Οι ήρωες του Παρισιού (Βιβλίο πρώτο)

Κεφάλαιο 9 Στον πύργο του Άιφελ

  «Πάμε, Mari. Η Buglady και ο Cat Blanc τα έχουν όλα υπό έλεγχο» είπε ο Adrien, τραβώντας απαλά το χέρι της κοπέλα για να την οδηγήσει μακρυά. Η Marinette έγνεψε ανεπαίσθητα. Τα μάτια τους συναντήθηκαν, το πράσινο συνάντησε το μπλε και η στιγμή γέμισε με ένταση. Ο Adrien είδε την έφηβη να κοκκινίζει ανεξέλεγκτα και δεν μπόρεσε, παρά να σκεφτεί πόσο χαριτωμένη ήταν. Η Marinette έσπασε τη ματιά τους και ο Adrien θα ήταν μεγάλος ψεύτης, αν έλεγε ότι δεν ένιωσε μια λαχτάρα να ξαναβυθιστεί στους ωκεανούς των ματιών της. Την τραβούσε απαλά μακρύτερα από τη μάχη, όταν εντόπισε τον Nino να προσπαθεί να ηρεμίσει μια αναστατωμένη Alya.
  Οι δύο φίλοι κατευθύνθηκαν προς το νεαρό ζευγάρι. Ο Nino τους έριξε ένα απελπισμένο βλέμμα, καθώς κρατούσε στην αγκαλιά του την κοπέλα του, που έκλαιγε γοερά. «Σσσς, ηρέμησε Alya. Η Ladybug και ο Cat Noir δεν θα μας εγκατέλειπαν ποτέ, ούτε υπάρχει περίπτωση να έδιναν τα miraculous τους αμαχητί. Εσύ πιο πολύ από όλους θα έπρεπε, να το ξέρεις αυτό», της ψιθύριζε στο αυτί. «Έχει δίκιο ο Nino, Alya», σιγοντάρησε η Marinette, προσπαθώντας να εντοπίσει το πρόσωπο της φίλης της μέσα στο χάος των πορτοκαλοκόκκινων μαλλιών.   «Αν δεν μας... ε-εγκατέλειψαν τότε... πού... πού είναι; Γιατί δεν εί... είναι εδώ; Τίι... συνέβη;». Στις ερωτήσεις της κοπέλας κανείς από τους άλλους τρεις παρόντες δεν μπορούσε να απαντήσει. Ήταν αλήθεια, ότι οι ίδιες σκέψεις είχαν περάσει και από το μυαλό του Nino, ενώ για τον Adrien και τη Marinette το θέμα των ηρωών γινόταν όλο και μεγαλύτερο μπέρδεμα στο μυαλό τους.
  Κρυμμένος στην γωνιά του, ο Master Fu είχε παρακολουθήσει από την αρχή την μάχη. Είδε τον ακουματοποιημένο Cat Noir να χάνει και τους δύο ήρωες να φεύγουν για να μεταμορφωθούν. Αλλά αυτό που είχε κινήσει το ενδιαφέρον του ήταν οι δύο πολίτες, που μαζί με την Marinette και τον Adrien είχαν αναλάβει να απασχολήσουν την Letterist, μέχρι να επιστρέψουν οι ήρωες. «Τί λες γιʼ αυτούς, Wayzz; Δεν κάνουν καλή ομάδα;» ρώτησε με τα μάτια του καρφωμένα στο νεαρό ζευγάρι, που τώρα καθόταν αγκαλιασμένο στην άκρη του δρόμου. «Δεν ξέρω, Master Fu, αν είναι σοφό να ενεργοποιήσουμε κι άλλα miraculous, ιδιαίτερα τη στιγμή, που τα δύο πρώτα έχουν σπάσει. Πρέπει να επικεντρωθούμε σε αυτό» ακούστηκε η καταδικαστική φωνή του kwami.
  «Το ξέρω. Απλά αναρωτιόμουν... Ποτέ πριν δεν είχα νιώσει την ανάγκη, να δώσω πάνω από δύο miraculous και τώρα έχω δώσει ήδη τέσσερα κι όμως κάτι με ωθεί να συνεχίσω» είπε σκεπτικός. «Φαίνεται, πως η μαγεία των miraculous ευθύνεται για αυτό, αλλά αν αυτό ισχύει, τότε πλησιάζουν δύσκολες μέρες». Ο Master Fu κοίταξε την μικρή ιπτάμενη χελώνα, αναλογιζόμενος τα λόγια του. «Αν είναι ανάγκη να ενεργοποιηθούν τόσα miraculous, τότε όχι μόνο το Παρίσι, αλλά και ολόκληρος ο κόσμος βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο. Δες καλά αυτούς τους δύο, Wayzz, γιατί φοβάμαι ότι σύντομα θα τους χρειαστούμε» είπε ο Master Fu με τις έγνοιες, να βαραίνουν τις γέρικες πλάτες του.
