My matured wife in a 8 year old body

chapter 34

Kimmie's POV

Where am I? 

Nasa gitna ako ng kawalan wala kong makita kundi puti. Sinubukan kong maglakad ngunit parang wala akong patutunguhan. Nasaan ba ako? Inalala ko kung saan ako galing bago rito pero di ko maalala. Ayos lang ba to? Napahawak ako sa puso ko nang maramdaman mabilis ang pagtibok nito. Buhay paba ako? Oo naman! Di ako pwedeng mamatay, iiyak yung isa doon. Baka panaginip lang? Oo nga naman. Pinilit kong magising pero di ko magawa kaya nagpatuloy ako sa paglalakad. Baka naman may pintuan rito. Nakapasok nga ako kaya sigurado akong may labasan.

"Tao po!" Sigaw ko pero echo ko lang ang narinig kong sagot. "Dom!" Baka hinahanap na ako ng isang yun. Iyakin pa naman yun. Ayaw niyang mawala ako. Natawa naman ako pero di parin mawala ang nararamdaman kung kulang sa puso ko. Meron na akong asawa kaya dapat ayos na ako. Kim, wake up! We know what's the problem why your heart wants something... 

"Kimmie?" Nnalaki ang mata ko sa narinig. Hinanap ko ang boses ng isang babaeng matagal ko ng di naririnig. Ang boses niya na para bang anghel.

"Anak." Tawag pa ng isang boses.

Agad nangilid ang luha ko. "P-pa? M-ma? Nasaan kayo?" Umagos ang luha ko. Where are they? I miss them so much. "Ma!" Umagos nag luha ko. All these years. Nnadito lang sila. Ba't di sila bumalik? "Pa! Nasaan kayo?" Humagulgul na ako. Napaupo ako at pinagpatuloy ang pag iyak. "Miss na kayo ni Keith..." Naramdaman ko naman ang mainit na yakap na galing sa likod.

"Don't cry. we're here now." Saad nang malambing na boses na para bang anghel na ngayon ko lang narinig simula nung mawala sila. Agad akong humarap sa kanya. 

Nanlaki ang mata ko nang makompirma. "Ma!" Sabay yakap ko sa kanya.

"We missed you." Saad pa ng isang boses. Napatingala ako.

"Pa! You two are here! I thought..." Patuloy ako sa pag iyak at si mama naman todo pahid ng luha ko.

Malambing siya tumawa. "We're here now. Stop crying. Di kaba masaya na nandito kami?"

"Masaya. Masayang masaya." 

Ang this moment. I don't want to let go of them again. Lumipas ang ilang taong wala sila ngayon ay nandito na sila. Hinihiling ko ito at alam kong imposibleng mangyari ito pero nandito na nga. Dito na ako. Dito lang ako sa tabi nila. Di na ako aalis.

Dinala nila ako sa kanilang bahay at pinakain. I missed this kind of feeling. Naaalala ko pa ang mga panahon kung saan uuwi ako galing sa school at pamilya ko ang bubungad sa akin. Kakain kami ng hapunan ng magkakasama at nagkwe-kwentuhan kung anong nangyari sa amin nung araw nayun. Our house is so lively, it makes me feel safe and contented to the life I had.

"Kain ka ng marami, anak." Saad ni mama. Sabay ngiti. I missed those smiles. Smiles that makes me feel better every time I'm afraid of something. Matatakotin ako noon kaya may binigay si mama noon na teddy bear, kaya kapag may makita akong teddy bear ay kinukuha ko agad yun. Nagalit tuloy noon si Dom- wait! Dom-

"Kim." Bumalik ako sa ulirat at napatingin kay papa. "You okay? You're spacing out." Nag aalalang saad ni papa. 

"Yeah." Agad kong sagot at bumalik sa pagkain. Even the food that my mama made makes me feel better. There's no food that is better than my ma's.

Nagkatinginan si mama at papa at malungkot na ngumiti sa isat isa. Bumalik amng tingin nila sa akin. "We missed you, Kim."

