Οι ήρωες του Παρισιού (Βιβλίο πρώτο)

Κεφάλαιο 40 Πιθανότητα 20%

  «Ουαααα! Τί όμορφη μέρα!» φώναξε η Marinette παρατηρώντας το ροδαλό χρώμα του ουρανού που δεν είχε ακόμα ξεθωριάσει τελείως. Η Tikki τινάχτηκε στο άκουσμα της ξαφνικής φωνής πέφτοντας από το κρεβατάκι, που της είχε φτιάξει η Κτήτοράς της όταν είχαν πρωτογνωριστεί. «Πιο σιγά Marinette! Κάποιοι από εμάς θέλουν να κοιμηθούν», παραπονέθηκε πέφτοντας πίσω στο κρεβάτι χωρίς να περιμένει απόκριση. Ήταν ένας μήνας και δυο βδομάδες τώρα που η κοπέλα δεν μπορούσε ούτε να την ακούσει, ούτε να την δει.
  Η Marinette, λοιπόν, απτόητη σβούρισε λίγο στο δωμάτιο για να ετοιμαστεί, πριν κατέβει κάτω, όπου οι πολυάσχολοι γονείς της ήδη έβγαζαν την δεύτερη φουρνιά από γλυκά. «Καλή μέρα!» σχεδόν τους φώναξε ξαφνιάζοντάς τους. Η Sabine παρά λίγο να έχυνε τα φρεσκοψημένα κουλουράκια από την ξαφνική εισβολή της κόρης της στο δωμάτιο. «Πιο ήρεμα Marinette! Θα σηκώσεις όλη τη γειτονιά στο πόδι» τη μάλωσε του κάκου η μητέρα της. «Πες τα, γιατί εγώ της τα λέω αλλά δεν με ακούει», είπε πιο πολύ στον εαυτό της η ακόμα νυσταγμένη Tikki, που είχε ακολουθήσει την Κτήτορά της για να κλέψει λίγο από το πρωινό της. Η Marinette και η οικογένειά της κάθισαν να φάνε όλοι μαζί μιας και είχαν χρόνο και δεν ήταν μία από εκείνες τις φορές που η κοπέλα, καθυστερημένη, βούταγε ό,τι έβρισκε μπροστά της και χανόταν με ταχύτητα σίφωνα.
  «Πάντα γεμάτη όρεξη τελευταία» παρατήρησε ο Tom, καθώς το πιάτο της Marinette άδειαζε ταχύτατα, με την αόρατη πάντα βοήθεια του kwami. «Πρόσεχε μην παχύνεις, Marinette! Τελευταία τρως περισσότερα γλυκά από ό,τι συνήθως το πρωί» συμβούλεψε η Sabine, μην γνωρίζοντας την ύπαρξη της Tikki και ότι η Marinette πάντα βούταγε γλυκά από το μαγαζί το πρωί, τα οποία όμως παλιότερα μπορούσαν να εξηγηθούν ως αγορασμένα από τους πελάτες. Τώρα όμως και οι δύο γονείς έβλεπαν ξεκάθαρα την ποσότητα μπισκότων που φαινομενικά εξαφάνιζε η κόρη τους.
  «Προσέχω, μαμά!» είπε μια μπουκωμένη Marinette σημειώνοντας να πει στο kwami της να είναι λίγο πιο διακριτικό όταν τρώει με τους γονείς της. Το πρωινό πέρασε ήρεμα με την οικογένεια να χασκογελάει και να μιλάει όλη την ώρα. Και οι δυο γονείς της είχαν γίνει κάπως πιο χαρωποί τις τελευταίες ημέρες και έδειχναν σα να είχαν φύγει από πάνω τους ένας τόνος έγνοιες. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για την Marinette, αν δεν πλησίαζαν οι εξετάσεις του Φεβρουαρίου και δεν το είχε ρίξει στο διάβασμα. Υπήρχαν τόσα πολλά κενά που, λόγω των akuma, έπρεπε να καλύψει και δεν είχε χρόνο ούτε να φρικάρει για τον φόρτο εργασίας της.
  «Έφυγα!» φώναξε η Marinette σαν τελείωσε το πρωινό της και με τη σάκα στον ώμο βγήκε στην δημοσιά. Ήξερε ότι λογικά η Tikki είχε ήδη χωθεί στην τσάντας της, στην τσέπη που η ίδια της είχε παραχωρήσει για να μένει κατά την διάρκεια του σχολείου. Αν και τελευταία δεν είχα την ευκαιρία να μεταμορφωθώ και πολύ, παρατήρησε καθώς έπαιρνε την στροφή σφυρίζοντας τον σκοπό από το βιντεοπαιχνίδι που είχε κάψει τον τελευταίο χρόνο, το Miraculous: Tales of Ladybug and Cat Noir.
