Four Gangsters and Me (BoyxBoy)

Chapter 36

Pumunta muna ako kila Snow dahil hindi rin naman ako umiinom. Pagkauwi ko sa dorm namin ay naabutan kong sa sala na natulog ang mga kasama ko habang nagsisigarilyo si Harvey na nag-iisang gising.

"Napadami yata inom niyo?" Bungad ko rito habang nagpapagpag ng tsinelas sa basahan upang maipasok ko sa loob.

"God. Don't tell me that I am dreaming again?" Alam kong hindi ako ang sinabihan niya noon dahil mahina lang ang pagkakasabi nito.

"You're not dreaming, Harvey." Pagkaklaro ko rito. "Bakit ang dami niyong ininom ngayon? Buti na lang hapon pa training namin bukas." Looking at Henz, Hero, Hoven, Francis and River now makes me think na hindi nila kakayaning magtraining bukas ng umaga.

"Now, I know I'm dreaming. Lord, don't wake me up please." Pagpupumilit pa nito kaya't nagtaka na ako kung bakit sinasabi niyang nananaginip siya.

Habang pinupulot ang mga bote ay tinanong ko siya. "Anong dreaming ba sinasabi mo diyan?"

"If this is in real life, you won't bother talking to me." Napatigil ako sa ginagawa ko at napatingin sa kanyang mamasa-masa ang mga mata dahil sa luha.

Ganito ba talaga silang mga Ricaforte? Bakit ang emosyonal nila kapag may alak?

"You don't like my presence. You don't like my existence. You don't like me." Doon na tumulo ang luha niya at ngayo'y hindi ko na alam ang gagawin ko. Tama naman siya, eh. Sa kanilang magkakapatid, siya lang 'yung ayaw kong makasama dahil sa ugali niya. Pero bakit nakokonsensya ako ngayon? Bakit parang ang bigat sa kanya ng ginagawa ko? "I should love it. I should love the idea of you cutting me out of your life permanently because that is my goal. But why does it hurt me? Why does it hurt that you've finally learned to live your life the way I want you to? I should be happy. I should've gotten over you. But until now, I'm not. Until now, I still look at you with all my what ifs. What if you realized that it was me afterall? Your bestfriend in gradeschool who protected you from all your bullies. Your bestfriend that wants to be with you all the time to the point that I always go to your house just to see you. Your bestfriend who wants nothing but to see you happy." Ang tagal niyang huminto pagkasabi noon ngunit hanggang ngayon ay wala pa ring hinto ang pag-iyak niya. Aaminin kong nabigla ako sa sinabi niya dahil alam kong si Hero 'yon pero bakit parang totoo? Bakit parang siya talaga? "I'm so mad at Hero for trying to get you away from me. Ni isang beses ba, sinabi niya sa 'yong it was never him? I'm so mad at everyone because no one told you that it was me. I'm so mad at the world. I'm so mad because losing you, I realized that I don't just want you as my bestfriend but I want you more than what we could imagine." Muli ay huminto siya at doon na rin nagsimulang lumuha ang mga mata ko. I was so insensitive. I am hurting him so bad and it was breaking me dahil nakokonsensya akong nagawa ko 'yon to my once bestfriend. "I wanted to be mad at you. I wanted to make you hate me so that I can finally have at least one reason to move on and forget you. Maybe, I'm successful on that one. But instead of forgetting this fucking feelings of mine, mas lalo pa akong nahulog sa 'yo. Tangina! Ganda ka? Bakit ba hindi kita makalimutang tangina ka? Siniraan na kita sa sarili ko pero hindi ko pa rin magawang maging okay. Sinubukan kong maghanap ng mga mali sa 'yo pero imbis na makahanap ng mali ay nakahanap pa lalo ako ng rason para kapitan ka. Tangina, Harvey. You are fucking pathetic! Tigilan mo na si Ivan kasi kay Hero na 'yan. Hero Hero pa! Sana hindi ko na hinayaang tawagin mo akong Hero noon!"