Twins - The Switch

~hoofdstuk 1~

POV Mira ( 6 jaar)

Ik loop langs de kille grijze muren. Eerst werd ik er bang van, maar ik ben er uiteindelijk aan gewend geraakt. Myla en ik zijn naar een weeshuis gebracht toen we 6 jaar waren. Mijn vader heb ik nooit gekend en we hebben altijd met mijn moeder gewoond. Ik heb haar nooit meer gezien sinds we hier zijn afgezet. De zusters zeiden dat ze moe was, en heel erg druk. Ik hoop eigenlijk dat ze nog eens langskomt.

De zusters hebben ons geroepen om naar het kantoor te komen. Zenuwachtig friemel ik met mijn handen. "het komt goed" zegt Myla met een glimlach. Ik glimlach terug en we lopen door. Bij de grote bruine deur staan we stil. We tellen af van 3 tot 1.

"3.. 2.. 1.." fluisteren Myla en ik zachtjes. We kloppen tegelijk op de deur en er word gelijk opengedaan. "ga zitten" zegt de directeur. Ik vind het maar een enge man, en ik houd Myla's hand steviger vast. Ik kijk rond in de kamer en ik zie twee vreemden zitten. Myla kijkt ze bang aan en gaat snel zitten op de stoel. Ik daarentegen steekt gelijk mijn hand uit en begroet ze.

"Hallo Myla en Mira. Hoe gaat het met jullie?" zegt de vrouw tegenover me "goed hoor" antwoord ik enthousiast. Myla zegt niks. Zij is altijd al stiller geweest en ik meer spraakzaam. Ik houd een heel gesprek met de twee vreemden. Myla zit er maar stilletjes naast.

De vrouw voor me smoest wat met de directeur, en hij knikt. "Myla zou jij je spullen in willen pakken?" zegt de directeur tegen mijn zus. Ze knikt en loopt weg. Ik blijf niet begrijpend zitten, en wacht op mijn zus.

"wij gaan alvast naar buiten Mira. Je mag je haar nog even uitzwaaien" zegt de directeur streng. Ik kijk hem niet begrijpend aan en knik maar wat. Als we buiten zijn zie ik Myla in de auto zitten. De auto rijd weg en ik snap er niets van. Myla gaat opeens weg. Zonder mij! We zijn altijd samen.. "w-waarom mag ik niet mee?" vraag ik en de eerste tranen lopen over mijn wangen. De directeur doet net of hij me niet hoort en loopt weer naar binnen. Ik zak op de grond. Waarom is iedereen zo afstandelijk? Ik heb toch niets fout gedaan?

-10 jaar later-

Ik ben nu 16 en het is alweer 4 jaar geleden dat ik naar een internaat werd gestuurd. Het weeshuis was tot 12 jaar en ik kon niet langer blijven. Dat wilde ik ook niet.

De dag dat ik van mijn zus werd gescheiden herinner ik me als de dag van gister. Het bleek een rijke familie te zijn die Myla interessanter dan mij vond. Ik ben 1 keer voor een kerstdiner uitgenodigd, maar dat was het dan ook. Gelukkig bleven Myla en ik altijd afspreken. Soms ben ik jaloers op haar leven, maar ik probeer er niet vaak aan te denken.

-------------

Ik ren door mijn kamer heen om mijn spullen te vinden. "doe eens rustig! Ik probeer hier huiswerk te maken" roept Oliver vanaf de bank. Ik zit op een gemixt internaat, en gemixte kamergenoten voor als je het je afvraagt.

"ik moet zo naar voetbal, maar ik kan mijn broekje niet vinden!" roep ik terug. "misschien in de verkeerde la gestopt met opruimen?" mengt Eva zich in het gesprek. 'JAAAS! Gevonden! Je bent een held Eef" roep ik blij. "je moet wel opschieten Miertje" zegt Eva lachend.

