Myla en Mira zijn 16 en een tweeling. Ze zijn het tegenovergestelde van elkaar en daar horen hun levens ook bij. Myla woont in een villa bij een rijk gezin, en Mira zit op een internaat.
Ze komen dilemma's tegen en zijn niet meer tevreden over hun...
Ik word wakker van iemand die aan mijn arm schud. "Miss. Walker? Uw ouders zitten aan de ontbijttafel" kondigt het meisje aan. "Ze verwachten u met 10 minuten" en dan trippelt ze weer weg. Ik hoor de stilte in het huis. Heerlijk is het! Ik sta vrolijk op en kijk mijn kamer rond. Wat heb ik gister ook al weer gedaan? Vraag ik mezelf af. Dan komen de beelden van mijn vader en James boven drijven. Gelijk is mijn humeur verpest. Ik begin al weer te piekeren wat ik er mee aan moet.
Ik laat me terug op bed vallen in de hoop dat ik er doorheen zak en alle zorgen kan vergeten. Maar helaas kom ik terug in de werkelijkheid. "Weet je wat? Ik laat me deze dag niet verpesten! Ik speel vanavond in een freaking stadion!" Zeg ik tegen mezelf. De zorgen van gister heb ik aan de kant geveegd, en plaats gemaakt voor een glimlach. Hoe voel ik me nu? Op zich wel goed. Dus wat wil ik daarbij aan? Ik zit te denken aan een jumpsuit, met dan wel een fleurig topje eronder en een zonnehoed. Zo heb ik een stoer/cute look gecreëerd. Hopelijk lijk ik een beetje op Myla, anders hebben ze me veelste snel door.
"Goedemorgen!" Zeg ik als ik de eetkamer binnenloop. Twee paar ogen kijken me verbaasd aan. "Waarom kan ik niet vrolijk zijn?" Vraag ik ze verbaasd. "Natuurlijk mag dat wel, maar we zijn het niet van je gewend" zegt Myla's moeder. Ik ben er achter gekomen dat ze Linda heet. "Er is nog wat" kucht haar man. Linda geeft hem een blik, waarmee ze hem zou kunnen vermoorden. "Ze is een tiener Mark. Daar kunnen we niets aan veranderen" mompelt ze. Aha! Zijn naam is Mark! Hij haalt weer eens de krant tevoorschijn, en laat zien wat er in staat.
Tweeling Atlanta United heeft relatie?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Ze zien er natuurlijk heel anders uit,maar even voor het idee)
"Wat is dit Myla? Het ziet er iets té gezellig uit. Vind je niet?" Zegt hij. Ik kan de woede in zijn stem horen. "Ik moest alleen lachen om een grap, en we toostten op een leuke avond" zeg ik eerlijk. "Dat is alles, echt waar. Maar als je liever het nieuws geloofd dan je eigen dochter, ga je gang!" Roep ik. En ik storm van tafel af. "Mark, je bent te ver gegaan" kan ik Linda nog net horen zeggen, maar het scheelt me allemaal niet meer. Waarom kan er niet één keer iets goed gaan?
POV Myla
"Neem nou op! Neem nou op!" Mompel ik ongeduldig. Ik stuur d'r dan maar een appje. Maar waarschijnlijk komt die ook niet aan.
U: de bus is er eerder dan verwacht, dus we vertrekken eerder!
U: mira, neem alsjeblieft op!
U: ik ga nog dood van de stress hier!
U: waarom heb je precies op dit moment je telefoon uit staan?
U: over een kwartier vertrekt de bus al!
U: nog maar 10...
U: 5....
"U bent offline" zegt het scherm als ik wil zeggen dat we vertrekken. Ik heb geprobeerd tijd te rekken, maar het had geen zin. Mira heeft op geen een berichtje gereageerd. De moed zakt me in de schoenen.
Lieke kijkt me medelevend aan. "Ik weet dat ze een van onze beste spelers is, net als jij, maar ik weet zeker dat het goed komt" glimlacht Lieke. Ik glimlach terug, maar ik voel me bar slecht vanbinnen. Ik voel dat Mira zich kut voelt, en dat voel ik nu ook.
Ik check het nieuws om de tijd te doden en zie mijn naam in de titels staan. Wat is hier gebeurd? De eerste beste titel klik ik aan en ik zie een foto van James en Mira. Hebben ze een relatie? Nee, echt niet! Dat zou mijn zus me sowieso hebben vertelt! Daarom voelt ze zich zo kut. Waarschijnlijk hebben mijn ouders er nog een probleem van gemaakt, en ook het gedoe met onze biologische vader er bij. Ik voel medelijden voor Mira. Waar is ze?
POV Mira
Ik zit momenteel op een ligstoel voor het zwembad. Ik staar alleen maar voor me uit. Mijn frustratie moet er uit! Ik smijt met een vaart mijn telefoon door de tuin. Voordat ik doorheb wat ik heb gedaan, vliegt mijn mobiel al door de lucht. Shit! Wat doe ik!? Galmt er door mijn hoofd. Met een grote plons beland het toestel in het water. "Nee, nee, nee, nee, nee! Shit!" Breng ik alleen maar uit. Ik ren naar de rand van het zwembad. Ik spring er in 1 keer in en duik naar de bodem. Ik kan nog net bij de telefoon komen en pak het stevig vast. Proestent kom ik boven water. "Pfoeh, en nu hopen dat ie het nog doet" hijg ik. Ik probeer het scherm aan te krijgen. En ja hoor! Eindelijk doet hij het!
Ik zie op hetzelfde moment dat Myla me een paar keer geprobeerd heeft te bellen, en dat ze appjes heeft achtergelaten. Wat is er zo dringend? Vraag ik me alleen maar af. Terwijl al het water van mijn lichaam afdruipt, lees ik de chat.
Myla😝:mira, neem alsjeblieft op!
Myla😝: ik ga nog dood van de stress hier!
Myla😝: waarom heb je precies op dit moment je telefoon uit staan?
Myla😝: over een kwartier vertrekt de bus al!
Myla😝: nog maar 10...
Myla😝: 5....
Was 57 minuten geleden online
De moed zakt me in de schoenen. De bus is al weg? Ik was te druk met mezelf, om door te hebben dat ik de belangrijkste gebeurtenis uit mijn leven mis! "Lewis!" Schreeuw ik. Ik moet hem vinden! Hij komt uit de schuur rennen. "Wat is er Myla?" Vraagt hij bezorgd. "Ik kom te laat voor mijn wedstrijd, kan jij me brengen?" Zeg ik wanhopig. Hij klopt zijn handen af, en kijkt me lachend aan. "Natuurlijk, heb je bagage al gepakt?" "Ja, ik zal het halen" en ik ren zo snel mogelijk weer naar binnen. Lewis heeft wat anders aangetrokken, en staat al klaar om mijn koffers in te laden. Ik stap snel ZELF in, en Lewis vind het gelukkig niet erg.
"Hier rechts!" Geef ik aan. Lewis scheurt tussen alle auto's door en ik hoor veel getoeter. Ik moet er stiekem om lachen. Lewis en ik hebben een veel hechtere band gekregen de laatste tijd. "Bestemming bereikt" zegt de navigator. Ik heb eindelijk een beetje gevoel van rust. Maar vooral adrenaline.
