De Roddel

21. Het hart van de nachtmerrie

Mijn vader heeft me zoals gewoonlijk wakker moeten maken zodat er een einde kwam aan de nachtmerrie. Hij moest me eruit halen. Uit de slecht verwerkte trauma die zich blijft herhalen in de late, donkere nacht. Weer was ik op mijn oude school en weer werd ik opgejaagd door alles wat ik continu probeer te vergeten. Het is altijd mijn vader geweest die me terugbracht naar de realiteit en op de een of andere manier hebben we zwijgzaam afgesproken het zo te laten. Ondanks deze regeling viel het mijn moeder op dat ik om half vier 's nachts naar de woonkamer ging. Toen ze vroeg waarom heb ik haar de waarheid niet verteld.

"Door de warmte kon ik niet slapen. Ik wilde even wat water drinken," loog ik. Het is tenslotte haar verjaardag. Deze dag is voor haar en voor haar alleen. Ze hoeft zich geen zorgen om mij te maken. Niet nu. Niet vandaag.

Ik deed mijn best en gelukkig bleek dat genoeg. De dag verliep precies zoals gepland. De versiering in de woonkamer, de taart, Sem die enthousiast zijn cadeautje gaf - stiekem betaald door mijn vader - en alle visite: mijn moeder heeft ervan genoten.

"De bloemen zijn prachtig" zei ze.

Familie en kennissen vertrekken na de heerlijke barbecue in onze tuin. Zodra alles is opgeruimd haast ik me naar mijn kamer om me klaar te maken voor later. Via via kwam ik erachter dat er een soort buurtfeest zou plaatsvinden een aantal straten verderop. Iedereen die zin heeft mag komen, gratis en voor niets. Ook al zou het geen feest zijn waar het draait om zuipen en stoned worden, ga ik er toch van uit dat er geen kleine kinderen of volwassenen boven de 30 aanwezig zullen zijn. Nadia, Yara en ik spreken er over een kwartiertje af.

Eenmaal gereed voor vanavond vertrek ik. In een kleurig zomerjurkje en witte gympen stap ik naar buiten. Het is ruim boven de 20 graden, de zon schijnt nog steeds en er is geen regen voorspeld. Ik glimlach. Zowel de muziek als het geschreeuw van de mensen is op afstand al goed te horen. Met een goed humeur ga ik op het geluid af en het duurt niet lang of ik sta pal voor de menigte die zich gedeeltelijk onder een grote, open tent heeft verzameld. De boxen staan ertussen, met meerdere tafels voor snacks en drank aan de zijkant.

Een populair liedje van Ed Sheeran wordt afgespeeld. De sfeer zit er lekker in. Iedereen die de tekst kent zingt mee, inclusief ik. Mijn vingers tikken op de maat van de muziek. Bij een uithaal klinkt mijn stem verschrikkelijk vals. Gelukkig staat het geluid veel te hard om dat te kunnen horen! Ik lach erom. Wanneer er een arm om me wordt heengeslagen stop ik geschrokken. Opgelucht herstel ik me als ik zie dat het Nadia is. Yara staat vrolijk naast haar. Nu we samen zijn kan ik er volop van genieten.

Kletsend, dansend, lachend en zingend laat ik de tijd voorbijgaan. Het is heerlijk. Terwijl er een bekertje Cola voor mij wordt gepakt observeer ik de mensen. Sommige herken ik uit de buurt, andere van mijn nieuwe school en een paar van de oude. Voordat oogcontact mogelijk is kap ik het af. Tussen de gezelligheid zijn er altijd wel de enkele die je liever ontwijkt. In ieder geval bij mij wel. Bovendien was ik niet van plan om sociaal met iedereen te praten over het verleden. Nee, ik ben hier om plezier te maken met mijn vriendinnen.

'Elena, mega trut gaat je aanspreken binnen nu en vijf seconden' waarschuwt Yara me opeens. Ik draai me om. Nee he! Alsjeblieft niet zij... Het kost veel moeite niet teleurgesteld te kijken. Een roodharig meisje loopt vermaakt mijn kant op. Ze draagt te korte kleding en ze is zwaar opgemaakt. Wat ik net in gedachten had afgesproken kan ik niet meer nakomen, want als er iemand zin zal hebben om over het verleden te praten dan is zij het wel. We hebben een paar jaar dezelfde lessen gevolg. Een klik is er nooit geweest. God wat haat ik haar.

'Hé meid, ben jij hier ook?'

Ik pers een glimlach op mijn gezicht. 'Renée, leuk je weer eens te zien!'

Ze neemt een slok van haar drinken. 'Goh, ik had je hier eerlijk gezegd niet verwacht. Je hebt inmiddels andere bezigheden waar jij je veel liever mee bezig houdt, toch? Of heb ik dat nou helemaal mis?'