  «Τί κάνουμε τώρα, Bug;» ρώτησε ο Cat Blanc και η Buglady αναρίγησε στο απαίσιο υποκοριστικό. «Μην με λες έτσι» του πέταξε εκνευρισμένη, ενώ έστρεφε το βλέμμα της στο akuma μπροστά της. Δεν ήξερε, αν έπρεπε να εμπιστευτεί τον ακουματοποιημένο Cat Noir, που τους είχε υποδείξει το διεφθαρμένο αντικείμενο. «Τυχερή δύναμη», φώναξε ρίχνοντας το γιο-γιο της στον αέρα και εισπράττοντας αυτή τη φορά μια γούνα. Αντί να αμφισβητήσει την κρίση της Tikka, η Buglady κοίταξε αμέσως γύρω της για κάτι, που θα την βοηθούσε να σκεφτεί ένα σχέδιο. Τότε είδε ένα μικρό τραμπολίνο στο δίπλα πάρκο, τη γούνα, το χέρι του Cat Blanc και έναν φανοστάτη.
  «Έχω ένα σχέδιο. Μπορείς να την απασχολήσεις λίγο;» είπε η ηρωίδα. «Και τί νομίζεις ότι κάνω τόσην ώρα;» σάρκασε ο συνεργάτης της, πηδώντας στο πλάι με τα τέσσερα, για να αποφύγει άλλον ένα φάκελο. Η Buglady ξεφύσηξε απηυδισμένη και έτρεξε να πάρει το τραμπολίνο. «Με συγχωρείτε, θα το πάρω μια στιγμή και θα το επιστρέψω σε λιγάκι» απολογήθηκε στο παιδάκι και την μητέρα του, αλλά η γυναίκα της έγνεψε να συνεχίσει. Τοποθέτησε το τραμπολίνο λίγα μέτρα μακρυά από την Letterist. «Cat Blanc, πήγαινε πίσω της κοντά στον φανοστάτη και ετοίμασε την καταστροφή» φώναξε στον συνεργάτη της, καθώς ανέβαινε στο τραμπολίνο.
  Πήδησε κάνα δυο φορές πάνω-κάτω, για να πάρει ύψος και την τρίτη εκσφενδονίστηκε προς τα μπροστά. «Καταστροφή» άκουσε τον αρσενικό ήρωα να λέει τη στιγμή που η ίδια πεταγόταν με φόρα προς την Letterist. Την έφτασε και επιδέξια τύλιξε τη γούνα στο κεφάλι της, τυφλώνοντάς την. Προσγειώθηκε πίσω από τον Cat Blanc. «Ρίξε τον φανοστάτη», του είπε στέλνοντας το γιο-γιο της, να τυλιχτεί γύρω από την Ακουματοποιημένη. Την τράβηξε με δύναμη αναγκάζοντάς την να κάνει δύο βήματα πίσω και να σκοντάψει στον πεσμένο πια φανοστάτη. Εκτοξεύοντας κατάρες, η Letterist προσγειώθηκε μπροστά στα πόδια της Buglady.
  Τα σκουλαρίκια βόμβισαν, μετρώντας αντίστροφα τον χρόνο. Είχε τρία λεπτά προτού γίνει κανονική. Τράβηξε γρήγορα το φάκελο από την τσέπη της Letterist και τον έσκισε στα δύο. Μια μαύρη πεταλούδα πετάχτηκε από μέσα, προσπαθώντας να ξεφύγει. «Αρκετό κακό έκανες για σήμερα μικρό akuma. Ώρα να συνέλθεις», έστειλε το γιο-γιο της, να παγιδεύσει το διεφθαρμένο πλάσμα και να το εξαγνίσει. «Γεια σου πεταλουδίτσα μου», ελευθέρωσε την πεταλούδα και πετώντας το Τυχερό της Αντικείμενο φώναξε «Miraculous Buglady». Οι πασχαλίτσες διόρθωσαν τον σπασμένο φανοστάτη, εξαφάνισαν τους χάρτινους εφιάλτες, επέστρεψαν το τραμπολίνο και μεταμόρφωσαν την Letterist στον κανονικό της εαυτό.
