De Roddel

36. Oprechte angst

Haastig trek ik een sprintje naar de woonkamer. Ik heb nog precies vier minuten om te ontbijten voordat ik naar school moet. Op tafel staat gelukkig al alles wat ik nodig heb, dankzij mijn veel te lieve moeder. Tijdens het smeren van mijn brood ontdek ik dat Sem deze vroege ochtend de energie van een gehele klas kinderen heeft weten te vinden. Zijn blonde krullen gaan alle kanten op terwijl hij springend allerlei onzin vertelt. Ik onderdruk een lachbui. In plaats daarvan knik ik met een serieuze blik om aan te geven dat ik aandachtig luister. Samengevat heeft hij vannacht over Spider-Man gedroomd.

Met nog twee minuten op de timer maakt mijn broertje het me lastig door ineens te jammeren dat hij hagelslag als beleg wilt. Onze moeder heeft al een bord neergezet met twee boterhammen pindakaas. Normaal gesproken is dat de grote wens, maar natuurlijk vandaag niet. Sem's blauwe ogen stralen diepe teleurstelling uit. Zuchtend pak ik het pak hagelslag uit de kast. Wanneer het droomlunchpakket in zijn broodtrommel gaat slaat hij zijn kleine armen dankbaar om me heen.

Grinnikend aai ik over zijn hoofd. 'Zo, jij je zin klein monstertje.'

Buitenadem kom ik aan op het schoolplein. Vandaag moet de dag worden dat ik knopen doorhak. Vandaag dwing ik mezelf erachter te komen wat ik wil. Wie ik wil. Het is niet eerlijk voor zowel hem als voor mezelf om het te onderdrukken. Misschien is het wat, misschien niet. Ik heb de waarheid nodig. De laatste dagen heb ik er steeds vaker aan gedacht en na de bizarre droom is de behoefte groter dan ooit. Hoe ik dit ga aanpakken, dat is een raadsel. Ik heb geen flauw idee. Uiteindelijk zal het neerkomen op een keuze maken en erachter komen of het de juiste is.

'Elena!'

Automatisch kijk ik op. Kiara rent naar me toe. Haar blik straalt drama uit. Net wanneer ik dacht dat dit een doorsnee dag zou worden waarin ik me rustig kan focussen op mijn persoonlijke vragen, komt zij paniekerig naar me toe met een houding die aangeeft dat het mooi niet doorgaat. Alarmbellen op de achtergrond zou het plaatje afmaken. Wat kan er aan de hand zijn? Wat voor groots heb ik overduidelijk gemist?

'Meid. Wat je ook doet vandaag: blijf uit de buurt van Kenzo.'

Ik kijk haar verbaasd aan. 'Wat? Hoezo?'

'Mijn voormalige beste vriendin is uit op wraak. Ze heeft het lef Claire met haar mee te nemen vandaag... hier. Ze gaan niet naar de lessen, ze zitten hier een beetje rond te hangen puur om aanwezig te zijn. Ze krijgen precies wat ze willen. De hele school weet wie ze is en wat er is gebeurd. Iedereen praat erover! En Claire voelt geen reden om zich te schamen, want zij is het slachtoffer. Alle interesse gaat naar de dader...'

'Naar Kenzo,' mompel ik gechoqueerd. Met grote ogen probeer ik het op een rij te zetten. Ik kan me voorstellen dat "de roddel" door deze stunt van Cassey opnieuw wordt beleefd door iedereen hier. De extra druk en de starende mensen zal Kenzo alles behalve leuk vinden. Hoe sterk hij ook is, dit is een gevoelig onderwerp voor hem. Dit heeft ten slotte met Adriënne te maken. Ik maak me zorgen.

'Waar is hij?'

'Heb je me niet gehoord? Je kan beter niet bij hem in de buurt zijn. Niet nu.'

Vastbesloten schud ik mijn hoofd. 'Ik heb je gehoord. Weet je waar hij is, of niet?'

Ze zucht. 'Persoonlijk vind ik het een heel dom idee, máár je moet het zelf weten! Weet je de weg richting het huis van Floris nog? Waar het feestje was? Als je die straat volgt zal je hem vanzelf tegenkomen. Volgens een paar meiden vertrok hij direct nadat hij Claire zag. Waarschijnlijk om te voorkomen dat hij iets stoms zou doen.'

Glimlachend legt ze haar hand op mijn schouder. 'Wees voorzichtig. Zie ik je later nog? Je snapt dat je de eerste les gaat missen he?'

Ik knik. 'Dankje. Ik moet weten of het goed met hem gaat, daarna kom ik terug.'