De Roddel

4. Psst, heb jij het al gehoord?

De eerste les is voorbij. Het is werkelijk waar een verlossing als we het lokaal uit mogen. Of ik het me heb verbeeld weet ik niet, maar ik had constant het gevoel dat Kenzo me aanstaarde. Waarom snap ik niet. Hoe kan iemand zo boos zijn of zoiets stoms? Om zoiets kleins? En als het geen boosheid is, waarom kijkt hij dan naar mij? Wat is er met mij dat hij boeiend vindt?

Nadat ik op mijn rooster heb gekeken weet ik dat ik moet zoeken naar een lokaal voor Engels. Ik kom erachter dat ik super veel geluk heb, aangezien Kiara in dezelfde les blijkt te zitten. Onderweg praat ze tegen me over van alles en nog wat, alsof ze me al eeuwen kent. Blij dat ik niet hoef te zoeken loop ik met haar mee naar de andere kant van de school. Deze keer word ik wel herkend als "hét nieuwe meisje" en moet ik me aan de docent voorstellen. De man praat meteen met een sterk Engels accent, ook al is zijn les nog niet begonnen. Ik hoor dat iedereen in het lokaal Engels spreekt. Ook Kiara vertelt haar verhaal tegen mij opeens in het Engels verder. Nederlands praten lijkt hier verboden. 

Na een normale les komt het gedeelte van de dag waar ik misschien nog wel het meest bang voor ben: de pauze. Want dit is het moment waarin iedereen in vriendengroepjes gaat staan. Ik ken haast niemand en ik ben zeker niet stoer genoeg om zomaar ergens bij te gaan staan. Dat wordt dus een kwartier "gezellig" in mijn eentje. 

Onzeker loop ik door de gangen. Ik zoek naar een plek waar ik onopvallend kan zitten of staan. Het maakt me niet uit waar, zolang ik maar niet zielig bij de wc's beland om daar mijn koekje op te eten... Het kiezen van een plek blijkt algauw moeilijker dan ik dacht. Overal waar je kijkt zitten of staan er wel mensen. In de gangen, op de grond, leunend tegen de muur aan en natuurlijk in de kantine waar tafels speciaal voor de pauzes zijn neergezet. Ik slik. Waar zal ik heengaan?

'Hé! Elena!' hoor ik plotseling achter me. Ik ken op dit moment slechts twee mensen die hier mijn naam weten en één daarvan heeft een meisjesstem. Wanneer ik me omdraai zie ik inderdaad Kiara op me aflopen.

Ze glimlacht. Verlegen glimlach ik terug. 'Heey Kiara.'

'Ik zag je rondlopen en ik dacht: volgens mij kan die meid wel wat gezelschap gebruiken. Als je wilt kan je bij ons zitten in de pauze? Dan vertel ik je gelijk hoe de school in elkaar zit,' zegt ze en kijkt me daarbij verwachtingsvol aan.

Het is fijn dat ik niet meer alleen hoef te zijn. Toch twijfel ik sterk, want wie bedoelt ze met "ons"? Zit ik zo meteen bij een paar vrienden van haar, of de halve school? Heel lang kan ik er niet over nadenken. Zonder dat ik antwoord heb gegeven gaat Kiara er al vanuit dat ik mee wil. Ze wijst richting het einde van de kantine: 'we zitten daar.' 

Ik loop met haar mee. Terwijl we de drukte ingaan vertelt ze een paar "regels" waar iedereen zich volgens haar aan moet houden. Het zijn geen regels van de school zelf. Ze zijn gemaakt door mensen als Kiara. Ze zijn onofficieel en toch doet iedereen alsof ze super belangrijk zijn. Tenminste, dat is wat mij wordt verteld... 

'Als je een rugzak gebruikt, zorg er dan voor dat het niet zo groot is dat het je halve lichaam verbergt. Op deze manier lijkt het net of je gaat kamperen... Not cool. Regel twee; niet rennen. Ook al ben je bijna te laat in de les. Het is beter om te laat te zijn dan er als een mongool uit te zien voor de ogen van iedereen. Regel drie; op het moment dat je een vriendje hebt is dat prima, zolang de school maar niet tien minuten lang hoeft mee te genieten van een innige tongzoen. Niet heel plezierig om naar te kijken, snap je?' 

Ik bijt op mijn lip om niet te lachen. Deze regels zijn serieus? Wel of niet; ik heb er nog geen een overtreden. Mijn rugzak is echt niet zo groot, ik heb een hekel aan rennen en laat ik nou geen vriendje hebben om mee te tongzoenen.

'Ja ik snap het,' zeg ik zo serieus mogelijk. Ondertussen zijn we gestopt met lopen. We staan voor een lange tafel met minstens tien plastic stoeltjes die bezet zijn, vlak bij het raam. Ik voel de zenuwen terug komen. Het is duidelijk dat Kiara hier wilt gaan zitten. We staan er nog geen tien seconden en ik word nu al aangestaard.