_Mercy_ [Book 1]

Φύγε .

Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μου και το σκοτάδι απλώθηκε μπροστά μου . Τα φώτα είναι κλειστά και μόνο από το φως του λιγοστου  ήλιου διακρίνω τον διάδρομο της υποδοχής  .

Γυρίζω το κεφαλι μου και βλέπω τον Shawn να στέκεται στα σκαλιά της βεράντας . Τα μάτια μας συναντιούνται και απλα μου χαμογελάει .

Γυρνάω πάλι μπροστά και περνώ  μια βαθιά ανάσα . Θεέ μου δεν μπορώ να μπω .

Νιώθω τα μάτια μου να υγραινουν και γυρνάω να φύγω αλλά τα χέρια του τυλίγονται γύρω μου και το κλάμα μου δεν αργεί να έρθει .

"Σσσσσ είναι όλα καλά . Μπορείς να μπεις σου υπόσχομαι πως δεν θα υπάρχει τίποτα το τρομακτικό αυτή την φορά  για να δεις εκεί μέσα . Μπορώ να έρθω μαζί σου εάν θες " λέει μαλακα και μου χαϊδεύει τα μαλλιά ενώ συνεχίζω να κλαίω .

"Δεν μπορώ τα πάντα είναι εκείνη μέσα σε αυτό το σπίτι " του απαντάω και σφίγγω τα χερια μου γύρω του . Μυρίζω το άρωμα μου και νιώθω κάθε κύτταρο μου να ηρεμει .

"Θες να φύγουμε ;" Με ρωτάει και γνέφω αρνητικά αμέσως . Άμα φύγω θα το μετανιώσω .

Θα μπω .

Απομακρύνθηκα από την αγκαλιά του και γύρισα πάλι στην είσοδο . Ανοίγω το φως στον διάδρομο και το σπίτι φωτίζεται .

Γυρνάω και τον κοιτάω παλι και κάθεται ακριβώς πίσω μου .

Περπατώ προς τα μέσα και φτάνω στο σαλόνι μας , οι φωτογραφίες στον τοίχο πάνω από το τζάκι είναι ακόμα εκεί .

Η μία είναι από τα γενέθλια μου ή άλλη από τις διακοπές στην Ελλάδα σε αυτή είναι και τα ξαδέλφια μου .

Το βλέμμα μου έπεσε στην αγαπημένη μου φωτογραφία . Πλησίασα και την έπιασα . Έκατσα στον καναπέ και τότε θυμήθηκα .

Εδώ καθόταν και ο πατέρας του Shawn και κοιτάει την συγκεκριμένη φωτογραφία .

Ήταν μια παρέα στην παραλία . Η μαμά μου καθοταν ανάμεσα από τον πατέρα μου και από αυτόν και χαμογελούσε και τώρα καταλάβαινω πόσο ψεύτικο είναι το χαμόγελο της .

Είχα αγαπήσει αυτή την φωτογραφία γιατί ήταν η μόνη που είχε από το πανεπιστήμιο και μου είχε διηγηθεί τόσα για εκείνη την εποχή που μια τέτοια φωτογραφία ήταν ανεκτίμητη .

Άκουσα την πόρτα να κλείνει και το σώμα μου τρανυαχτηκε . Η φωνή του Shawn ακουγόταν απέξω .