72: Storms Could Be Weathered

4.5K 229 382
                                    

#TCS72: Storms Could Be Weathered

Miracle Silhouette's POV

Sobrang sakit sa puso no'ng makita ko silang umiiyak lahat, at halos hindi na makahinga mula sa pagluha dahil sa kinuwento ko sa kanila. Halata mo 'yong bigat at hirap dahil sa nalaman. 'Yong pagsisisi rin sa mga mata nila kitang-kita ko.

"Did... you finally had your peace after everything?" Pierce asked when trying to keep his tears, but it kept falling, and his voice was nothing but hoarse.

I could see how he was holding Gabby's hand so delicately. Napapatungo si Pierce habang umiiling. Hindi inakala na 'yong walang muwang naming kapatid, sobrang naapektuhan din ng lahat. They thought we just disappeared from them... little did they know we suffered so much, too.

Gabby was slowly tapping Pierce's head, while crying silently. I could see how Pierce wanted to stay strong, and be Gabby's strength, but he couldn't do it because he was breaking down, too, with my experiences... with our parents' experiences... and with our family's sacrifices.

"Were you finally able to smile again after that?" mahina at nanghihinang tanong ni Harper kay Law. Law was crying on Harper's shoulder. And Harper was also weeping, trying to comfort Law, but her every touch with Law's back... she could feel every heaviness, and every pain he was carrying all this time.

"No... we still suffered..." It was Rebel who tried to answer but his voice broke. Pinahid ni Honoka ang mga luha sa mga mata nito, pero s'ya rin naman 'yong halos naghihingalo na sa pag-iyak, kaya yakap-yakap s'ya ni Rebel.

"We thought we could finally have a new life... I was hoping for a new life..." Justice murmured, and Luna was just beside him. Trying to be strong for him, but was crying with him, too.

"'Yong tipong kahit... hindi na namin kayo makita ulit... basta tama na 'yong iyak ni Momo. 'Yon na lang..." Justice wiped his tears, and tried to look at everyone, but he couldn't look at them, because he slowly bowed down closing his eyes.

Hindi ko masisisi si Justice o ang kahit sino sa triplets kung bakit gano'n ang naiisip nila. Sobrang hirap din kasi sa kanila lahat, na kahit malaki 'yong kaya nilang isakripisyo, para lang maging maayos ulit 'yong pamilya namin, gagawin nila.

"Sorry..." Justice apologized sincerely.

"Hindi namin alam... Hindi namin alam..." paulit-ulit na sabi ni Biblee, habang umiiyak sa amin. She was shaking her head badly, and was heaving up and down because it was so painful for her.

Sino ba naman kasing hindi masasaktan?

'Yong magulang mo na alam mong sobrang lakas parehas, na alam mong walang laban na sinusukuan, na alam mong kakayanin kahit ano'ng pagsubok na ibigay... gusto na lang sumuko? Gusto na lang... matapos ang lahat?

Hope was crying so hard, halos mapahiga na s'ya sa sahig dahil sa nalaman sa akin.

"I'm... so... sorry... It was on me... it was on me... kung hindi ko sana ginawa 'yon. Kung hindi sana ako nagpahatid kina Nanay, kung hindi sana ako—" Napapalo-palo s'ya sa dibdib n'ya at pumalahaw ng iyak.

"Please... Amythee..." Theon cried hugging trying to hug her.

Ang sakit makitang gano'n 'yong epekto kay Hope. I shook my head at her.

"Sana... sana hindi kita tiningnan ng gano'n... Patawad, patawad, patawad..." Her tears, broken voice, and heart wrenching eyes was too much for me. Ang sikip-sikip at ang bigat-bigat sa dibdib. Para akong paulit-ulit na sinasaksak.

I hid my face inside Akakios hug. He was tapping my head lightly, and his touch was making me feel so safe, and although hurt... I was healing with him. Rinig ko 'yong pagsinghot at mahinang iyak nito, pero kahit gano'n sobrang damang-dama ko sa puso ko kung gaano ako kamahal ni Akakios.

The Crown SinnersWhere stories live. Discover now