BLOOD BOUND: THE HAWTHORNE'S FALL ( Book 1)

🗡XXVI. Alderidge🗡

*Alderidge above*

Artemis Callahan-Balkan POV

Maaga kaming nakarating sa bayan na pinuntahan namin noon. We intended to stay here now that we have nowhere to go.

Ng pumasok kami sa bayan ay hindi na iyon makalat gaya ng paglabas namin dito noon. The people are now joyful. Marami ang palakad-lakad at nagbebenta ng mga kakanin na pang-umaga.

"And we'll pay for a room again? We don't have much money, Ric", sabi ni Aphasia.

"We won't pay for a room. May bahay tayong tutuloyan", sabi ni Alaric.

Sakay pa rin sa carriage ay dumaan kami sa motel na tinuloyan namin noon. Dumaan din kami sa boutique na pinasukan ko noon at doon nakilala si Cassius. Marami pa kaming nadaanan hanggang sa makarating kami sa bandang dulo ng bayan.

"We'll stay in Alderidge for a while. I'm sure Melvina will come and look for us", sabi ni Amadeus.

Huminto kami sa tapat ng medyo may kaliitang bahay.

"Whose house is this?", tanong ko.

"No one lives her. It's abandoned", sagot ni Alaric.

Bumaba na kami sa carriage at nakatayo sa harap ng bahay. I crossed my arms in front of my chest at tiningala ang bahay. Not bad for us. I'm sure we'll fit here. Nagkasya nga kami sa bahay namin noon na marami kami. Kahit na sa loob ng sampung taon ay nasanay kami sa marangyang buhay ay hindi pa rin naman namin nakalimutan ang buhay na kinagisnan. We aren't rich before but our parents can still afford to give us a better life. And now, mama's gone. I hope we can find papa again.

Pumasok na kami doon. Alaric and Aeneas helped the four men in black with the bags and luggage at pinasok nila ito sa bahay. Umupo ako sa upuan na gawa sa kahoy. Ambrosia sit next to me.

"May tatlong kwarto lang. Kami nila Artemis at Ambrosia sa isang kwarto. Kayong lalaki naman sa kabila. Tapos sila sa isang kwarto", sabi ni Aphasia.

"Hanggang kailan tayo dito?", tanong ni Ambrosia sa akin.

"Hanggang sa hindi tayo mahanap ni Melvina, Ros", sagot ko.

I'm still wearing my dress with blood stain kaya mabilis akong tumayo at nagpalit sa kwarto. I removed the clothed that covered my hair ng makapasok sa kwarto. Kumuha ako ng simpleng damit sa bag at nagpalit pagkatapos maligo.

Ng lumabas sa banyo ay naroon na rin si Ambrosia at Aphasia sa loob.

"Anong gagamitin mo sa buhok mo ngayon?", tanong ni Aphasia.

Ambrosia looks confused.

"I don't know. Siguro hayaan nalang?".

Tinaasan niya ako ng kilay. Nagkamot naman siya sa noo niya at napatingin sa mga damit.

"We won't unpack this. Baka magmamadali na naman tayong aalis".

Lumabas na kami sa kwarto ng tanghalian na. Nakapagluto na rin si Aphasia ng ulam na kakabili lamang nila Alaric sa palengke kanina.

Pagkatapos naman kumain ay nag tulong-tulong kami sa paglinis at pag-ayos ang iilang kagamitan dito sa bahay na hindi naayos ng mabuti. We arrange it para naman kung sino ang may-ari nito ay masisiyahan pag nakitang malinis naman.

Ito ang unang araw na wala kami sa palasyo ng Callahan. Medyo nakakapanibago pero namimiss namin ang ganitong klaseng pamumuhay. Only that mama and papa are not here with us. Wala din dito ang nakasanayang mga taong kasama.

Hapon na ng nasa labas ako ng bahay. Nagwawalis sa ilalim ng malaking puno ng kahoy. Nakapusod ang buhok ko at medyo magulo. Strands fall into my face.

Patapos na ako sa gawain ng may lalaking lumapit sa akin. He looks familiar. He's old but his face is so familiar.

"Artemis? Anak ni Ma'am Vashti?", tanong nito sa akin.

Kumunot ang noo ko. I tried to remember who this guys is.

"Abbot", dinig kong boses ni Alaric iyon. Muli kong nilingon ang medyo may katandaang lalaki at nanlaki ang mga mata ko.

"Abbot, what are you doing here?", si Alaric.

Napangiti ang lalaki. Now I remember who he is. Isa siya sa pinagkakatiwalaan nila Mama at Papa noon. He's the guy who can enter our house freely. Iyong apprentice ni Papa.

"Dito na ako nakatira simula noong nangyaring paglusob sa ating bahay noon". sagot nito.

"Naroon ka sa paglusob? Anong nangyari?", tanong ko.

Nagdadalawang isip pa itong sagutin ang tanong ko.

"Hindi ko kilala ang kung sino ang sumalakay noon. Nasa loob ako ng bahay habang nangyayari iyon", aniya.

Napakunot ang noo ko.

"Kayo? Bakit kayo nandito? Diba nasa Callahan kayo?".

Tumikhim si Alaric. "Umalis kami. There's a conflict inside the Palace. Ayaw naming madamay", sagot ni Alaric. "Gusto mo bang pumasok muna sa loob?".

Pumasok kami sa loob. Nagulat pa nga sila Aphasia at Ambrosia doon ng makita si Abbot. Natigil sila sa pagluluto at sinalubong kami.

"Abbot. Nandito ka pala? Dito ka na nakatira?", si Aphasia.

"Oo, Aphasia. Doon sa bayan. Napadaan lang dahil may inaalagaan akong hayop sa dulo ng lupain", sagot nito.

Tumango naman si Aphasia at bumalik sa pagluluto. Ambrosia remain beside me. Nakaupo ako ngayon at si Ambrosia ay nanatiling nakatayo.

"Pwede mo bang ikwento ang mga nalalaman mo sa salakay noon, Abbot?", si Alaric.

Amadeus at Aeneas crowded us.

"Ang naalala ko lang ay iyong lumabas ako na nakahandusay na si Ma'am Vashti sa damuhan. Tinulongan ko siyang isandal sa kahoy at itatakas sana. Doon ko rin nalaman ang tungkol sa sulat at ano man ang laman ng bag", aniya.

"Wala ka bang narinig na iba, Abbot? We're looking for Papa now. We don't know where he is".

Matagal pa bago nag-isip si Abbot.

"Wala talaga, Alaric. Pasensya na", aniya at nalungkot.

Alaric sigh in disappointment. Si Amadeus naman ay napaayos ng tayo.

"Pero may kaunti akong naalala. May lalaking nagngangalang Rane. Tsaka may babae rin na tinatawag na Vesper at tinawag nila itong Reyna", aniya.

"Vesper? Rane?", si Alaric.

"Tsaka may narinig din akong tinawag na traydor si Sir Abraham. Traydor. Traydor na pinsan", he breathed heavily.

My eyes widened with the information. We don't know much about papa's relatives. Paanong may pinsan ito.

"He's in the Balkan", sabi ni Amadeus.

"Ng nakita ko ay kinarga sa karwahe si Sir Abraham kasama iyong Reyna. Dadalhin daw pabalik sa palasyo", sabi ni Abbot.

"Saang palasyo? May palasyo ang Balkan?".

"Sa Sighisoara daw iyon base sa narinig ko".