De Roddel

6. Gelukkig is er ook nog familie

Vermoeid kom ik thuis. Mijn rode fiets zet ik in het kleine schuurtje. Naast de vier fietsen passen er net een paar gereedschapsspullen in. De tuin zelf is ook niet groot, maar ik ben er tevreden mee. Het is lekker knus. Er is net genoeg ruimte voor een tafel, houten stoelen en een paar planten op de stenen grond. Als het weer warm genoeg is eten we gezellig buiten. De grootte maakt me echt niet uit. "Klein is fijn" zeggen we hier altijd.

Zodra ik de woonkamer in ben wordt er gelijk geroepen. 'Elena, Elena, hoe was het op school!'

Mijn broertje Sem kijkt me lachend aan. Zijn bruine ogen staan nieuwsgierig. Hij is nog niet zo heel lang tien jaar en hij voelt zich heel erg trots nu hij in groep zes van de basisschool zit. Ik vind het heel erg schattig. Het is zo onschuldig, hij vindt school totaal geen ramp.

Moeiteloos tover ik een glimlach op mijn gezicht. 'Ik heb een hele leuke dag gehad kleine,' lieg ik.

Hij heeft niet door dat ik het niet meen. En dat is maar goed ook. Mijn familie betekent alles voor me. Zij zijn de laatste personen die ik lastig wil vallen met mijn problemen.

Mijn moeder is ook in de woonkamer. Ze zit op de bank een boek te lezen en ook zij gelooft mijn leugen. 'Dat is fijn om te horen lieverd,' zegt ze. Sem knikt als teken dat hij het daar mee eens is. Hij staat op. Hyper dat hij is rent hij op me af. 'Gaan we iets leuks doen?' vraagt hij enthousiast.

Niet veel later sta ik weer buiten. In de buurt van onze woonwijk is er een speeltuin met een groot grasveld. Het is slechts een paar minuten lopen. Sem wilde per se voetballen en hij wilde ook per se dat ik meeging. Het feit dat ik hopeloos ben in voetballen lijkt hij elke keer te vergeten. Onderweg vertelt hij over zijn eigen dag. Ik hoor dat hij en zijn twee beste vriendjes Daan en Jasper een grap hebben uitgehaald bij de juf. Heel de klas moest lachen!

Eenmaal bij de speeltuin aangekomen rent Sem het grasveld op. Hij legt de bal voor het doel, om er vervolgens hard tegen aan te trappen. 'Goal!' roept hij luid. Hierna kijkt hij mijn kant op. Hij wacht op een reactie. Lachend steek ik mijn duim op. 'Goed gedaan hoor!'

Hij grijnst trots. Terwijl hij al zijn energie verbruikt met rennen en schieten, ga ik op een van de schommels zitten. Van afstand let ik op mijn broertje. Gelukkig vraagt hij niet of ik mee wil doen. Het is veel te warm om zo uitbundig te bewegen. De zon schijnt fel en zoals voorspeld is het vijventwintig graden geworden. Ik sluit mijn ogen om te genieten van de zonnestralen op mijn huid.

De gebeurtenissen van vandaag dansen door mijn hoofd heen. Ik wist dat een eerste dag op een nieuwe school zwaar zou zijn, maar zo lastig was een verassing voor me. Vooral Kenzo heeft het me moeilijk gemaakt. Zijn gedrag is niet normaal. Het is gewoon respectloos. En het verhaal dat Kiara me heeft verteld is nog wel het meest schokkend. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen en denken. Hoe kan je met jezelf leven als je zulke dingen doet? Waarom sla je een meisje zo bruut in elkaar? Met welke reden? 

'Hé kijk eens wie we daar hebben!' hoor ik iemand roepen. Het is een bekende stem. Ik open mijn ogen om te kijken wie het is. Twee meiden die ik maar al te goed ken lopen lachend op me af. Mijn lippen krullen omhoog. Het zijn mijn twee beste vriendinnen Nadia en Yara. We hebben vier jaar bij elkaar op school gezeten. Ik vind het jammer dat daar nu een eind aan is gekomen, maar gelukkig wonen we nog wel dicht bij elkaar. Zo kunnen we toch nog vaak afspreken.

'Heey meiden!'

We omhelzen elkaar. Ze gaan op de schommels naast mij zitten. Sem ziet ze en zwaait vrolijk onze kant op. We lachen. 'Hoi Sem!' roepen Nadia en Yara tegelijkertijd.

'Dus.. hoe was het daar? Is de school oké?'

Ik kijk Nadia aan. Eerst wil ik ze de leugen die ik tegen Sem en mijn moeder heb gezegd vertellen, maar dan bedenk ik me. Ik heb het nodig om tenminste tegen iemand de waarheid te zeggen. Bovendien zijn zij mijn beste vriendinnen. Ik vertel ze altijd alles.