De Roddel

24. De dunne lijn tussen haat en liefde

Iedereen uit 5HAVO en 6VWO die geschiedenis in zijn of haar vakkenpakket heeft is aanwezig in een van de twee bussen. Vanaf het Graaf van Hoog College is het niet meer dan 10 minuten rijden naar het plaatselijke museum, maar de docenten zagen het niet zitten om met zo'n chaotische groep te fietsen. Ik neem het ze niet kwalijk. Er zouden tenslotte altijd wel een paar leerlingen zijn die dan ineens een lekke band hebben zodat ze "helaas" niet met het geschiedenisuitje mee kunnen. Helaas voor hen: daar is over nagedacht.

Het is nu 4 dagen geleden dat ik bij Kenzo thuis tegen de hoofdpijn en misselijkheid vocht. Tijdens het eten werd er nauwelijks gesproken. We waren dan ook niet bepaald beste vrienden die veel onderwerpen hadden om over te praten. Ergens was ik blij dat hij me had geholpen, daarentegen was en is er diep van binnen nog steeds de angst dat zijn agressieve gedrag van ervoor terugkomt. Zijn bruutheid en zijn haat wat volgens hem geen haat is.

Ik bijt op mijn lip. "Waarom haat je me zo erg?" vraag ik onzeker.

Hij grijnst. Mijn hartslag stijgt als hij met zijn vinger langs mijn wang streelt. "Ach meisje toch. Wie heeft ooit gezegd dat ik je haat?"

Op school heeft hij me minder lastig gevallen dan gewoonlijk. In een kinderachtige bui gooide hij propjes papier door de klas op maandagmiddag. Een ervan raakte mijn hoofd, maar iets ernstigs gebeurde niet. Ik wachtte af. Ik wachtte op een moment dat herkenbaar zou zijn. Op kleding die werd gestolen, op vreemde sms'jes of giftige blikken en waarschuwende uitspraken. Het kwam niet. Integendeel.

Tijdens de lunchpauze dinsdag kreeg hij ruzie in de aula met een jongen uit 5VWO. Het schelden, de bedreigingen en het geschreeuw van vrienden kwam boven al het andere geluid uit. Ze zouden gevochten hebben als de conciërge zich er niet mee bemoeide en ze uit elkaar haalde. Toen Kenzo verhit wegliep kwam hij onderweg mij tegen. Bijna botsten we tegen elkaar aan. Ongewild hadden we oogcontact. Hij was boos en ik verwachtte een rotopmerking. In mijn hoofd hoorde ik al "kan je het zien?" maar in werkelijk bleef het weg. Hij zweeg en liet me met rust.

Woensdag liep ik samen met Kiara naar de les. Ze was ervan overtuigd dat lichtroze lippenstift mij heel goed staat omdat ik blond haar en blauwe ogen heb. Cassey onderbrak het gesprek door in mijn bijzijn aan Kiara te vragen waarom ze met mij omging. Ik was volgens haar namelijk de nieuwe die doet alsof ze zielig en onschuldig is. Allemaal voor aandacht. Het was kwetsend bedoeld. Kiara en ik konden allebei niet antwoorden omdat iemand anders dat al deed. Vanuit het niets stond Kenzo naast ons. Hij gaf een brutale reactie zoals alleen hij dat kan. Cassey werd er stil van en verdween. Ik begreep het niet. Ik begreep er niets van. Zo snel hij kwam zo snel was hij ook weer weg.

Kiara sloeg lachend haar arm om me heen en zei: "zie je? Zo groot is het verschil tussen haat en liefde niet. Je bent blind als je niet ziet dat hij je leuk begint te vinden."

Ik schrik. De bus remt onverwachts hard bij het stoplicht. We zijn bijna bij het museum. Tijdens het rijden heb ik uit het raam gestaard en nagedacht over de afgelopen dagen. De stoel naast me is leeg. Eline claimde Kiara, zodat zij achterin bij het "coole groepje" kon zitten met onder andere Floris, Mo en natuurlijk Kenzo. Ik vind het niet erg. Zolang er niemand in de buurt is hoef ik mijn bezorgde uitdrukking niet te verbergen. Mijn stress voor het feit dat dit niet de eerste keer is dat ik dit museum bezoek. Het is hoogstens 5 minuten van mijn oude school vandaan. We zijn vlakbij dé locatie waar ik veel herinneringen aan heb. Goede en hele nare.

'Oké we zijn er! Rustig uitstappen en bij de ingang wachten alsjeblieft!' roept meneer Schouten.

Zo gezegd zo gedaan. Ik stap als een van de eerste uit. Buiten adem ik de frisse lucht in. Links, rechts, voor en achter me staan jongens en meisjes die door elkaar heen praten. Mevrouw van Dam, de geschiedenisdocente van het VWO, roept drie keer tot de hele groep stil is.