijn. Ondertussen is Mason opgestaan en begonnen te ijsberen. "Ik.. ehm.. Ik heb hem verboden jullie op te zoeken." Mompelt Mason.

Ik kan mijn oren gewoon niet geloven. Ik vertrouw Mason. En als híj zelfs zegt dat die man onze vader is, dan moet ik het wel geloven. Maar dat betekent ook dat ik mijn vertrouwen in Mason in één klap kwijt ben. Ik kijk iedereen ongelovig aan. "Waarom Mason?" Krijgt Mira nog net uit haar keel. Mason kijkt ons pijnlijk aan en loopt dan de kamer uit. Lekker hoor Mason! Loop maar weg!

"Hij wilde jullie beschermen voor mij" zegt de man droog. "Jullie hadden al jullie aandacht bij school, examens en voetbal" gaat hij verder. "Ik heb het zelf ook druk, en heb het toen maar gelaten voor wat het was." Zucht hij. Ik sta hier te trillen op mijn benen, en laat me in een stoel zakken. Mira blijft achter me staan. "Waarom bent u eigenlijk hier?" Komt er in me op. "Ik blijf zijn vader, en ik kwam hem even opzoeken." Zegt hij. Ik kan alleen maar knikken.

Dit is veel informatie om te verwerken. Heel mijn leven zijn mijn biologische ouders uit beeld geweest. En nu komt er één van de twee zo mijn leven binnen stampen! Hoe moet ik dat verwerken?!

POV Mira

Wat was dat heftig. Ik had afgesproken dat Myla de scooter mee mocht nemen, en dat zij me thuis zou afzetten. De hele rit is het al stil. We zeggen niets tegen elkaar. "We zijn er" kondigt Myla aan. Ik kijk naar de grote villa waar we voor staan. "Zie ik je morgen?" Vraagt Myla. "Ja, tot morgen" we geven elkaar nog een knuffel en dan loop ik naar de lange oprit.

Lewis is bezig met de auto's schoonmaken en ziet me lopen. "Hallo miss. Walker!" Zegt hij vrolijk. Ik kijk naar zijn gezicht waar een glimlach op staat. Ik kan er alleen dit keer niet tegen. Ik moet nadenken! Mijn hoofd staat op ontploffen!

"Melinda?" Roep ik. Ze is een werknemer van ons. Ze komt aangerend en gaat voor me staan. "Wat is er miss.?" "Ik zou graag honing thee willen met een paar repen chocola, wat chips en M&M's." Zeg ik. Ze knikt alleen nog, en rent dan de andere kant op. En waarom ik zoveel eten heb gevraagd? Met eten kan ik nadenken.

De hele middag lig ik te piekeren. Maar opeens schiet ik overeind. Ik moet mijn tas inpakken voor morgen! Ik zal Myla er ook even aan herinneren door haar een appje te sturen. Ik loop naar mijn kast en pak een grote koffer er uit. Wat moet er überhaupt mee naar een stadion? Ik stop er allerlei kleding in en als laatst mijn wedstrijdtenue. Want die kan ik natuurlijk niet vergeten. "Ik hoop maar dat ik alles heb" mompel ik.

Het is nog maar 5 uur s'middags en ik verveel me al de hele tijd. Ik begin ook lichtelijk trek te krijgen. Weet je wat? Laat ik James eens appen. Dan kunnen we samen wat gaan eten.

U: heyy, ik vv me

U: heb je anders zin om ergens te gaan eten?

James😛: ja, OK

James😛: zullen we half 6 afspreken?

U: waar wil je eten dan?

James😛: ik ken wel een leuk restaurantje😏

James heeft de gegevens doorgestuurd en ik bekijk de website. Het is best wel chic! Dat had ik niet van hem verwacht! Maar ik wil helemaal geen jurkje aan.. Dat zit niet lekker. Wacht! Ik heb wel een idee!

Zo'n 25 minuten later sta ik voor het restaurant. Ik heb voor een wit blousje gekozen en een zwarte flair broek. Ik heb er dr. Martens onder gedaan. Ik heb mijn haar in een lage knot gedaan, en ik hoop maar dat ik er goed uitzie.

"Hey, je bent er al" lacht James. "Inderdaad" lach ik terug. We lopen naar binnen en ik kijk mijn ogen uit. "Vind je het wat?" Vraagt Lewis als we aan een tafeltje zitten. "Ja, ik vind het heel mooi!" Zeg ik. En ik kijk nog eens naar de marmeren vloer en de lange fluwelen gordijnen. Ik vraag me inmiddels af hoe hij dit kan betalen. Hij werkt in een snackbar!? En hij ziet dit toch niet als date?

Net op dat moment hoor ik geflits en geklik van camera's. Nee hè.. Hoe hebben ze ons ooit gevonden?  Vraag ik me af. James grijpt mijn hand en rent naar de deuren van de keuken. "James! Dit is de freaking keuken!" Schreeuw ik naar hem terwijl er door ons borden op de grond zijn gevallen. "Vertrouw mij maar!" Roept hij terug. Ik pak zijn hand steviger vast, en ren met hem mee. 

We komen bij de achterkant van het gebouw uit. Gelukkig staat er niemand op ons te wachten. We staan samen uit te hijgen, maar vooral van de adrenaline. Het valt me nu pas op dat we nog steeds elkaars hand vasthebben. Ik schud aan mijn arm, als teken dat hij los moet laten. Hij draait zijn hoofd naar mij om en geeft me alleen maar een vragende blik. Are you kidding me? Snapt hij het niet? "Mijn hand" zeg ik voor de duidelijkheid. Hij maakt langzaam zijn hand los van de mijne. Ik krijg het gevoel alsof hij niet wilt loslaten! Maar heb ik dat gevoel ook?

Oehhh, telt dit als een date voor Mira en James? Of ziet James haar alleen als een vriend?

Vote & comment

Xx han