ရုံးပြန်တက်ရသည့်တနင်္လာနေ့မနက်ခင်းသည်
Sehun အတွက် အနည်းငယ်ပုံမှန်ဆန်သည်။
အိပ်ယာဝင်နောက်ကျလို့ ရုံးချိန်အမှီ
မာရသွန်နှုန်းဖြင့်ပြင်ဆင်ရသည်မှာလဲ ပုံမှန်။
ကားပိတ်လှသည့်လမ်းမကြီးများသည်လည်းပုံမှန်။
ရုံးခန်းသို့သွားရာလမ်းတလျှောက်
ပြုံးပြနှုတ်ဆက်ကြသည့်ဝန်ထမ်းကောင်မလေးများ
အရေအတွက်သည်လည်းပုံမှန်ဖြစ်ခဲ့သည်။
ပုံမှန်မဟုတ်သည်မှာ ရုံးခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်သည်နှင့်
ဆီးကြိုနေသောBoss Park၏ တင်းတင်းမာမာ
မျက်နှာဖြစ်သည်။
"Oh Sehun မင်းညကLuhan့ကိုဘာသွား
လုပ်လိုက်လဲ??"
နောက်ထပ်ပုံမှန်မဟုတ်သည်မှာ Luhan
ဆိုးလ်သို့ပြန်လာပြီဖြစ်လျက်နှင့် မနက်အိပ်ယာထထချင်း ရုံးမသွားခင် Luhan၏ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်မျက်နှာလေးကိုမမြင်ရခြင်းဖြစ်သည်။
Sehun တယောက် သက်ပြင်းသာချပြီး Boss Park ရပ်နေသည့်နေရာကိုကွေ့ပတ်ရှောင်ကာ သူ့အလုပ်စားပွဲဆီသာတည့်တည့်မတ်မတ်သွားပါလို့ ထိုင်ချလိုက်လေသည်။
"ရည်းစားစကားပြောလိုက်တာ"
"သေစမ်းပါကွာ ဘာလို့သွားပြောတာလဲ?"
"ဟ……လူပျိုကလူပျိုကို လူပျိုစကားပြောတာ
ဆန်းလား"
"ဟ …… Oh SehunကLuhan့ကို သွားပြော
တာတော့စောင်ရမ်းဆန်းတယ်ဟေ့ …
အဲ့လိုဝုန်းဒိုင်းကျဲသွားပြောတော့ဟိုက……
ဟုတ် ကောင်းပါတယ် အယ်ဒီတာချုပ်Oh
ကျွန်တော်လဲ ခင်ဗျားကိုချစ်ပါတယ်ခင်ဗျာ့ လို့
ပြောမယ်ထင်လို့လား"
ပြုံးလိုက်မဲ့လိုက် မျက်နှာအမူအရာအမျိုးမျိုးပြောင်းကာ
ပြောနေသည့် Chanyeol ပုံစံသည် ရယ်ချင်စရာ
ကောင်းပါသော်လည်းSehunရယ်ချင်စိတ်မရှိပဲ
စားပွဲပေါ်အထပ်လိုက်တင်ထားသည့်
ဆောင်းပါးစာမူကြမ်းများကိုဖတ်ဖို့လှမ်းဆွဲယူလိုက်သည်။
"Oh Sehun ငါစကားပြောနေတယ်"
"ငါ အလုပ်လုပ်မလို့လေ Bossရာ"
"ဘာလို့သွားပြောတာလဲ တဲ့တိုးကြီးဘာလို့သွား
ပြောတာလဲလို့ဆို"
YOU ARE READING
Notice : Love isn't allowed
Fanfiction"မင္းငါ့ကိုမခ်စ္ရဘူးေလ ငါလဲမင္းကိုမခ်စ္ဘူးေလ" "No love between us ပါကြာ" "မင်းငါ့ကိုမချစ်ရဘူးလေ ငါလဲမင်းကိုမချစ်ဘူးလေ" "No love between us ပါကွာ"