  «Ορεξάτη βλέπω σήμερα!» παρατήρησε η καλύτερή της φίλη σαν αντάμωσαν στο σχολείο. «Καλή μέρα, Alya!» χαιρέτησε η Marinette με ένα χαμόγελο πιο λαμπρό κι από τον ήλιο. «Επιτέλους το έκανες συνήθεια να έρχεσαι στην ώρα σου», πείραξε την φίλη της η κοκκινομάλλα, κερδίζοντας έναν θυμωμένο μπάτσο από την άλλη κοπέλα ως αντίποινα. «Δεν θα σταματήσεις ποτέ να μου το χτυπάς, έτσι;» παρατήρησε η Marinette κάνοντας την πειραγμένη. «Μπα, δεν το νομίζω. Όχι τουλάχιστον για τα επόμενα πέντε χρόνια» χαμογέλασε ειρωνικά η Alya και η Marinette απαυδισμένη έπιασε το μέτωπό της σε μια κίνηση απελπισίας.
  Μπήκαν στην τάξη για να αφήσει η γαλανομάτα την τσάντα της, μιας και το κουδούνι αργούσε ακόμα να χτυπήσει, για να έρθουν αντιμέτωπες με την κατσουφιασμένη μούρη της Chloe. Η ξανθομάλλα καθόταν με το πρόσωπο ακουμπισμένο στο θρανίο της, μα μόλις τις αντίκρυσε γύρισε από την άλλη με τα σαν αχτίδες μαλλιά της στραμμένα τώρα προς το μέρος τους. Χωρίς να την ενοχλήσουν, τα δυο κορίτσια έφυγαν από την αίθουσα αφήνοντας πίσω την τσάντα της Marinette. Σαν απόμακρύνθηκαν λιγάκι συνάντησαν την Sabrina, που τώρα είχε φτάσει μαζί με την Alex και την Rose.
  «Ακόμα τσακωμένες είναι αυτές οι δύο» ψιθύρισε η Alya στην φίλη της, εννοώντας την Chloe και την Sabrina. Η Marinette έριξε μια ματιά πάνω από τον ώμο της πριν απαντήσει, επίσης χαμηλόφωνα. «Ναι, και δεν φαίνεται μέχρις στιγμής ότι θα αλλάξουνε τα πράγματα. Κάνουν η κάθεμιά τους πως δεν υπάρχει η άλλη εδώ και ένα μήνα». Η Alya κούνησε το κεφάλι της σκεπτική. Αν και δαιμόνια αυτοεκπαιδευόμενη και αυτοονομαζόμενη δημοσιογράφος δεν ήξερε τί είχε συμβεί ανάμεσά τους και γιατί η Sabrina επιτέλους φάνηκε να ξεκολλάει από την σκιά της Chloe.
  «Νομίζω πως είναι καλό που επιτέλους χώρισαν. Δεν ήταν φιλία αυτό, αλλά τυραννία του ξανθού δαίμονα. Τουλάχιστον τώρα η Sabrina απελευθερώθηκε από την αρνητική επίδραση της "φίλης" της», είπε η Alya, ακόμα απογοητευμένη που έναν μήνα αργότερα όχι μόνο δεν είχε λύσει κανένα από τα εφτά μυστήρια της τάξης, αλλά είχε μάλλον προσθέσει μερικά ακόμα, όπως την ξαφνική συνέπεια της Marinette και την διάλυση της φιλίας μεταξύ Chloe και Sabrina.
  «Συμφωνώ! Η Sabrina φαίνεται σα να ξαναμπήκε η ζωή μέσα της. Τα χαμόγελά της είναι πια αληθινά και έχει πολύ πλάκα να βγαίνουμε μαζί της. Της έκανε καλό η αποτοξίνωση από την Chloe», παρατήρησε η Marinette νιώθοντας ωστόσο και λίγη συμπάθεια για την ξανθομάλλα που από τη στιγμή που είχε χάσει την Sabrina βυθιζόταν στο σκοτάδι με τρομαχτικούς ρυθμούς. Τα υπεροπτικά μάτια της πλέον ήταν σχεδόν πάντα θολά και το στόμα της μια πεισματάρικη ευθεία γραμμή, που είχε ξεχάσει ακόμα και το ειρωνικό της χαμόγελο. Φαινόταν διαρκώς κουρασμένη και δεν είχε ενοχλήσει ούτε την Marinette ούτε και κανέναν άλλο τον τελευταίο μήνα. Η "ξανθή δαίμονας" ήταν πλέον σκιά του παλιού της εαυτού.
