Twins - The Switch

~ hoofdstuk 10 ~

POV Myla

"dat duurde lang" zegt Mason die op ons staat te wachten. "sorry, coach wilde ons persé trakteren." Zeg ik. "niet dat dat heel erg was" lacht Mira. Mijn been doet niet zo erg pijn meer. Het was eerder de schrik en het word waarschijnlijk een blauwe plek. De EHBO heeft gezegd dat ik goed uit moet rusten en dat het dan wel over gaat. Ik heb voor de zekerheid krukken mee gekregen. We lopen met zn drieën naar de auto.

"Myra! even hier!" FLITS! FLITS! "hoe kwam het dat je viel?" FLITS "is dat je vriendje?" FLITS!

Van alle kanten worden er vragen naar mijn hoofd gegooid. "we moeten hier weg" fluistert Mason. Hij tilt me op zijn rug, en zo rennen we naar zijn auto. We stappen in en racen weg.

"wat deden ze daar?" hijgt Mason. Ik moet even lachen om de conditie van hem, maar herpak me weer. "ze stonden ons waarschijnlijk op te wachten" antwoord Mira voor ik iets kan zeggen. "als mijn ouders dit te horen krijgen ga ik eraan" mompel ik. "ouders?" zeggen Mira en Mason tegelijk. "ja, ik ben de familie Walker als mijn eigen familie gaan zien. Maar daar heb ik nu een beetje spijt van." Zucht ik. "hoezo?" vraagt Mira "ze zijn niet meer zo vaak thuis, en ze zijn altijd boos op me." "dat is kut" zucht Mason. Mira en ik beginnen keihard te lachen. "wat?" Mason kijkt ons niet-begrijpend aan "dat had ik niet uit jou mond verwacht" lach ik

"wow!" vol verbazing kijken Mira en ik rond in het appartement. We spraken altijd ergens anders af, maar nu komen we echt voor het eerst in zijn appartement. "vet hé?" zegt Mason trots. "jazeker! Ik ga sowieso vaker langskomen!" lacht Mira. "ik ook" lach ik. Het is nog best wel groot. "hoe kom je aan zo'n groot appartement?" vraag ik. "ik heb geld gekregen van mn pa" slikt Mason. "oh" kan ik alleen nog maar uitbrengen. Diezelfde man heeft Mira en mij verlaten..

POV Mira

We lopen een kamer in met twee bedden. "welke neem jij?" vraagt Myla aan mij. Ik wijs naar het rechter bed. "oke, dan neem ik deze" en ze zet gelijk haar koffers op het linker bed. Ik kijk even goedkeurend de kamer rond. De hele kamer is wit, behalve de muur bij de deur. Die is behangen met een leuk printje.

Ik loop de kamer uit, en zie Mason voor de tv zitten. Als hij mij ziet drukt hij haastig de tv weer uit. Ik trek een wenkbrauw omhoog door zijn actie. "wat wil je eten? Het is al 6 uur geweest" probeert Mason het onderwerp te veranderen. Ik laat hem zijn gang gaan, want dan kan ik straks weer de tv aan te zetten. "ehm, pizza?" "oke, ik zal ze bellen" en hij loopt al naar zijn kamer.

Ik sluip zachtjes naar de afstandsbediening. Als ik met mijn hand nog maar 3 centimeter van de afstandsbediening ben, roept Mason naar me. "niet aanraken! Ik wist dat je dat ging doen" lacht hij. "hoe wist je dat?" "ik ken je al langer dan vandaag" lacht hij weer. Ik mompel wat, maar vraag dan toch wat er aan de hand is. "waarom mag ik geen tv kijken?" "omdat we gaan eten" en op dat moment gaat de bel. Wat een timing. Dit is heel irritant. Zo makkelijk komt hij er niet van af!

We hebben het eten op en de avond is voorbij gevlogen. Ik kijk op mijn mobiel hoe laat het is: 10:45. Dat valt wel mee, maar ik ben zo moe! Nog een gaap verlaat mijn mond. "ga nou naar bed jullie twee" zegt Mason doelend op ons. Ik kijk naar Myla die al met haar ogen dicht op de bank ligt. "Myla, kom je?" probeer ik haar wakker te schudden. Ik krijg alleen wat gekreun te horen. "dan niet. Welterusten broer" "teruste Miertje" glimlacht hij. Hoofdschuddend loop ik naar mijn kamer.

POV Myla

Ik wil me omdraaien in mn bed maar een steek gaat door mijn been. Dat was ik even vergeten. Waar ben ik überhaupt, en hoe laat is het? En dit voelt helemaal niet als mijn bed. Ik ben nu half wakker, dus ik ga op verkenningstocht.

Ik sta op van het meubilair wat niet mijn bed bleek te zijn, en ga op zoek naar het lichtknopje. Na veel pijn en gebeuk, vind ik eindelijk het lichtknopje. Ik doe de schakelaar om, en heel de kamer word verlicht. Even knipper ik met mijn ogen. Dat was dus het kastje waar ik tegenaan liep! En ik sliep dus op de bank. Ik zie op de klok dat het 6 uur 's ochtends is. Ik heb helemaal geen zin meer in slapen. Ik heb mijn sportkleren meegenomen, dus ik ga hardlopen. Oh nee, dat mag niet met mijn been. Gelukkig heb ik er niet veel last meer van en kan ik in ieder geval normaal lopen. Maar ik wil geen blessure riskeren. Ik kan wel een ontbijtje gaan maken! Maar ik weet niet of er wat in huis is.

Ik loop naar de koelkast en trek de deur open, maar zie er niets in liggen. Waar heb ik eigenlijk zin in om te maken? Pannenkoeken! Ik kleed me snel even om en sluit de voordeur zacht achter me. Ik zet een zonnebril op mijn neus en loop via de trap naar beneden.

Op weg naar de supermarkt loop ik over de markt. Een jongen bied me een krant aan. Ik twijfel even, maar neem het dan toch aan.

Tweeling van Atlanta United zakt in elkaar

Verschrikkelijk! Alleen de titel al! Toch lees ik verder want ik ben wel nieuwsgierig.

Gister middag had Watford een wedstrijd tegen de opkomende club Atlanta United. De tweeling in het team trok vooral veel aandacht. Myla Walker zakte in elkaar omdat ze de tegenpartij wilde passeren. Ze kreeg een knie in haar bovenbeen. Haar zus, Mira Woods, snelde naar haar toe om te hulp te schieten. En waarom die achternamen verschillend zijn? Dat is helaas nog niet helder-

Verder lees ik niet. Dit helpt dus helemaal niet. Ik scheur de krant in duizend stukjes en gooi het in de afvalbak. Mijn dag is helemaal verpest...

Ik wil iedereen bedanken die tot hier gelezen heeft. Dat moest ik gewoon even kwijt🥰

Xx han