De Roddel

8. Hard tegen hard

Geconcentreerd sta ik vooraan. Een slinger pionnen ligt opzettelijk scheef op het veld. De bedoeling is dat we er met bochtjes omheen gaan en zo het balbezit met onze sticks oefenen. Het is een onderdeel dat ik bij de trainingen tig keer heb gedaan. Ik sta onder druk door de hoge verwachtingen van Kenzo en de rest, maar dit moet lukken. Het kan niet fout gaan.

De docente fluit. We mogen beginnen. Ik hou de stick op een juiste manier vast en rustig sla ik de bal naar voren. Achter me hoor ik Kiara overdreven enthousiast roepen: 'Go Elena!'

Mijn mondhoeken schieten omhoog. De zenuwen worden minder. De bal rolt de goede kant op en net voor hij te ver naar links dreigt te gaan, verander ik zijn richting. Soepel sla ik de bal om de pionnen heen. De stick in mijn handen doet precies wat ik wil. Het gaat goed en binnen enkele secondes sta ik aan de overkant.

De mensen achter me volgen mijn voorbeeld. In een rijtje spelen we om de pionnen heen. Sommige nemen het serieus, andere richten hun aandacht meer naar een leuk gesprek. Op afstand zie ik dat Kenzo als laatste gaat. Vlak voor hij tegen de bal aanslaat kijkt hij me aan. Zijn ogen twinkelen. Vlot en moeiteloos maakt hij dezelfde bewegingen als ik heb gedaan. Hij heeft overduidelijk vaker hockey gespeeld.

Wanneer hij klaar is gaat hij naast me staan. 'Dat deed je goed,' zegt hij neutraal.

Ik kijk hem verrast aan. 'Jij ook,' mompel ik.

Hij haalt zijn schouders op. 'Kinderspel. Ik ben nog altijd benieuwd naar jouw manier van spelen tijdens de wedstrijd. We zitten dan wel in hetzelfde team maar weet dit: ik ben je grootste tegenstander. Nu, de rest van de dag en alle dagen erna.'

Het was te verwachten dat hij zoiets zou zeggen. Ik zwijg en ik draai me van hem weg. Hij hoeft ten slotte niet te zien hoe jammer ik het vind dat hij mijn vijand wilt zijn. Heel eventjes hoopte ik dat hij zou stoppen met zijn stomme spel. Ik weet gelijk beter. Ik moet me niet zo makkelijk door hem laten beïnvloeden en ik moet me simpelweg gaan concentreren op de volgende oefening.

We moeten een partner kiezen. Dit is het enige moment dat ik volledig onzeker ben. Wie moet ik kiezen? Is er iemand die met mij wilt? Kiara gaat sowieso met Cassey, dus zij is geen optie. Verder ken ik niet zoveel mensen. Met de douchebag wil ik beslist niet. Hij denkt daar helaas anders over.

'Stop maar met zoeken. Jij en ik gaan deze oefening samen doen.'

Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Is dat een commando?'

'Twijfel je daar over Elena?'

Hij knipoogt. Nieuwe energie stroomt door mijn aders. Ik erger me suf aan zijn geplaag en geflirt. Zwijgend kom ik tegenover hem staan. Er zit ruim tien meter tussen ons in. Kenzo heeft de bal en dat betekent dat hij begint. 

Fel haalt hij uit. Met een klap schiet de bal mijn kant op. Mijn hart bonst. Vliegensvlug breng ik mijn stick in beweging en nog net op tijd hou ik de slag tegen. De bal is afgeremd en ligt nu stil. Opgelucht dat ik hem juist heb aangenomen kijk ik naar voren. Hij lacht.

'Jij bent.' 

Het geluid om me heen vergeet ik. De volgende drie secondes laat ik beheerst en snel voorbijgaan. Volledig gefocust kom ik in beweging. Mijn handen hou ik bij elkaar, diep zak ik door mijn knieën en tot slot schuif ik de stick tegen de bal aan. De flats is een goede manier van spelen als je hard wilt slaan. Kenzo spant zijn spieren aan, sneller dan het licht schiet zijn stick naar voren en net als ik heeft hij een slag tegengehouden. We zijn aan elkaar gewaagd. We vergeten het nut van deze oefening.

Onze ogen vinden elkaar opnieuw. Nu ben ik degene die zegt: 'jij bent.'

Zo gaat het nog drie keer verder. Naast ons wordt er lang niet zo hard en fel geslagen als hier. Wanneer de lerares langs ons loopt blijft ze geïnteresseerd toekijken. Ze knikt, als teken dat ze onder de indruk is. 'Zo te zien hebben we hier twee ervaren hockeyers,' zegt ze. 'Vergeet alleen niet dat het geen wedstrijd is. Hard slaan mag, maar het doel is dat jullie juist leren slaan en aannemen. Ik zou haast denken dat jullie willen dat de partner de bal mist.'