  Βγήκαν πάλι στην αυλή, όπου αντάμωσαν τον Adrien, που μόλις είχε φτάσει με τον πατέρα του. «Καλή μέρα, Adrien!» ξεφώνισε η Marinette κουνώντας δυνατά το χέρι της με κίνδυνο να το ξεκολλήσει. Ο νέος ανταποκρίθηκε χαιρετώντας κι αυτός με ένα φωτεινό χαμόγελο καρφιτσωμένο στο πρόσωπό του. «Τα λέμε αργότερα, πατέρα!» είπε στον Gabriel κι αφού ο άντρας του χαμογέλασε ελαφρά το αγόρι βιάστηκε να τρέξει στο πλευρό των φίλων του. «Καλό μάθημα!» μουρμούρισε ο Gabriel νομίζοντας ότι ο γιος του δεν θα τον άκουγε, αλλά ο Adrien γύρισε χαρίζοντάς του μια ζεστή ματιά.
  Η μοναχική καρδιά του πρώην κακού χτύπησε δυνατά κι ένα μειδίαμα έφτασε στα χείλη του. Τελικά ίσως και να είχε ακόμα ελπίδες με τον γιο του. Σα χάθηκε από τα μάτια του το ξανθομάλλικο αγόρι, έκανε μεταβολή και πήρε το δρόμο για το σπίτι του περπατώντας. Είχε να τελειώσει την σχεδίαση ενός φουστανιού, την οποία είχε συλλάβει χθες τη νύχτα και ανυπομονούσε να την τελειώσει. Δεν ήταν σίγουρος για τα συναισθήματα που θα του έδινε το αποτέλεσμα, αλλά ήθελε να πάρει το ρίσκο. Το φόρεμα θα είχε θέμα την Πασχαλίτσα και θα ήταν κόκκινο με μαύρες βούλες.
  «Χέι, παιδιά!» χαιρέτησε ο Nino, προφτάνοντας στον διάδρομο την παρέα. Καλημέρισε με ένα απαλό φιλί στο μάγουλο την κοπέλα του και κόλλησε την γροθιά του με τον φίλο του, όπως έκαναν κάθε πρωί. «Βλέπω ο γέρος σου το έχει πάρει ζεστά και σε φέρνει κάθε πρωί ο ίδιος στο σχολείο», παρατήρησε συγχαίροντας τον κολλητό του με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. «Ναι!» απάντησε απλά ο Adrien και το πρόσωπό του έλαμψε από χαρά. «Αυτό το χαμόγελο μπορεί να ζεστάνει και τις πιο ψυχρές καρδιές», τον πείραξε η Alya κάνοντας το αγόρι να γελάσει αμήχανα.
  Τα τέσσερα παιδιά μπήκαν στην τάξη ακριβώς τη στιγμή που χτυπούσε το κουδούνι. Ο Nino και ο Adrien πέταξαν βιαστικά τις τσάντες στο θρανίο τους και βγήκαν πάλι για να κάνουν σειρές και την πρωινή προσευχή*. Η Chloe τους ακολούθησε απρόθυμα σέρνοντας τα πόδια της, κουρασμένη ήδη από την σχολική μέρα που δεν είχε καν καλά-καλά αρχίσει.
  Μετά την προσευχή τα παιδιά μαζώχτηκαν κλασσικά στις τάξεις τους. «Ούτε ένα akuma τον τελευταίο μήνα!» ξεκίνησε το πλέον καθημερινό τροπάρι της η Alya και η Marinette σήκωσε τα μάτια στο ταβάνι απαυδισμένη. Αυτά είχε κάθε πρωί. «Μόνο τρεις φορές πέτυχα την Ladybug, πέντε την Buglady, τέσσερεις τον Cat Noir και μία τον Cat Blanc και πάλι απλά περιπολούσαν. Κανένα akuma!» ξεφύσηξε απελπισμένη. «Το καημένο το Ladyblog έχει να δει ανανέωση από την εποχή του Νώε. Ούτε οι ήρωες δεν ξέρουν τί απέγινε ο Hawkmoth».
