De Roddel

12. Ongelukken gebeuren

Ik kan me uren vermaken door alleen maar om me heen te kijken. Er gebeurt van alles. Waar ik ook kijk, overal is wel iets te zien. En dan bedoel ik ook echt overal..

Jongens en meisjes drukken zich dansend tegen elkaar aan terwijl de top 40 van Spotify door de speakers klinkt, typische rode Amerikaanse bekers worden gevuld met drank, jongeren liggen op de tuinstoelen te kletsen, te lachen en te zingen, er worden spelletjes gespeeld met kaarten, een pingpongtafel en een voetbal, stelletjes verbergen zich zoenend achter de bomen en drukke feestbeesten rennen lachend door de tuin heen. Ik ben zacht uitgedrukt in een chaotische bende beland. 

De tuin zelf is prachtig. Het voorste gedeelte is betegeld met lichtbruine stenen. Hier is de lange tafel met chips, koek, chocola, nootjes, kaasstengels, frisdrank en alcohol neergezet. Een paar meter verderop staat alles wat nodig is voor de muziek. Een laptop, speakers, verlengsnoeren enzovoort: het ligt er allemaal. Bij het andere gedeelte van de tuin is vooral natuur. De betegelde grond loopt over tot een grasveld dat duidelijk wordt bijgehouden met een grasmaaier. Her en der staat een volgroeide boom. De takken zijn versierd met schattige, felle lampjes.

'Fucking mooie tuin he?' hoor ik Kiara tegen me zeggen. Ik knik. 'Wel jammer dat hij geen zwembad heeft,' zegt ze erachteraan. 'Volgens Floris vinden zijn ouders het teveel gezeik om dat steeds schoon te maken. Nou ja. Wil je wat drinken?'

Haar grote, groene ogen staren me aan. 'Ja graag,' antwoord ik. 'Zolang ik maar niet word vergiftigd met drankjes die voor vijfendertig procent uit alcohol bestaan.'

Lachend trekt ze me mee. 'Natuurlijk niet! Niemand gaat je hier vergiftigen gek.'

Terwijl ik word meegesleurd lukt het me niet om de mensen te ontwijken. Ik bots tegen minstens zes personen op voordat we bij de snacktafel zijn. De doppen zijn van te voren van de flessen afgehaald en in een rijtje staan ze voor ons klaar. Allerlei verschillende merken staan op de stickers. Ik herken hooguit Heineken. Al die extra drank vind ik onnodig. Een feestje kan toch ook leuk zijn als je niet dronken bent?

Kiara pakt een plastic beker. 'Wat wil je hebben? Zal ik een mix voor je maken?' Ze ziet me twijfelen. 'Ik ga je echt niet dronken voeren,' stelt ze me gerust. 'Kijk maar mee. Het grootste gedeelte dat ik erin doe is alcoholvrij. I promise.'

'Hé kijk uit!'

Geschrokken draai ik me om. Maar het is al te laat. Ik was te geconcentreerd naar Kiara aan het luisteren, waardoor ik niet zag dat er achter me van alles gebeurde. Op het allerlaatste moment doet iemand nog een poging om me te redden. Een jongen die twee meter naast me stond te dansen schreeuwt naar me. Mijn hartslag stijgt, ik kom in beweging en zonder dat ik er iets tegen kan doen voel ik een volle laag bier over me heen gaan.

Ik kan niet geloven dat dit mij overkomt. Met open mond kijk ik naar mijn shirtje dat volledig doorweekt is. Gelige druppels vallen op de grond. Er hangt een zure en muffige walm om me heen. Het glas waar het drinken in hoort te zitten is kapot gevallen. De scherven liggen naast mijn voeten, verspreid over de vloer. In gedachte heb ik de schuldige al uitgescholden. Kiara doet het in werkelijkheid voor me.

'Eikel! Ben je blind?'

Van slag kijk ik op. Mijn adem wordt me ontnomen als ik hem zien. Natuurlijk. Hoe kan het ook anders? Ik had kunnen weten dat de douchebag me geen plezier zou gunnen vanavond. Het is honderd procent zeker dat hij expres bier over me heen heeft gegooid. En waarom? Puur omdat hij me niet aardig vindt. Dit is niet eerlijk. Hij gaat veel te ver. Eerst steelt hij mijn kleding en nu dit. Wat is het toch een ongelooflijke klootzak.

Kenzo lacht en zogenaamd verrast kijkt hij me aan. 'Oh wat stom van me! Sorry Elena, ik was aan het dansen en voor ik het wist liet ik de bier uit mijn handen vallen. Ontzettend onhandig.'

Mijn lippen hou ik stevig op elkaar. Hij bekijkt het maar met zijn leugen. Ik ga er niet eens op reageren. Waarschijnlijk wilt hij me dan belachelijk maken en die plezier gun ik hem niet. Ik ga mijn adem niet eens aan hem verspillen.

'Wat doe je nou schijnheilig? Wie laat er zijn drinken nou zo raar vallen?' zegt Kiara fel. Ze is in tegenstelling tot mij duidelijk niet van plan het hem zo makkelijk te maken. Ik waardeer het. Ze heeft geen enkele reden om mijn vriendin te zijn en toch beschermt ze me alsof ik haar familie ben.

'Wat doe je nou kattig schat?' bijt hij terug. 'Het ging toch niet opzettelijk? Zoals ik al zei: ik was aan het dansen.'

Ze zet haar handen in haar zij. 'En toen?'

Hij komt dicht tegenover haar staan. 'Toen duwde Cassey me per ongeluk. Ik raakte uit balans. Om mezelf op te vangen liet ik het glas los.'

Als ik niet beter zou weten zou ik hem geloven. Zijn verhaal is nog niet eens zo ongeloofwaardig. Maar we weten allemaal hoe dit in de realiteit is gegaan. Kiara's beste vriendin vond het geinig om "een grapje" uit te halen en de populaire jongen van school laat nogmaals zien wat hij van me denkt. Is het nog te laat om naar een andere school te gaan? Deze onzin hoef ik niet.

De muziek valt stil. Cassey rent met een brede grijns op ons af. Als ze eenmaal bij ons staat trekt ze net zo'n onschuldige blik als Kenzo deed. 'Heb ik dat gedaan? Sorry! Het is dan ook zo druk hier.. Als je even wilt dansen gebeurt het zo dat je een duw krijgt. Of in dit geval was ik het die per ongeluk een duw gaf. Stom he?' 

Ik pers een glimlach op mijn gezicht. 'Het geeft niet. Ongelukken gebeuren nou eenmaal.'

Een nieuw liedje dreunt door de tuin heen. Meteen worden de eerste zinnen luidkeels meegezongen. 'Dit is ons nummer meid!' schreeuwt Cassey enthousiast. Ze pakt Kiara bij haar arm beet. Giechelend rennen ze weg. Ik voel me officieel alleen. Geen vezel in mijn lichaam heeft nog zin om hier te blijven. Hoe ga ik er nu nog een gezellige avond van maken? 

Net als ik weg wil lopen blokkeert Kenzo de weg. Zijn ogen staan fel. Spottend spreekt hij me aan. 'Ik heb je zojuist mijn eerste waarschuwing gegeven. Je bent niet welkom Elena. Het interesseert me niet dat Kiara je heeft uitgenodigd. Ik wil dat je vertrekt. Duidelijk?'

Ik bijt op mijn lip. 'Waarom haat je me zo erg?' vraag ik onzeker.

Hij grijnst. Mijn hartslag stijgt als hij met zijn vinger langs mijn wang streelt. 'Ach meisje toch. Wie heeft ooit gezegd dat ik je haat?'