De Roddel

15. De drama achtervolgt me

Sip kom ik aan bij het schoolplein en extra traag fiets ik naar een plekje. Ondertussen kan iedereen aan me zien dat ik nog helemaal niet klaar ben voor een nieuwe dag. Het constante gapen, de wallen, het gebrek aan energie: ik heb het allemaal. Na zowel het gefaalde tuinfeest bij Floris als de vreselijke nachtmerrie is het meer dan logisch dat ik me vermoeid voel. Het liefst kruip ik terug in bed. Wiens idee was het om zo vroeg te beginnen met school? Als het aan mij ligt veranderen we de wet, zodat de eerste les niet eerder begint dan 10 uur...

Dromerig stap ik af en rustig zet ik mijn fiets op slot, ook al weet ik dat ik later ben. Zou ik nog op tijd komen? Meteen haal ik mijn schouders op. Zolang ik onderweg niet in slaap val kom ik heus wel op tijd. Met de juiste motivatie kom je heel ver en dat is alles wat ik nu nodig heb. In mijn hoofd hoor ik mezelf al roepen. "Kom op Elena! Hoofd omhoog, tover een glimlach op je gezicht en zet door. Jij kan dit. Er zijn honderden andere jongens en meisjes die net zo weinig zin hebben in school als jij meid. Niet zeuren! Zo'n zwaar leven is het niet."

Ik glimlach om mijn eigen gedachtes. 'Oké dan. Ik kan dit.'

Stiekem ben ik trots op mezelf. Want voor iemand die absoluut geen ochtendmens is én de afgelopen nacht vooral wakker is geweest, gedraag ik me nog best vrolijk. Daarbij heb ik niet echt een keuze. Ik moet wel positief blijven, ik moet er wel het beste van proberen te maken. Doe ik dat niet dan focus ik mijn aandacht slechts op de naarste herinnering die in mijn geheugen vast zit. De herinnering die ik het liefst vergeet. Voor eens en voor altijd.

In mijn ooghoek zie ik wat gebeuren. Het leidt af. Snel, behendig en haast onopgemerkt word ik achtervolgt en wanneer ik het merk is het simpelweg te laat. Mijn rugtas is nog maar net over mijn schouders geslagen of er staan vanuit het niets twee jongens achter me. Ik heb pas drie stappen richting de ingang gezet of ik word door een van hen vastgepakt. Plotseling voel ik me een slachtoffer.

'Goedemorgen Elena. Lekker geslapen?'

Ik hoor gelijk dat het Kenzo is. Als ik opkijk herken ik de jongen naast hem, Lars. Wat ze willen bereiken blijft een raadsel.

Een moment lang hou ik mijn lippen stijf op elkaar. Ik verzamel moed in de poging sterk over te komen. Ze hoeven tenslotte niet te weten dat de zenuwen door mijn aders gieren. Ze hoeven niet te weten dat ik me ontzettend klein en onzeker voel nu ik opgejaagd ben als een makkelijke prooi. Nee, dat hoeven deze jongens zeker niet te weten.

'En de reden dat jullie twee opvallend dicht achter me staan is wat precies?' vraag ik zo kalm mogelijk.

Kenzo klemt zijn vingers om mijn pols. Een verklaring of uitleg krijg ik niet. In plaats daarvan trekt hij me met een harde ruk mee. 'Hé!' roep ik uit protest, 'doe eens even normaal! Meneer denkt dat ie alles kan doen nou ik heb nieuws voor je: mensen ontvoeren is nog steeds verboden. Laat los!'

Hij grijnst. Het liefst geef ik hem een mep. Er is helemaal niks grappig. Hoe durft hij me zo pijnlijk mee te sleuren? Dit gedrag past precies bij het beeld dat ik bij hem kreeg sinds Kiara's verhaal. De klootzak is een arrogante, agressieve jongen die geen respect heeft voor meisjes. Het ene moment was ik doodnormaal onderweg naar de les en het andere moment word ik opgewacht, opgejaagd en tegen mijn wil in naar de achterkant van het gebouw gebracht. Zoiets is toch niet normaal?

En die vrienden van hem? Die zijn zwak. Helaas ook Lars besef ik. Hij was een van de weinige die nog redelijk aardig overkwam. Nu is dat beetje respect verdwenen. Hij laat Kenzo zijn gang gaan en loopt als een of andere waakhond achter hem aan.

Om de hoek word ik eindelijk losgelaten. Terwijl ik m'n handen in mijn zij zet kijk ik Kenzo fel aan. 'Oké. We zijn uit het zicht van mensen. Gekregen wat je wilde?'