De macht der gewoonte

8

FLAMINGO'S MET HOEDEN

'Ja!' roept Lola meteen uit. 'Ja! Dan kan ik eindelijk uittesten of ik misschien toch wel lesbisch kan zijn!'

De handen zijn nu overal. Ze grijpen me op plaatsen die mijn hart doen razen en ik kan slechts staren, zweten en staren. Kut Fivel. Trut. Kutwijf.

'Minstens tien seconden,' zegt ze dan, en ze lacht. 'Met tong.'

Mensen beginnen te joelen en te klappen. Ik zit daar slechts, op de grond, in de hoek, en vraag me af of het heel raar is als ik mezelf gewoon helemaal tegen de muur aan schuif om mezelf dan achter het gordijn te verstoppen.

'Nee,' zeg ik.

'Maar dat is het spel,' Fivel leunt met haar kin op haar hand. 'Je moet.'

'Misschien doe ik wel niet mee.'

'Iedereen die hier is doet mee.' Ze aait door Timo's haar. Haar blik is koud. 'Anders had je niet moeten komen.'

Ik haat haar.

Ik kijk naar Lola, die loom mee grijnst met Fivel. Ze is te dronken om nog normaal te doen. 'Wat maakt het uit?' zegt ze. 'Gewoon een klein kusje. Voor de wetenschap, Sigrid.'

'Ja, wat maakt het uit?' vraagt Fivel.

'Nou, ik ben niet- ik wil niet-' ik word een beetje rood, 'ik val niet op meisjes.'

'Dan maakt het toch niet uit?' vraagt Fivel koeltjes. 'Als je weet dat je niet op meisjes valt, dan hoef je toch niet bang te zijn voor een kus?'

Ik wil huilen. Ik vind het geen leuk feestje meer; écht niet meer. Ik voel me zoals in de snackbar. Ik wil Fivel nu echter niet alleen uitschelden, maar ook slaan.

Ik probeer bij Lola binnen te komen.

'Maar zou je dat ook tegen een jongen zeggen?'

Maar Lola's feministische trekjes verdwijnen zo gauw ze dronken wordt en ik heb opeens niks aan haar.

Fivel haalt haar schouders op. 'Als Timo nu zijn beste vriend zoent, dan denk ik daar niks over, nee.'

'Echt waar?'

Ze knikt. 'Ja, echt.'

'Hou nou op met janken, Sigrid.' Lola zucht. Ze kruipt naar me toe. 'Doe er niet zo moeilijk over. Ik krijg heus geen gevoelens voor je. Als je je beste vriendin nog niet gezoend hebt, ben je dan eigenlijk wel beste vriendinnen?'

'Ik wil je gewoon niet zoenen,' snauw ik.

Ik verwacht dat ze irrationeel beledigd zal zijn, maar ze grinnikt en legt haar armen op mijn schouders.

'Ben je bang dat ik een slechte kusser ben?'

Ik schudt haar armen weg en kruip achteruit. 'Ja.'

Lola's wenkbrauwen kruipen naar elkaar toe. Ze klakt met haar tong en kijkt naar Fivel opzij. 'Hoor je dat?'

Fivel grinnikt. 'Laat maar dan,' mompelt ze, 'als ze er zo moeilijk over gaat doen.'

Dan word ik boos. Niet maar zo boos; compleet witheet van woede, als in een vlaag die op mij werkt als een soort epipen. Het steekt in mijn spier, pompt me vol met een overweldigende dosis adrenaline die mijn hart aanzwengelt en mijn hoofd uit zet.

Ik schiet naar voren, pak Lola vast en druk mijn lippen op de hare.

Ze valt bijna om, grinnikt dan, maar Timo roept al.

'Tien seconden, zei ze, en met tong!'

Lola is degene die haar tong in mijn mond steekt. Het is vreselijk om haar te zoenen; alles in mij schreeuwt om me los te trekken, precies zoals alles in me schreeuwde toen al die handen op mijn lichaam lagen, toen Pieters hand op mijn achterwerk lag. Ik knijp mijn ogen dicht en leun steeds verder naar achteren als Lola zich dronken tegen me aan laat leunen, en ik weet dat onze kus er stuntelig en ongemakkelijk uit ziet, en ik weet dat er mensen lachen, en ik weet ook dat sommigen hun mobiel pakken en dat ik morgen geen enkel Snapchat verhaal van de mensen hier zal bekijken.