Jup.. miertje is mijn bijnaam, ging eigenlijk vanzelf.

Ik ren nu door de gangen heen om op tijd te komen. Shit, ik ben mijn bidon vergeten! Wat dom! Ik en Myla zitten op voetbal, en we spelen ook vaak wedstrijden. We spelen in hogere klasse en we hebben vaak wedstrijden in het weekend. Ik kom - na veel moeite - aan op het veld.

"hey zus!" hoor ik Myla roepen. Ik kijk op en ren naar haar toe. Ze geeft me een knuffel en kijkt me aan "je bent laat"

"zoals altijd" maakt de coach haar zin af. Ik kijk hem aan en krijg rode wangen. "Mira Woods, dit kan niet nog een keer gebeuren. Zorg er alsjeblieft voor dat je de volgende keer gewoon op tijd bent oke?" hij kijkt me aan en ik knik. "ik ga er voor de rest niet veel aandacht aan geven omdat we al tijd zijn verloren" zegt hij er achteraan. Hij roept het hele team bij elkaar en we beginnen.

POV Myla

De training is afgelopen en we lopen naar de kleedkamers. "hoe gaat het met je?" vraagt Mira aan me "goed! We gaan de komende wedstrijd sowieso winnen!" "dat bedoelde ik niet. Ik bedoel hoe het met jou gaat" zegt ze en prikt een vinger in mijn zij. "prima, ik moet alleen nog wat cijfers terug krijgen, maar dat komt wel goed." antwoord ik haar. Ze knikt en loopt verder. "zullen we zaterdag na de wedstrijd naar Mason gaan?" verandert ze het onderwerp. Ik denk na, maar stem er dan toch mee in

Toen papa ons verliet, nam hij onze broer, Mason, ook met zich mee. Toen Mason 18 werd wilde hij ons weer ontmoeten en is dicht bij ons in de buurt gaan wonen. Namelijk in New York City. Komende zomer woont hij alweer 2 jaar hier. We hebben nu ook best wel een hechte band.

We lopen de kleedkamers uit en ik zeg iedereen gedag. De auto staat al klaar en ik loop er snel heen anders ben ik te laat thuis. "hoe verliep de training miss. Walker?" vraagt Lewis, de chauffeur, aan me. "goed, ik denk dat we een grote kans hebben om te winnen zaterdag" "en hoe ging het met miss Woods?" "Ook goed volgens mij. Je mag haar trouwens Mira noemen hoor. We zijn gewoon zussen." Zeg ik en hij knikt. Lewis is rond mijn leeftijd en we kunnen het goed met elkaar vinden.

Ik zit diep in gedachten verzonken als de autodeur word geopend. Ik kijk omhoog en zie Lewis staan. "we zijn er miss Walker" en hij geeft me een knipoog. Ik glimlach terug en pak mijn spullen uit de achterbak. Toen de familie Walker me adopteerde veranderden ze gelijk mijn achternaam ook in Walker. Op het veld met voetbal is het handig om mij en Mira uit elkaar te houden, maar eigenlijk zou ik liever Woods heten. Na zoveel jaar ben ik ook wel gewend aan mijn achternaam. Het is erg dubbel.

Ik loop naar de grote voordeur en de butler doet open "welkom miss". Ik bedank hem en zet mijn spullen neer in de grote hal. Het is een super luxe huis. Naja het is eigenlijk een villa. Er hangen bijvoorbeeld kroonluchters en er staan dure vazen in de hal. Er zijn 2 trappen en een soort 'balkon' zit er tussen in. Ik loop naar de keuken die natuurlijk ook luxe is. Ik verwonder me soms hoe snel ik er aan gewend ben geraakt. Ik kijk om me heen en loop met een glas water weer naar boven. "we gaan maar eens huiswerk maken" mompel ik in mezelf

Wat voor kleur kamer hebben jullie?

⤴️Ik ben erg random, daar kan je alvast aan wennen.😉

Xx Han