_Mercy_ [Book 1]

Η Κοπελα μου!

"Λοιπόν θα το σκέφτεσαι για πολύ ακόμα ; " Ξέρω πως έχει αρχίσει να χάνει την υπομονή του και ξέρω πως αυτό είναι πολύ δύσκολο για αυτόν αλλά δεν ξέρω εάν θα λειτουργήσει η σχέση μας .

"Shawn θέλω να είμαστε μαζί αλλα μπορούμε να το συζητήσουμε μετά; " Τον ρωτάω και αυτός συνεχίζει να με κοιταει και μου χαμογελάει αλλά ξέρω ότι απογοητεύτηκε περίμενε να του απαντήσω να του πω ναι αλλά πρώτα θέλω να το συζητήσουμε .

"Ότι θες εσύ δεν πρόκειται να σε πιέσω . Πάμε για μάθημα τώρα γιατί έχεις κάνει πολλές απουσίες" μου λέει και πάει να φύγει αλλά εγώ πιάνω το χέρι του και τον σταματάω . Γυρνάει κοιτώντας με με απορία και εγώ κάνω μύτες και τον φιλάω πεταχτά στα χείλη .

"Ευχαριστώ για όλα " λέω και αυτός συνεχίζει να με κοιταει με αυτό το αστραφτερό τέλειο χαμόγελο που έχει εδώ και πολύ ώρα τώρα .

"Δεν χρειάζεται θέλω και σε προστατεύω εισαι το τιγρακι μου το ξέχασες ;" μου απαντάει και μου πιάνει το χέρι μπλέκοντας τα δάχτυλα μας και αρχίζουμε να περπατάμε προς την τάξη μας .

Πολλά παιδιά μας κοιτούν σοκαρισμένα που περπατάμε μαζί κρατώντας ο ένας τον άλλον αλλά δεν νοιάζομαι απλά θέλω να ξέρω ότι είναι δίπλα μου , δεν έχω κανέναν άλλον εκτός από αυτόν.

Φτάνουμε έξω από την τάξη και βλέπω τον Cam  να μπαίνει μέσα νευριασμενος ενώ τα χέρι του έχουν γίνει δύο μπουνιες . Κάτι έχει γίνει  αυτός είναι τέρας ψυχραιμίας δεν υπάρχει περίπτωση να νευρίασε από το τίποτα .

"Όπα αδερφέ ηρέμησε " λέει ο Shawn και τον σταματάει πριν μπείτε στην τάξη . Ο Cameron γυρνάει προς τα εμάς ρίχνοντας το βλέμμα του  στα χέρια μας και χαμογελάει .

"Τι έγινε παιδιά ; Τι έχω χάσει με εσάς του δύο ;" Ρωτάει σηκώνοντας τα φρύδια του πονηρά . Αυτός δεν πάει καθόλου καλά  , πως γίνεται να έρχεται με τόσα νεύρα και τώρα να γελάει ;

"Θα σου πει η κοπελιά από εδώ μετά τώρα πες μας γιατί ήρθες με τόσα νεύρα " ρωτάει ο Shawn και εγώ κοιτάω πισω από τον Cam και διακρίνω τον καθηγητή που έρχεται .

" Εμμμ .." κάνει άβολα τρίβοντας το σβέρκο του αλλα ο καθηγητής των μαθηματικών  έρχεται δίπλα μας και δεν τον αφήνει να συνεχίσει .

"Μπείτε τώρα μέσα και εσύ Dallas στο γραφείο του διευθυντή για τις μπουνιές που εχωσες το πρωί σε εκείνο το παιδί της δευτέρας ΤΩΡΑ!" Φωνάζει στο τέλος και ο Cam γνέφει και φεύγει από το οπτικό μας πεδίο ρίχνοντας  μου ένα περίεργο απολογητικό βλέμμα.