Όντως! Κανείς μας δεν έχει ιδέα τί του συνέβη. Σα να άνοιξε η γη και τον κατάπιε, εξαφανίστηκε σα κακό όνειρο! Η Marinette δεν ήξερε τί να υποθέσει από την όλη κατάσταση, αλλά ήλπιζε να κρατήσει μέχρι και το τέλος των εξετάσεων γιατί αλλιώς δεν θα προλάβαινε να διαβάσει. Η ξαφνική απουσία του Hawkmoth ήταν και ο λόγος που τα ποσοστά αργοπορίας της κοπέλας είχαν πέσει αισθητά, καθώς δεν χρειαζόταν κάθε τρεις και λίγο να τρέχει από ʼδω κι από ʼκει κυνηγώντας τρελούς.
  Μερικές τάξεις παρά πέρα όμως η Melody δεν συμμεριζόταν την άποψή της. Ως νέα ηρωίδα είχε μόλις δύο εβδομάδες που ανέλαβε τα καθήκοντά της και ο Hawkmoth αποφάσισε να πάρει ρεπό. Να πάρει! Είναι τόσο εκνευριστικό αυτό το ήσυχο διάστημα και δεν έχω καθόλου καλό προαίσθημα για όλα αυτά. Αυτή η ξαφνική ησυχία μοιάζει με την στιγμή πριν από την καταιγίδα, κατά την οποία όλα μένουν ακίνητα και αμίλητα, σκέφτηκε αφηρημένα με το μολύβι να βρίσκει τον δρόμο του προς το στόμα της και τα λόγια του καθηγητή να πετάνε σα σαΐτες στον αέρα.
  «Melody, φαντάζομαι, ζητάω πολλά αν σε ρωτήσω μήπως τυχαίνει να ξέρεις την άσκηση», η φωνή του μαθηματικού διαπέρασε την κοπέλα σαν ηλεκτρικό ρεύμα. «Ναι, μα-μάλιστα», ψέλλισε και με την άκρη του ματιού της είδε την Marianne, τη διπλανή της, να της δείχνει διακριτικά πού είχαν μείνει. Η Melody ανακουφισμένη ανακάλυψε ότι είχε λύσει επιτυχώς την άσκηση σπίτι της και σηκώθηκε να την λύσει στον πίνακα. «Πολύ σωστά! Αλλά την επόμενη φορά να είσαι εκτός από σωματικώς και πνευματικώς εδώ», συνοφρυώθηκε ο καθηγητής και η Melody κόκκινη σαν παντζάρι επέστρεψε στην θέση της ευχόμενη να άνοιγε η γη και να την κατάπινε. Πράγμα που... δεν έγινε!
  Ευτυχώς το κουδούνι του διαλείμματος δεν άργησε να χτυπήσει και η κοπέλα πετάχτηκε έξω με περίσσιο ζήλο για να αποφύγει το επικριτικό βλέμμα του μαθηματικού που σε όλο το υπόλοιπο μάθημα δεν την είχε αφήσει στιγμή. «Melody, εσένα έψαχνα!», είπε η Alya με εμφανή τον ενθουσιασμό στην φωνή της. «Είναι Τετάρτη, ε;» είπε βαριεστημένη η ξανθομάλλα κοιτώντας οπουδήποτε αλλού εκτός από την συνομιλήτριά της. «Ναιπ, όντως!» απάντησε γεμάτη ενθουσιασμό η Alya, αγνοώντας επιδεικτικά την αντίδραση της Melody.
  Ξεφυσώντας ηττημένη η πρασινομάτα ακολούθησε την άλλη μέχρι μια απόμερη μεριά του προαυλίου. «Λοιπόν;» ρώτησε χωρίς να κρατιέται η Alya. «Τίποτα, απολύτως τίποτα. Το ξέρεις ότι δεν εμφανίστηκε ακόμα κανένα akuma και με τους άλλους ήρωες συναντηθήκαμε μόλις πριν από τρεις μέρες. Ούτε κι εκείνοι γνωρίζουν τίποτα για τον άφαντo Hawkmoth». Η απάντηση της Melody έκανε το χαμόγελο της Alya να γλιστρήσει από τα χείλη της απότομα. «Α! Καλά, αν προκύψει κάτι, πες μου», η φωνή της βγήκε αδύναμη καθώς έκανε μεταβολή.
