De Roddel

44. Verzet - deel 2

Liefde kan niet strijden zonder te overwinnen, en kan niet verdedigen zonder te beschermen - deel 2

De politie bellen gaat niet. Tegen de tijd dat ze me hebben bereikt is het al te laat. Bovendien is Kenzo hier hoe dan ook aan verbonden. Nooit zal ik vergeten hoe angstig hij keek toen we het zwembad moesten verlaten nadat 112 was gebeld. Slechts één aanvaring kan het einde op een goede toekomst voor hem betekenen. Hij kan het zich niet veroorloven. En ik ben niet achterlijk. Deze keuze heeft gevolgen, daar ben ik me van bewust. Mijn hartslag versnelt. Onwillekeurig verplaats ik mezelf dichter naar de eikenboom toe. Daar ga ik opzettelijk rechtop staan met mijn voeten een stukje uit elkaar en mijn tenen naar voren. Ik dwing mezelf een strakke, doordringende blik te geven terwijl de bronnen van mijn angst me benaderen en ik de confrontatie aan ga.

'Hebben je ouders je niet gewaarschuwd? Meisjes zouden niet alleen door het park moeten lopen. Waar zijn je vriendinnen?'

'Ze zijn weg,' antwoord ik geforceerd kalm.

Jack verwijdert in een nonchalant loopje de laatste afstand tussen ons in. Zijn ogen stralen argwaan uit. 'Je wilt ons vertellen dat Adriënne dezelfde kant op is gegaan als Cassey? Lijkt ons vrij sterk, gezien hun verleden.'

Ik slik. Negeer de brok in m'n keel. 'Kiara en Cassey gingen samen. Adriënne is met de bus naar huis.'

Geschrokken krimp ik ineen. Nathans adem voelt zwaar in m'n nek. Hij legt bedrukkend zijn hand op mijn schouder. 'En waar is je vriendje?'

Mijn zwijgen is het begin van de agressie die ik onvermijdelijk bij ze aanwakker. Energiek wordt er op mij gefocust. Hun fonkelende ogen vol haat. Hun onrustige ademhaling. Aangespannen borstkassen. Gevormde vuisten. Stevige passen. Ze hebben al bepaald dat het enkel en alleen rechtvaardig zou zijn om met geweld te reageren. Zo werken hun ziekelijke hersens.

Een arm gaat ongeduldig vlug langs mijn rug naar m'n middel. Vervolgens wordt mijn telefoon grof uit m'n broekzak gerukt. Kwaad staar ik Nathan aan. 'Succes met het vergrendelscherm,' fluister ik spottend. 'Dat wachtwoord raad je nooit en dat wachtwoord zal ik ook nooit geven.'

Grinnikend gooit hij het in een boog naar Chris, die mijn telefoon in de binnenkant van zijn zwarte jas stopt. Een scherpe pijn steekt langs het bot van mijn onderarm. Ik trek hard. Meer pijnscheuten komen aan. Nathan heeft mijn polsen strak naar achteren geklemd. In paniek geef ik een flinke trap en raak hierbij zijn scheenbeen. Hij vloekt luid, ik sluit m'n ogen, bijt op mijn lip en bereid me mentaal voor op zijn uitbarsting maar dit wordt tegen gehouden en een ongewenste tedere handeling volgt. Jack streelt mijn wang. Ik huiver. Probeer me weg te draaien.

'R-raak me niet aan,' sis ik.

'Dit is wat we gaan doen,' zegt hij zonder me los te laten. 'We gaan de informatie uit je slaan met het resultaat dat je wel of niet toegeeft. Geef je toe: winst. Geef je echter niet toe: ook goed. Weet je waarom? Iets geeft me het gevoel dat Kenzo het duizendmaal erger zou vinden als jou iets overkomt. Is dat niet de beste wraak? Een beschadigd meisje voor hem achterlaten?'

'Wat jullie doen heeft geen fuck te maken met wraak,' snauw ik verhit. 'Dit gaat niet om Claire. Dit gaat om jullie en jullie serieuze gestoordheidsproblemen waar naar gekeken moet worden.'

Jack glundert. 'Ach schatje. Ik denk dat je gelijk hebt.'

Ik hap naar adem. Op zoek naar zuurstof verkrampen mijn spieren. In een reflex wil ik mijn armen tegen me aandrukken. De stomp in mijn maag maakt me misselijk. Piepend wankel ik op m'n benen. De eerste tranen branden zich een weg langs mijn huid. Ik heb verloren, ik weet dondersgoed dat ik heb verloren maar ik kies ervoor, nee ik weiger op te geven en ze hun gang te laten gaan. Dit is nog altijd mijn lichaam waar ze met hun vieze poten van af moeten blijven. Dus ik hoest hevig totdat mijn longen zich weer vullen met lucht en schreeuw, 'laat los!' en 'blijf af!' en ik krab en schop en sla.