Gecenin Kızı... /TAMAMLANDI/

🖤Final🔫

Buraya kadar gelen herkese teşekkür ederim, sizi son kez burada rahatsız ediyor. Ve bir yükümlülük vermek istiyorum. Mavi ile Deniz'e sahip çıkmanızı istiyorum. İkisi de hayatımda sevdiğim en mükemmel kişilerdi. Şimdi son kez iyi okumalar❤️

 Beş yıl sonra...

Birinin beni döndürmesiyle kendine çekmesi bir olmuş, öfkeyle karışık şaşkınlığım ile yaslandığım bedenden ayrılacağım sırada izin vermemişti. Başımı kaldırdığım da Deniz'i görmemle gülümseyerek ona döndüm ve boynuna sarıldım. "Hoş geldin!" dediğim de gülüşü kulaklarımda yankılandı.

"Hoş buldum" diyerek sarılışıma karşılık verirken ondan ayrılma gereksinimi duymayarak "Ne zaman geldin? Daha bir hafta yok muydu?" Deniz iki ay önce yurt dışındaki şirkette sorun çıkmasıyla gitmiş, bizim de yanına gitmemizi istememişti. Dün aradığımdaysa bana bir hafta sonra döneceğini söylemiş, ben de karşı çıkamamıştım.

Deniz benden ayrılarak" Sürpriz yapmak istedim. Hem bugün geleceğimi söyleseydim evi bu kadar sakin bulamazdım" dediğinde hak versem de susmamıştım. "Öyle ama böyle olması da normal mi sence? İki ay oldu seni görmeyeli" umursamayarak, koltuğa kendisi ile beni oturmuştu.

"Haklısın ama geldiğim de evi boş görmek istiyordum" diyerek bana tekrar sarıldı ve çenesini başıma yerleştirdi. Ona sarılırken "Sana kızacaklar" dediğim de saçlarımdan öperek "Önce evimde dinlenmek istedim Allah Allah. Kimsenin kızacağını sanmam, bu aralar şirket kötü bir durumdaydı. Ve bu yüzden kutlama yapmak istemediğimi anlayacaklardır"

Ona sarılırken başımı göğsüne yasladım ve gözlerimi kapattım. "Şirkete gittiğim de aslında çoğu şey düzelmişti. Şirketin buradaki ayağını eksiksiz bir şekilde Savaş ile düzene soktuk. Sadece yurt dışı kalmıştı, onda da senin yapabileceğini düşünerek işine karışmak istemedik" dediğimde "Kliniğe gitmedin mi?" sesindeki şaşkınlık ile "Hayır, en azından acil olmayan durumlarda hep şirketteydim. Rumeysa kafe de daha az duruyor, klinikte iyi bir psikiyatrist oluyordu. Bu yüzden bana çok da ihtiyaç duymuyordu ama hastalarımızdan bazıları beni istediğinde doğal olarak gidiyordum"

"Bana söylemedin?" "Kızacağını biliyordum" "Sence şimdi kızmayacak mıyım?" "Bence bunu bugün gelmen ile eşitleyebiliriz" dediğim de "Olabilir" demişti. Telefonum çaldığın da Deniz'den ayrılarak arayana baktım.

Rumeysa'nın aradığını görmemle telefonu seri bir hareket ile açarak derin bir nefes aldım. "Efendim" dediğim de sesindeki paniği duymam ile gerilmiştim. "Mavi yardım et!" "Ne oldu?" "Bu orangutan suratlı eklem bacaklı beni dinlemedi, klinikten çıkarttı. Klinik şu an boş ve bir hasta var" dediğinde "Tamam ben gidiyorum" diyerek gülmüştüm.

Deniz tek kaşını kaldırdığın da ona 'sus' işareti yaparak kliniği aradım. Sekreterimiz açtığın da "Bersu Hanım Rumeysa gitmek zorunda kalmış. Ben geleceğim de onun odasında ki hasta ile ilgilenebilir misin?" Bersu'nun güleç sesi kulaklarımı doldururken verdiği olumlu yanıt ile çoktan ayağa kalmıştım. "Tabii, Mavi Hanım, ilgileniyorum"

"Benim çıkmam lazım, yanındaki dosyaya bakar mısın bugün kim gelmiş?" dediğim de başını sallayarak dosyaya uzandı. Tarihi ve saati açarken "Mert Sönmez" dediğinde üzerime baktım. Mert Bey'in siyaha takıntısı vardı ve siyah rengini gördüğün de öfkeden deliriyor, insanlara zarar veriyordu.

Yatak odasına çıkarken dolaptan kıyafetlerime göz gezdirdim. Çoğunlukla siyah giyindiğim için kıyafetlerim arasında bir bağ kurmak istiyordum. Adam siyahı sevmiyor diye de absürt bir şekilde giyinmek istemiyordum. Gözüme beyaz pantolonum ve bordo bol t-shirtüm iliştiğin de onları alarak giydim. Üzerime de siyah deri ceketimi giyerken, ceketimi daha sonra arabada bırakmayı aklıma kazıdım.