  «Τί συνέβη;» απόρησε η γυναίκα, χωρίς να μπορεί να θυμηθεί, πώς βρέθηκε εκεί. Τα σκουλαρίκια βόμβισαν για άλλη μια φορά και ένα δευτερόλεπτο αργότερα το ίδιο έκανε και το δαχτυλίδι του Cat Blanc. Δύο λεπτά και τρία αντίστοιχα απέμεναν για καθένα από τους δύο ήρωες. «Ένα akuma σας επιτέθηκε, αλλά τώρα όλα είναι καλά. Πήρατε κάποιο γράμμα, που σας αναστάτωσε;» ρώτησε με ενδιαφέρον η ηρωίδα. Με την άκρη του ματιού της είδε τον Cat Blanc να φεύγει και δεν μπόρεσε να μην ξεφυσήξει εκνευρισμένη.
  «Ναι. Η αδερφή μου από την Αμερική μου έστειλε ένα για να μου πει ότι η γιαγιά μας πέθανε. Πραγματικά λυπάμαι, που προκάλεσα τόσα προβλήματα, αλλά την αγαπούσα πολύ την γιαγιά μου» είπε η γυναίκα με βουρκωμένα μάτια. «Το να χάνουμε ανθρώπους που αγαπάμε είναι οδυνηρό και πρέπει να είναι, γιατί έτσι καταλαβαίνουμε ότι τους αγαπήσαμε αληθινά. Δεν πρέπει να ζητάτε συγγνώμη για κάτι τέτοιο», της απάντησε απαλά η Buglady. Τα σκουλαρίκια της βόμβισαν άλλη μια φορά. «Θα αναλάβω εγώ από εδώ και πέρα, Buglady», άκουσε μια φωνή πίσω της. Η Marinette είχε πλησιάσει και κλείνοντάς της το μάτι, τής έκανε νόημα να φύγει. Γνωρίζοντας ότι η γυναίκα ήταν σε καλά χέρια, η ηρωίδα πέταξε το γιο-γιο της και άφησε να την τραβήξει ψηλά. Πότε τρέχοντας και πότε πηδώντας, κατάφερε να φτάσει στο σχολείο πάνω στην ώρα. «Τikka βγάλε τις βούλες» ζήτησε από το kwami και αμέσως η στολή εξαφανίστηκε.
  «Συγχαρητήρια Melody! Δύο akuma μέσα στην ίδια μέρα είναι πολλά, πόσο μάλλον απανωτά, το ένα πίσω από το άλλο. Έκανες πολύ καλή δουλειά», την επικρότησε η Tikka. «Ευχαριστώ Tikka, αλλά δεν θα μπορούσα, να κάνω τίποτα χωρίς εσένα», απάντησε τρίβοντας το μικρό πλάσμα στο μάγουλό της και αφού της έδωσε ένα κρουασάν, κατευθύνθηκε προς την τάξη της.
  Ο Felix είδε την Melody να μπαίνει στην τάξη δύο λεπτά μετά τον ίδιο. Έδειχνε ξεθεωμένη και σταγόνες ιδρώτα ήταν ορατές σε όλο της το πρόσωπο. Έμοιαζε λες και είχε περάσει μια πολύ κουραστική μέρα και ήταν ακόμα πρωί. Ο ίδιος δεν έδειχνε καλύτερα, όταν είχε μπει στην τάξη, αλλά ήταν δικαιολογημένος. Αυτός τα είχε βάλει με δύο akuma. Λες η Melody να είναι...; Η σκέψη του έμεινε ανολοκλήρωτη, καθώς η μαγεία των miraculous έκανε την δουλειά της. Είδε την αδερφή του, να στέκεται κοκκαλωμένη μπροστά σε όλη την τάξη, προσπαθώντας να βρει μια δικαιλογία για να ξεφουρνίσει στην καθηγήτρια, που περίμενε με σταυρωμένα τα χέρια. Ο Felix είχε περάσει τα ίδια και είχε βρει την πιο ηλίθια δικαιλογία, ότι και καλά είχε χάσει το δρόμο για το σχολείο. Είχε γελιοποιηθεί ολοκληρωτικά.
