I VOLUNTIER! - Katniss & Peeta

#16

Niepewnie wchodzę do sali. Katniss leży na śnieżnobiałej pościeli i wpatruje się w jeden punkt. Z początku jej twarz nie wyraża żadnych emocji. Gdy tylko mnie zauważa na jej twarz wpełza grymas a w oczach widać buzującą wściekłość.
- Dlaczego? - szepcze po przez łzy, które się pojawiły na tej twarzy.
- Co dlaczego?
- Dlaczego mnie uratowałeś?! - krzyczy wściekła.
- Dlaczego próbowałaś się zabić? - pytam spokojnie.
- A co cie to obchodzi?! - unosi się
- Powiedz - mówię spokojnie siadając na krześle przy łóżku.
- Sama już nie wiem. Moje uczucia do ciebie są na Maxa pokręcone. I przed tym jak próbowałam odebrać sobie życie zrozumiałam że na prawdę cię kocham i mam w dupie co będę mówić inni. - mówi ciszej.
Kręcę głową ze śmiechem.
- Jesteś powalona wiesz? - śmieje się. Dziewczyna robi naburmuszoną minę. - Musiałaś się wieszać żeby zrozumieć kilka rzeczy. - dodaje.
- Wiem, mam coś nie tak z tą głową. - śmieje się.
- Pójdziemy z tobą do psychologa - mówię z uśmiechem.
- Okej ale ty płacisz - odpowiada.
- Dobra. - puszczam do niej oczko. - Masz coś nie tak z głową ale i tak cię kocham.
- Ja ciebie też - zbliża się do mnie i łączy nasze usta.

Po kilku dniach Katniss mogła wyjść ze szpitala. Całowaliśmy się kilka razy a ja Idiota nawet nie spytałem czy oficjalnie chce ze mną być.
Co za Idiota ze mnie...
Właśnie idę ją odebrać. Obiecałem jej, że przyjdę jak będzie wychodzić. Przechodząc obok polany zebrałem kilka kwiatów.

Dziewczyna przygotowana siedzi na łóżku i wpatruje się w punkt za oknem. Gdy tylko mnie zauważa, rzuca mi się w ramiona.
- Mam pytanie do ciebie - mówię poważnie.
- Nawet się nie przywitasz? - śmieje się.
- Chcesz ze mną być? - wale prosto z mostu.
- Myślałam, że już jesteśmy razem
- Chciałem zapytać oficjalnie. To jak? Zostaniesz moją żoną? - pytam ale po chwili dodaje. - Yyy wróć. Dziewczyną?
- Tak - uśmiecha się, łączymy nasze usta w pocałunku.
Wręczam jej bukiecik i wychodzimy z sali.
Razem idziemy do mojego domu w wiosce zwycięzców.