Diary ng Walang Panty

Chapter Fourty: Finale

This is it. The last chapter. Owo, i'm crying. ≥﹏≤

Enjoy!

***

Marie Deguzman

Napagpasyahan kong magpahangin at magliwaliw muna kaya't narito ako ngayon sa rooftop ng hospital. Halos isang linggo na rin ang nalalagi ko rito. Walang mga bugok na itlog. Walang baklang Kail. Walang Calixto at Caliyah. Walang Mauricio...

Nakakainis. Nakakalungkot. Pakiramdam ko napakaraming kulang. I can't even stand to reminisce a scene na alam kong hindi talaga totoo. I mean, bakit gano’n pa talaga ang nangyari? Bakit pinaranas pa sa akin ang mga bagay na ‘yon? Now, I left without nothing. Masakit. Masakit ang tanging naiwan sa akin.

But I still hope that everything was true. Na prank lang ‘to ni Ate at Tatay sa akin. Pero hindi naman nila siguro magagawa iyon diba?

“Nakakalungkot naman. Tss. Nakakainis din.”

“Talaga?”

“Oo. Parang gusto ko na lang tumalon dito mula sa rooftop.”

“Tapos?”

“Tapos bibili ng kwek-kwek sa first floor gano’n.”

“Hahaha. You always making me laugh.”

“Talaga? Paasa.”

“What? I'm not paasa.”

Teka lang. Sino ‘tong kinakausap ko?!

Agad akong lumingon sa likuran and I saw Mauricio with everyone standing in front of me. Halos tumigil ang mundo ko sa nasilayan at tumakbo palapit sa kanya.

TOTOO! TOTOO SILA!

“Totoo kayo!!” Hindi ko mapigilan ang pagragasa ng luha ko habang palapit ang katawan ko sa kanila. But when I'm near to them, they started to fade away from my sight. No!

“Hey, I'm true. Always been true from your heart.” I stared at his eyes, it was full of love. Mauricio smiled at me. They all smiled at me. But they disappeared.

Hindi! Totoo sila!

Napaluhod ako at napaiyak ng tuluyan. I can't bear this pain anymore. I can't bear to accept the reality. I can't bear to accept that they all just made up of my loneliness. I want to die!

Nakita kong humahangos sila Ate at Tatay palapit sa akin. I shouted all the pain in my heart. Hindi ko na talaga kaya. Ayoko na.. Tama na. Please..

***

One month later...

“Marie, halika na. Nakahanda na ba lahat?”

“Opo Tay, nandyan na.”

Hays. A month has passed after what was happened to me. No Mauricio, no bestfriends. Hindi parin ako sanay. Pagkatapos ng gabing iyon, nadischarge ako kinaumagahan sa Hospital. I took a rest in our house. Maayos na ako. Ang hindi ko lang nagagawa ngayon, ang ngumiti ng totoo. Seems like, the old Marie was gone. I don't even care if I wear a panty for the whole day. Malas na kung malas. Mas mabuti na nga 'yon eh, kasi baka sa kamalasang dala nito makikita ko sila.