Δεν θα αφήσω την Melody να πάθει το ίδιο. Δεν της αξίζει κάτι τέτοιο, σκέφτηκε μιας και πάντα ήταν υπερπροστατευτικός με την δίδυμή του. «Melody, τί κάνεις εδώ; Δεν θα έμενες σπίτι επειδή ήσουν άρρωστη;» ρώτησε ελπίζοντας η αδελφή του να έπιανε το νόημα και να μην άρχιζε να ξεφουρνίζει την αλήθεια.
  Η κοπέλα έδειξε μια ελαφριά σύγχυση για μια στιγμή, μα γρήγορα την κάλυψε με ένα χαμόγελο. «Βασικά, ένιωσα καλύτερα και δεν ήθελα να χάσω κι άλλα μαθήματα», εξηγήθηκε και η δασκάλα έδειξε ικανοποιημένη με την νέα επιμελή μαθήτριά της. Ο Felix χαμογέλασε στον εαυτό του, γνωρίζοντας ότι η Melody είχε κάνει κάτι και σκόπευε να μάθει τί την έκανε να καθυστερήσει στο μάθημα. Η κοπέλα κάθισε στην άδεια θέση δίπλα του και βιαστικά άρχισε να βγάζει τα βιβλία της. Της έριξε μια πλάγια ματιά. Δεν μπορούσε να μαντέψει τί στο καλό έκανε έξω τόσην ώρα. Τα μάτια της έπιασαν το βλέμμα του και τον κοίταξε απορημένη. O Felix της χάρισε ένα σαρδόνιο χαμόγελο, κάνοντάς την να ξεροκαταπιεί.
  Η Melody προσπάθησε να αγνοήσει τον εκνευριστικό αδερφό της, αλλά δεν μπορούσε, παρά να φοβάται την ώρα και τη στιγμή, που θα την ρώταγε, γιατί γύριζε έξω από την τάξη. Φυσικά, το να του πει την αλήθεια δεν ήταν μέσα στις επιλογές της, οπότε αναγκαστικά έπρεπε να βρει ένα πειστικό ψέμα. Καθώς, λοιπόν, το μάθημα συνεχιζόταν, η ίδια ήταν στον κόσμο της σκεπτόμενη δικαιολογίες, η μία πιο απίθανη από την άλλη. Όσο όμως κι αν έστυβε το μυαλό της, δεν της ερχόταν κάτι λογικό. Είμαι καταδικασμένη. Γιατί έπρεπε να μου τύχει έξυπνος αδερφός; Δάγκωσε το χείλος της, ρίχνοντας ένα βλέμμα στο αγόρι δίπλα της. Ήξερε, ότι δεν θα τον άλλαζε με τίποτα.
  «...η βασίλισσα και ο βασιλιάς οδηγήθηκαν στην αγχόνη...». Η φωνή της καθηγήτριας τα κατάφερε τελικά, να εισβάλλει στους ακουστικούς πόρους της κοπέλας. Δεν είχε παρακολουθήσει καθόλου το μάθημα ιστορίας. Απ' ό,τι είχε καταλάβει, αφορούσε την Γαλλική Επανάσταση, αλλά μόνο αυτό είχε μάθει την τελευταία ώρα. Το σωτήριο κουδούνι χτύπησε, σημαίνοντας το τέλος της δεύτερης ώρας. Τα παιδιά όρμησαν έξω από την τάξη, προτού προλάβει η καθηγήτρια να βάλει ασκήσεις. Η κ. Cabre, ωστόσο, δεν είχε σκοπό να το αφήσει έτσι. Με απελπισία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της, η Melody την είδε να γράφει τις ασκήσεις στον πίνακα.
«Πάμε έξω», της είπε ο Felix τραβώντας την από το χέρι. Για μια στιγμή η κοπέλα ξέχασε ότι είχε να δώσει κάποιες εξηγήσεις στον αδερφό της. Τον άφησε να την οδηγήσει έξω και ενώ περπατάγανε θυμήθηκε ότι δεν είχε δικαιολογία.
  «Λοιπόν...», ξεκίνησε ο Felix, αλλά δεν πρόλαβε να συνεχίσει. Η Melody το έβαλε στα πόδια, τάχα για να πάει κοντά στην παρέα των παιδιών, που είχαν κάνει ένα κύκλο. Στριμώχτηκε ανάμεσά τους, για να κάνει πιο πειστικό τον ρόλο της και έψαξε να βρει το λόγο της αναστάτωσης. Τελικά τον βρήκε. Μαθητές και μαθήτριες είχαν μαζευτεί γύρω, για να κρύψουν τα κινητά, ενώ παρακολουθούσαν το ηλεκτρονικό κανάλι της Nadja. H Melody είδε τον εαυτό της ως Buglady, να αποφεύγει έναν φάκελο της Letterist, που συνέχισε τον δρόμο του, έτοιμος να χτυπήσει τον Cat Blanc, που την ακολουθούσε. Ευτυχώς ο Cat Noir τον απέκρουσε. Ουπς! Πρόσεχε γατούλι! Δεν μπόρεσε παρά να σκεφτεί τον συνεργάτη της. Ήταν λίγο μουρτζούφλης και απόμακρος, αλλά κατά βάθος ήταν συμπονετικός και προστατευτικός.
