De macht der gewoonte

21

KASTEN OPEN DOEN ZONDER REDEN

Ze weet niet hoe, of wat, of precies of ongeveer of hoe het nu verder moet. Iets met fraude. Iets met dingen doen die niet mogen. Iets met drie jaar celstraf.

Haar ouders zijn in gemeenschap van goederen getrouwd, dus het huis is gewoon van Fivels moeder en Fivels moeder wil er weer in wonen.

Het is een groot huis, dus ze kan zich wel afsluiten om te schrijven, zegt Fivel.

Ze wil me niet precies vertellen wat er gebeurd is. Het komt er op neer dat haar vader ongeveer elke manier van fraude heeft gepleegd die er gepleegd kon worden en dat er meerdere werknemers naar voren zijn gekomen die hem beschuldigd hebben van ongewenst gedrag op de werkvloer. Ze wil me niet vertellen op wat voor manier.

Voor dat laatste is hij niet veroordeeld, maar het hielp zijn zaak niet, zegt ze.

Ik vraag of ze de werknemers gelooft, maar ook daar krijg ik geen antwoord op.

Ik vrees van wel, want ze huilt telkens niet alsof ze verdrietig is, maar alsof ze opgelucht is.

Ze vraagt of we in mijn dekenhoes kunnen kruipen. Ik zeg dat het goed is.

Het is al middernacht. We zijn allebei stil. We moeten stil zijn omdat we Hanna niet wakker mogen maken. Ze speelt met de zaklamp op haar telefoon.

Ze kijkt steeds naar mijn gezicht.

Ze glimlacht.

'Sorry,' zegt ze dan. 'Dat ik zo laat aan kom. Dat ik nu aan kom. Dat ik zo maar aan kom.'

'Nee,' zeg ik zacht. 'Vergeven.'

Ze blijft me bekijken. Ze slaat haar ogen neer en drukt haar vinger tegen de zaklamp zodat haar vinger rood oplicht.

'Omdat je iemand anders hebt?' vraagt ze.

'Huh?'

'Lola,' mompelt ze. Ze kauwt op haar lip. 'Lola zei dat je iemand anders had. Dat je...'

'O.' Ik schud mijn hoofd. 'Dat was één keer. Eerste keer en laatste keer.'

'Kut,' mompelt ze.

'Nee,' mompel ik. Ik ben even stil. Ik kijk naar haar op terwijl zij haar vinger bekijkt. 'Is het raar als ik zeg dat ik het alleen deed omdat ik boos op jou was?'

'Ja,' zegt ze zacht. 'Wel een beetje ja.'

'Ja.'

We zijn stil.

'Zijn jij en Timo weer bij elkaar?'

Ze schudt haar hoofd. 'Natuurlijk niet.'

'O, dat zei Lola.'

'Hij dacht dat hij weer een kans had, na... nou ja. Hij wilde Lola niet. Lola vat dat dan zo op.'

'Dus dat betekende echt niks?'

Ze haalt haar schouders op. 'Nee.'

'Maar waarom deed je het dan?'

Ze haalt haar schouders weer op. Ze is eerlijk.

'Geen idee.'

'O.'

'Ja.'

We zijn weer stil.

'Het hoeft ook niks te betekenen,' zegt ze. 'Dat weet je zelf ook.'

'Ja,' zeg ik zacht.

'Het is veel meer dan dat.'

'Ja.'

'Gaat veel dieper.'

'Ja.'

'Wat ik voor jou voel gaat veel dieper.'