"I missed you too, ma. I will never leave you again." saad ko. I will never do the same mistake again. Leaving them is a bad idea. Pagbabayaran ko ang pang iiwan sa kanila noon. Di na ako aalis. Bahagya silang nagulat at ngumiti sa akin.

"Di mo ba sila namimiss?"

"Kaya naman nila na wala ako."

"Yung asawa mo, kaya niya ba na wala ka?" Tanong ni papa. Napatigil ako sa pagkain. Alam pala nila yun, ha? 

"Uhm..." Maayos naman siya diba? Ayos lang siya. Maayos na nga ito dahil di siya matatali sa akin, bata pa siya makakahanap pa siya ng mamahalin. "Oo naman..." At mapakla akong tumawa.

Stay with me... please

Agad akong umiling para mawala sa isip ko ang boses ni Dom. Kaya niya ng wala ako. Alam ko yun. Ayos lang naman siya.

"Why do you want to stay?" Tanong ni mama.

"I missed you and my part is all done now. Nagawa ko na ang trabaho ko kaya there's no reason to stay."

Malungkot namang ngumiti sa akin si mama. "You can let go of the past, Kim. It's okay to be selfish sometimes."

"W-what do you mean, ma?" Tanong ko.

"Your mother is right. Let go of the past, Kim, leave the life you want. Di ka pwedeng makulong sa nakaraan. Ang nangyari sa amin noon. It's not your fault." Napayuko naman ako.

No... It's my fault. They only said that because they don't want me to feel guilty about it.

"But I'm guilty about it." Saad ko.

"You shouldn't because what happened to us is just a challenge to you and to your brother."

"Kimmie, we want you to be brave and keep moving forward despite of the challenges you face. Letting go of the past is a way to make you focus on the present event." Saad ni papa.

"Why are you saying this?"

"We don't want you to make decision just because you are guilty of something and you want to pay for what happened." Malambing na saad ni mama. Agad nangilid ang luha ko dahil ganoon ang nararamdaman ko. Gusto kong magbayad para sa kasalanang nagawa ko noon.

Napapikit ako habang inaalala ang nangyari. I'm just ten years old back then when they died because of my stupidity. Umalis ako ng bahay at may nakasalubong ako. It's clear to me that we shouldn't trust strangers but what I did is horrible. May nagtanong sa akin kung saan ang bahay namin at pinakita ko pa sa kanila ang daan. Nang narating namin ang bahay ay pinatay nila si mama at papa sa harap ko at ng kapatid ko. Di ko mapapatawad ang sarili ko! It's all my fault.

 "Kim, we forgive you. Noon paman. But I want you to forgive yourself first. You only a child back then." Bumuhos na ang luha na matagal ko ng pinipigilan mula noon pa. I act strong, not caring but deep inside I'm afraid that I might do the same mistake again. I'm afraid to the people that I just met because they might do somathing to harm the people I love. "Di mo alam anong intensyon nila. Biktima ka lang." Lumapit si mama sa akin at niyakap ako. "We love you, baby. It's not your fault. You know why I know?"

"W-why?"

"Because we know you. Di mo magagawang ipahamak ang pamilya. They trick you it's not your fault. Your just a kid back then and we love you always..." Nakiyakap narin si papa sa amin.

"Now, do you want to come back?" Tanong ni papa.

"N-no. I can't leave you."

"But you can leave Dom?"

"He can take care of himself." Saad ko naman. May pamilya naman siya kaya niya ang sarili niya.

"And you can leave your brother too?" Napatigil ako sa sinabi ni mama. "He loves you very much. Ikaw lang ang pamilya niya. Kapag nawala ka sino na mag aalaga sa kapatid mo?"

"K-keith..."

"Can you take care of him for us?" Hinarap ako ni mama. I want to go back to Keith but I want my mama and papa.

"It is okay to be selfish sometimes, Kim. You can stay with us..." Saad naman ni papa na agad na tinanguan ni mama bilang pagsang ayon.