BLOOD BOUND: THE HAWTHORNE'S FALL ( Book 1)

🗡VIII. At present🗡

*Artemis Callahan Balkan's face above* (the right eye should be red kaso wala akong makitang pic so just the face)

Eight years later......

Maaliwalas ang gabi. Tahimik. Maliwanag ang buwan but it's not on its full shape.

The death dealers are inside the forest lead by Niklaus. Kasunod nito ay si Cassius.

It's been eight years and until now, they don't have any idea where their mom is. Ambrogio V is a growing monster each day when he knows Vesper is gone. Mas lalo lamang itong naging malupit.

"You go that way", utos ni Niklaus sa mga kasamang death dealers at tinuro ang bandang silangan. "We'll go this way", aniya naman sa kapatid.

Sila lamang dalawa ang magkasama. The death dealers separate ways from them. Ng medyo nakalayo-layo na ang mga death dealers ay biglang nawala si Niklaus.

"Klaus!", sigaw ni Cassius. Halatang kinakabahan. For years. This is his first time to hunt away from the death dealers. Iyong siya lang mag-isa.

"Just here", sabi ni Niklaus na nakasandal lang sa katawan ng puno at nakatayo sa isang malaking sanga.

Tumingala si Cassius para tingnan ang kapatid na nakangisi at tila tuwang-tuwa sa nakikitang takot sa kanyang kapatid.

Magsasalita pa sana si Cassius ng may narinig siyang mga kaluskos ng mga dahon. The cold fresh became thick. The smell of stinky blood filled the space.

Someone is here.

Cassius alerted himself. Hindi nagtagal ay may tatlong strigoi ang nagpakita sa kanya. He got scared. He knows how to fight now but this is different. He got no help from others.

"Oh! Don't embarrassed me, brother", nagawa pang tumawa ni Niklaus.

Ng inatake na si Cassius ay kaagad naman siyang nakailag sa atake ng isa sa mga ito. The other one attack him at ganoon din ang nagyari.

Niklaus is just watching him in amused face.

The match between them didn't last long. Natalo rin ni Cassius ang mga ito. In super speed, Niklaus appeared in front of Cassius. He's laughing so hard.

"Not bad", he snaps his fingers.

Cassius sigh. Sa isip niya ay kung hindi lang umalis ang kanilang ina ay hindi siya masasama ni Niklaus sa pagpapatay ng mga strigoi.

Artemis Callahan-Balkan POV

Nagising ako sa isang ingay sa labas ng aming bahay. Kahit na iyon ang nagpapagising sa akin simula noon ay hindi pa rin ako nasanay.

The sound of blades colliding with each others is unpleasantly hurtful. Ang nakakagulat pa ay may dagger na lumusot sa bintana ko at muntik pa akong matamaan. One of my siblings muttered curses.

Sa inis ay mabilis kong inalis ang aking kumot sa aking katawan. Napaupo ako sa kama ko habang nakatitig sa salamin sa harapan.

Kaagad akong napahawak sa aking puting buhok at kaagad nalungkot. Why am I different? My brothers and sisters aren't like this. Their hairs are blonde and black. Only me and Alaric are different pero makakalabas naman siya. Ang kanilang mga balat ay hindi naman kasing puti ng sa akin. I have a dragon tattoo-like in my upper back pero hindi iyon kita palagi. It will just visible during night. Masakit rin ito during full moon. Sabi nila mama ay simula pagka silang niya sa akin ay naroon na iyon.

Higit sa lahat ay palagi akong may suot na eye patch. I know, I understand. My right eye isn't normal. It's red. Mom said it's a curse kaya nila tinago. Although, I hate wearing eye patch ay hindi ko pa rin sila sinuway.

Dahil sa tuwing inaalis ko ang eye patch ay magdidilim aking paningin. My world will spin at mawawalan ako ng malay. Parang may kung anong lumabas sa katawan ko na hindi ko mapigilan o ma control. The spirit is too much. I'm a normal human being pero nagtataka ako sa kakaiba kong itsura.