  «Πού χτύπησες εδώ;» ρώτησε ο Felix πάνω από τον ώμο της, πιέζοντας ένα σημείο στο πλάι του λαιμού της. Η Melody θυμήθηκε να χτυπάει σε εκείνο το σημείο, όταν είχε γλιστρήσει, κάπως άγαρμπα είναι η αλήθεια, κάτω από τα πόδια του Cat Noir. Μια ωραιότατη μελανιά στόλιζε τώρα το πονεμένο σημείο και δυστυχώς γι' αυτήν ο ενοχλητικός της αδερφός το είχε προσέξει.

                                * * *

 Μερικά χιλιόμετρα μακρυά στην κορυφή του πύργου του Άιφελ στεκόταν μια γυναικεία φιγούρα αγναντεύοντας από εκεί ψηλά στα πόδια της το πολύβουο Παρίσι. Οι Παριζιάνοι συνέχιζαν τις ζωές τους, ακολουθώντας την απλή τους καθημερινότητα, χωρίς ούτε να τους περνά από το μυαλό η νέα απειλή, που είχε καταφθάσει. Και αυτή επρόκειτο να αποδειχθεί χειρότερη από τον Hawkmoth. «Αν είχες επιλέξει σωστά, δεν θα βρισκόσουν σε τέτοιον μπελά τώρα, Gabriel Agreste. Αλλά έπρεπε να διαλέξεις εκείνη, έτσι; Απλά για να με δεις να εξευτελίζομαι. Ίσως θα έπρεπε να σε ευχαριστήσω όμως, γιατί η προδοσία σου με έκανε πιο δυνατή. Τα καλύτερα τώρα έρχονται. Περίμενε και θα το δεις. Θα πονέσεις, όπως πόνεσα εγώ», είπε η άγνωστη φωνή.
  Μια γκριμάτσα απλώθηκε στο πρόσωπο της κτήτορα της άγνωστης φωνής, που θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν χαμόγελο, αν δεν αντανακλούσε τα βάθη του ερέβους. Σήκωσε το χέρι κι έκανε, ότι άρπαζε στη χούφτα της όλο το Παρίσι. Με δύναμη έκλεισε τα δάχτυλα, θρυμματίζοντας την ιδέα της πόλης ανάμεσά τους. Ταυτόχρονα με την κίνηση αυτή, ρίγη διέτρεξαν τους Κτήτορες, νυν και πρώην, των miraculous. Η Marinette κοίταξε προς τον πύργο του Άιφελ, αγνοώντας τα λόγια της Alya. Ο Adrien παράτησε την οθόνη του κινητού του, στην οποία παρακολουθούσε την πρόσφατη μάχη των ηρώων και έστρεψε το βλέμμα προς τον πύργο. Το περιπαιχτικό χαμόγελο γλίστρησε από το πρόσωπο του Felix και παράτησε την μελανιά της Melody για να κοιτάξει αναριγώντας κι αυτός προς τον πύργο του Άιφελ. Η Melody συνοφρυώθηκε, σηκώνοντας το ντροπιασμένο της βλέμμα από το πάτωμα με σκοπό να αντικρύσει το ίδιο θέαμα, τον πύργο, ενώ ο Master Fu ένιωσε ένα σύγκρυο και μαζί με τον Wayzz πλησίασαν το παράθυρο, κοιτώντας προς την κατεύθυνση του πύργου. Ακόμα και ο Gabriel σήκωσε το βλέμμα από τα χαρτιά του και το κάρφωσε στο παράθυρο που είχε θέα όλο το Παρίσι, αλλά το βλέμμα του στάθηκε στον πύργο του Άιφελ. Η μορφή χαμογέλασε γνωρίζοντας, ότι η παρουσία της είχε γίνει αισθητή από τους Κτήτορες. Ήταν ώρα να συναντήσει έναν πραγματικό Κτήτορα το Παρίσι.