  Αυτό ήταν μια ρουτίνα που είχαν καλλιεργήσει οι δυο τους. Κάθε Τετάρτη η Melody ενημέρωνε για τυχόν εξελίξεις την άλλη κοπέλα, μετά από μια μακροσκελή σειρά από παρακάλια από μέρους της Alya. Από τότε που ανακάλυψε την ταυτότητά μου δεν με έχει αφήσει σε χλωρό κλαρί, σκέφτηκε η Melody αναγνωρίζονας την σκοπιμότητα της μάσκας για άλλη μια φορά. Πήρε τα πόδια της και κίνησε να βρει την Marianne πριν να τελειώσει το δεκαπεντάλεπτο διάλειμμα.
  «Τί ήθελε πάλι η Alya;» ρώτησε η Marianne πειραγμένη που την είχε παρατήσει η φίλη της. «Κάτι ψάχνει πάλι και με ρώταγε διάφορα, αλλά με όρκισε να μην μιλήσω και ότι θα ξέρουμε σύντομα» ξεφούρνισε η κοπέλα βιαστικά θέλοντας να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα με το ψέμα της. «Μάλιστα... Αλήθεια ο Felix πού είναι; Δεν ήρθε σήμερα στο σχολείο», ρώτησε η Marianne με τα χλωμά της μάγουλα να παίρνουν ένα αχνό ροζ χρώμα και κάρφωσε τα βαθυκάστανα μάτια της στο χώμα αδυνατώντας να κοιτάξει την φίλη της. «Δεν ξέρω. Το πιο πιθανό είναι να μουτρώνει με το ταβάνι σπίτι, αφού δεν μπορεί να μουτρώσει στην μητέρα μας που πήρε πάλι τα μπαγκάζια της εχθές και εξαφανίστηκε», απάντησε εκνευρισμένα η Melody κλωτσώντας με δύναμη ένα χαλίκι.
  Όντως, η κατάσταση ήταν όπως την είχε περιγράψει η κοπέλα και ο Felix πραγματικά έκανε μούτρα στο ταβάνι αφήνοντας ανεξέλεγκτο τον Plaggi να αδειάζει τα αποθέματα του σπιτιού σε φέτα. Αλλά βασικά δεν ήταν τόσο ταραγμένος που η “μητέρα” τους είχε για άλλη μια φορά εξαφανιστεί. Αυτό που τον παίδευε και το είχε αναφέρει μόνο στο kwami του ήταν τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις αίματος της αδελφής του και του εαυτού του. Είχαν ζητηθεί πριν από κάνα δυο βδομάδες από το σχολείο για να μπορέσουν οι δυο τους να πάρουν μέρος στους σχολικούς αγώνες και επί τη ευκαιρία ο νέος είχε ζητήσει μια χάρη από τον γιατρό - με το αζημείωτο φυσικά.
  Η χάρη του είχε πάρει λίγο περισσότερο χρόνο για να πραγματοποιηθεί από όσο υπολόγιζε, λόγω φόρτου εργασίας του γιατρού, αλλά εκείνο το πρωί είχε λάβει μήνυμα ότι επιτέλους είχαν βγει τα αποτελέσματα. Με την ψυχή στο στόμα είχε τρέξει να τα παραλάβει, αλλά τώρα ευχόταν να μην τα είχε καν ζητήσει. Επιστρέφοντας στο παρόν άφησε τον εαυτό του να πέσει βαριά στο κρεβάτι καλύπτοντας με το ένα χέρι τα μάτια του. Το χαρτί γλίστρησε από τα δάχτυλά του στο πάτωμα, αλλά δεν το είχε ανάγκη πια. Θυμόταν πεντακάθαρα αυτό που χρειαζόταν. Πιθανότητα συγγενείας: 20%.

*Πρωινή προσευχή: ελληνικό έθιμο (μπορεί να υπάρχει και αλλού), δεν ξέρω αν συνηθίζεται στην Γαλλία, αλλά έτσι κι αλλιώς τόσον καιρό γράφω με δεδομένα Ελλάδας και όχι Γαλλίας. Π.χ. Στην Γαλλία έχουν σχολείο άλλες φορές πρωί, άλλες απόγευμα, άλλες και τα δύο, αλλά είναι πολύ μπερδεμένο και θα μπλεκόμουν. 😝
Υ. Γ. Να με συγχωρείτε οι τυχόν θιγόμενοι!
Υ. Υ. Γ. Θα κάνω καθημερινή ανανέωση μέχρι και την άλλη Τετάρτη κι από εκεί και πέρα θα ανεβαίνουν κεφάλαια δύο φορές τη βδομάδα Δευτέρα και Πέμπτη.