WATTY AWARD WINNER 2020: YOUNG ADULT
Sigrid is een laatste schakel in een reeks familieleden die nogal twijfelachtige beslissingen in de liefde hebben gemaakt. Met een doorgedraaide oma, een vader die ze niet echt spreekt en een hoogzwangere moeder...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Na vijf dagen komt oma Berty bij ons in wonen. De banken zitten nog in het plastic, de bedden zijn luchtbedden die we elke avond oppompen en we hebben de moeite niet genomen om de Ikea-stoelen in elkaar te schroeven: om oma's terugkomst te vieren, eten we gewoon patat op de plastic stoelen in de achtertuin.
'Hij moet nog iets hoger, Sigrid.'
'Ja ja. Zo goed?'
'Nee, nog eentje, denk ik.'
'Zo?'
'Hm. Ja. Ja, dat is oké.'
De tafel is geen tafel. Ooit heeft deze tafel het doel gehad om niets anders dan Richards dart-prijs op te houden. Het is eerder een kruk dan een tafel; een lage, ronde cirkel op drie poten, waarvan er één - zonder verklaarbare reden - een centimeter kleiner is dan de anderen.
Ik richt me op als ik het laatste bierviltje onder de poot heb geschoven. Berty rammelt met haar gerimpelde handen aan de tafel, alsof ze hoopt dat het ding in elkaar zal zakken, maar als het dat niet doet, zwijgt ze en blijft ze met een lichtelijk achterdochtige blik naar de tafelpoot staren.
Mijn moeder schuift me een plastic bakje met patat toe. De papieren tas met de naam van de snackbar staat nog op tafel. Berty rammelt weer aan de tafel.
'Ma.'
'Renate.'
'Straks valt het,' zegt ze. 'Doe nou maar even rustig. Het blijf zo wel staan. Hier.'
Berty's wenkbrauwen fronsen zich als mama ook een bakje met patat naar haar schuift.
'Dit heb ik niet besteld.'
'Nee, je hebt ook niks besteld.'
Mijn moeder klopt haar handen aan haar bovenbenen af en zijgt in haar stoel neer. Er zitten vegen blauwe verf op haar grote t-shirt. Eerst de babykamer verven en dan de meubels er in. Haar ogen staan moe.
Berty raakt haar patat niet aan. Ze rammelt weer aan de tafel.
'Ma,' zegt mama nu, streng.
'Je weet maar nooit,' zegt Berty. 'Renate had ook ooit zo'n tafeltje in haar kamer. We hebben er een keer een vaas met rozen op gezet, en toen stortte de hele boel in elkaar. Ik heb wekenlang overal glas gevonden.'
'Ja, dat weet ik. Ik ben Renate.'
'Ja,' beaamt Berty, maar ik denk niet dat ze het zojuist ook geweten heeft. Ze rammelt weer aan de tafel. Ik zie dat de viltjes deuken.
'Oma,' sis ik.
'Hm.' Ze vindt het niet leuk als ik haar oma noem, omdat ze niet gelooft dat ze mijn oma is, maar gaat deze keer niet tegen me in en noemt me ook geen lid van de NSDAP. Ze laat de tafel los. 'Goed goed. Voor deze keer dan. Ik zie het door de vingers. Door de vingers.'