I get out from my room para pumunta na sa kusina for breakfast. Ako lamang ang natitira sa loob. All my families are outside, practicing for combat or something. Palagi silang ganyan kahit na wala namang gyera dito. For years, we live peacefully. Masagana ang aming pagkain.

We have men around us who are trained with my siblings.

"Ayusin mo ang paggamit ng katana!".

"Teka lang, nasugatan ako".

"Ibang sandata nga gamitin mo. Di ka marunong riyan".

Isa iyon sa mga sigawan na maririnig ko sa labas ng bahay.

I envy them so much. My siblings are free to go out from the house. Habang ako ay nanatili lamang sa loob. Sisilip lang ako sa labas ng bintana kapag gusto kong manood sa kanilang nag eensayo.

Naiintindihan ko naman sila mama. I'm still a kid kaya nila ako pinapanatili sa loob. My siblings are grown up.

Hindi nagtagal ay pumasok sa loob ng bahay si Alaric, isa sa mga kapatid ko. Bitbit ang ring sword pero nilagay niya iyon sa sofa habang dumiretso sa kusina para uminom ng tubig.

Sinundan ko siya doon.

"Alaric, where's mama?", tanong ko sa kanya.

"They're at the market. Why?", lumingon siya sa akin, may hawak pang baso.

"Can I watch you outside?", my lips formed in grim line dahil alam kong pati si Alaric ay hindi papayag sa gusto kong mangyari.

"No", matigas na sabi nito. "Utos nila mama na bawal kang lumabas.", aniya at mabilis akong tinalikuran, takot na baka pilitin ko pa at siya ang mapapagalitan.

I know he's just obeying my parents pero iba pa rin pala pag paulit-ulit ka ng tatanggihan.

Ng dumating sila mama ay kaagad nawala ang lungkot sa aking mukha.

"Mama, you're here", sabi ki sabay yakap. She hug me too. "Where's papa?", tanong ko.

"Nasa labas. Nagbibigay ng meryenda", sabi niya. "Ito ang meryenda mo", sabay bigay sa akin ng isang tinapay at pack ng orange juice.

"Can I go outside, mama?", tanong ko.

"No, Artemis. Soon you'll understand why we're protecting you", aniya at hinaplos ang aking buhok.

May babae naman na lumabas sa isang silid. She's very beautiful. Kilala ko siya bilang kaibigan ni papa. Her name is Vesper.

"Kumain ka na, Vesper. May dala rin akong tinapay at juice baka gusto mo. May pagkain naman na nakahanda sa mesa", mama said politely.

Ngumiti ang babae. "Sige. Maraming salamat, Vashti. Balang araw ay susuklian ko ang kabaitan niyo ni Abraham".

Each day passed. Paulit-ulit ko iyong tinanong kay mama but her answer are still the same. Paulit-ulit ang sakit na aking naramdaman tuwing tinanggihan akong tugunan ang aking mga hinaing. I just want to watch them outside. Wala namang masama doon.

One day, she walked inside my room with papa.

"Artemis, can we talk?", si Mama.

Tumango lamang ako. Sa mga nakaraang araw ay hindi na ako masyadong masigla gaya ng mga nagdaan pang araw simula noong paulit-ulit kong tinanong kay mama ang mga katanungan na nagkubli sa isip ko.

"Honey, I hope you understand why we don't want you outside", si Papa.

"Why? Dahil ba kakaiba ako? Why am I different from my siblings?", nagsimula ng tumulo ang luha sa aking mga mata.

"Because you're special. We can't say it now but you'll understand it soon, honey. You should be protected from this evil world. Your exposure may cause lost of lives of the many. I'm so sorry, Artemis. We also wants you to live normally like your siblings but we're sorry because we can't give you that", umiyak si mama sa sinabi at mabilis akong niyakap.

"One day, Honey. You'll understand. One day", sabi ni papa at yumakap na rin.

Each passing day. Iyon ang pinanghahawakan ko. I trust my parents. I trust them so much kaya hindi na ako nangungulit pa. But I'm still curious. Why can't I go out? Anong meron? Anong mangyayari? What's behind this world? What's on the other side?