De Roddel

31. Uit de comfortzone

Er brandt geen licht. Geen zichtbare van buitenaf tenminste. De dichtgeslagen autodeur doorbreekt de overheersende stilte in de omgeving en Thomas overtreft dit door ervandoor te scheuren. Vrijwel machteloos volg ik Kenzo naar een ingang aan de zijkant van het gebouw. Ik gok dat het normaal gesproken voor personeel bedoeld is. Hij maakt een vuist en slaat hard tegen de deur aan, telkens met dezelfde hoeveelheid tijd ertussen. Is dat de code die ze hebben afgesproken?

Een slot wordt ontgrendeld. Kenzo stapt opzij zodat ik de eerste glimpen van het illegale kan zien. Uitnodigend wordt er naar me gekeken. Mijn nieuwsgierige, misschien zelfs rebels kant wint het van de verstandige. Ik wil alleen datgene doen waar ik me goed bij voel maar ik wil tegelijkertijd mijn leven wel geleefd hebben. Risico's horen daarbij. Dingen waar je niet helemaal zeker van bent. Personen waar je niet helemaal zeker van bent. Daar geloof ik in.

Daaraan denkend stap ik langzaam naar binnen. De deur gaat weer dicht. Omdat alle lichten hier opzettelijk uit zijn moet ik me aan Kenzo's arm vasthouden. Hij schijnt de weg perfect te kennen en leidt ons zonder problemen naar het juiste gedeelte. Niet ver van ons vandaan hoor ik het geluid van kletsende, lachende en zingende mensen al. Het duurt niet lang of we bevinden ons bij de meerdere zwembaden. Het eerste aan de voorkant is compleet verlaten.

'We willen natuurlijk niet gezien worden,' verklaart hij en wenkt daarbij naar de ramen. Ik raak ervan onder de indruk. Het is geen impulsieve, domme actie. Er is van te voren over nagedacht om het zo slim mogelijk aan te pakken. Dit neemt mijn onzekerheid stukje voor stukje weg.

Het andere, veel grotere zwembad aan de achterkant is volledig in gebruik. De ligstoelen zijn op een paar na bezet. Een meisje gilt wanneer ze het water in wordt gegooid. Een blauwe Bluetooth Speaker staat aan. Kratten bier zijn in de hoek geplaatst, erachter verstopt liggen een paar flessen Vodka. Ik voel de sfeer die aanwezig is. De spanning. De spanning die je onvermijdelijk overneemt door de muziek, de drank en de schaars geklede mensen. Met alleen de lichten in het water aan en de schijnende zaklampen van telefoons is het schemerig. Alles en iedereen is te zien, zolang je je focust.

Ik raak me ervan bewust dat ik Kenzo's arm nog steeds vast heb wanneer een groepje meiden in het water ons geïnteresseerd aanstaren. Beschaamd laat ik los. Ik zoek naar een lege ligstoel en vind deze achteraan. Dit moment van de avond is waar ik het meeste tegenop zat: uitkleden. Zo onopvallend mogelijk kijk ik om me heen, op zoek naar degene die me zo zenuwachtig maakt. Vanbinnen vloek ik. Hij staat niet ver van me vandaan. Weliswaar praten een aantal jongens tegen hem terwijl hij nonchalant op zijn ligbed zit, maar zijn ogen staren overduidelijk mijn kant op. Hij doet niet eens de moeite het te verbergen.

In de tijd dat ik hierheen ben gelopen heeft hij zich al klaar gemaakt. Hij draagt een donkerblauwe zwembroek. Zo'n standaard wijde tot aan de knieën, zo'n eentje die elke jongen wel goed staat. Dat Kenzo extreem knap is was al bepaald en toch blijft hij me verbazen. Zijn borstkas, armen en benen zijn nu nog beter te zien dan voorheen. Waar je het aangespannen wilt is het aangespannen. Niet geforceerd, maar getraind op een natuurlijke manier. Mijn ogen laten het niet los. Ik staar terwijl hij observeert hoe ik kijk, hij glimlacht brutaal, mijn wangen kleuren en zijn lach wordt breder. Deze 5 seconden afstand was misschien wel het meest intieme wat we tot nu toe hebben gehad.

Diep adem ik in. Oké, ik moet me niet aanstellen. Ik kan moeilijk zo blijven zitten. In een vlugge beweging trek ik mijn T-shirt uit. Mijn hartslag is abrupt gestegen. Voor ik me kan bedenken volgt mijn spijkerbroekje. Ik heb mijn haren expres los, zodat ik me gedeeltelijk kan verschuilen. Door de haarplukken heen die voor mijn ogen vallen kijk ik op. Een schok schiet door mijn lichaam als ik zijn ogen vind. Opnieuw hebben we contact. De rollen zijn omgedraaid. Hij bekijkt me van top tot teen. Zijn kaak staat gespannen. Ik hoor mijn hart boven de gedempte muziek kloppen, steeds sneller. Zijn ogen brandmerken elk plekje. Zou hij hetzelfde over mij denken als ik over hem? Vindt hij mij aantrekkelijk? Zijn mening is belangrijk voor me geworden en dat is terechte reden voor paniek.