Merry Christmas, little fangirl

18 December 2017 ~ Reece Bibby OS

Stranded

JOUW POV

'Kom op, kom op...' Ik sta al bij de deur van de trein, met mijn koffer in de hand, te wachten totdat de deuren opengaan. Mijn trein had vertraging, dus het wordt krap met het halen van mijn aansluiting.

De trein rijdt langzaam het station binnen en ik druk op het knopje voor de deuren. De deuren glijden traag open en ik spurt naar buiten, naar het juiste perron. Terwijl ik me naar het perron haast, hoor ik de bel die een melding aankondigt.

"Beste reiziger, in verband met de sneeuw rijdt de NS met een aangepaste dienstregeling. Dit kan leiden tot een vertraging van zestig minuten."

Ik frons.

Sneeuw? Ik heb helemaal niets gezien.

Maar ja, ik moet wel toegeven dat het behoorlijk donker is en dat het vooral mijn laptop was die mijn reis vanaf mijn kamer naar hier mijn aandacht heeft gekregen. Aan de andere kant, ik heb nu een uur in de trein gezeten, hoeveel kan er gevallen zijn?

Dus ik loop door naar het perron, wat zich aan de rand van de overkapping bevindt.

'Oh shit,'vloek ik. Er is nog maar nauwelijks iets van het spoor te zien. Hoe kan ik dit gemist hebben?

Mijn blik gaat naar het bord bij het perron wat de bestemming van de trein aangeeft. De vertraging is op dit moment een kwartier, maar ik heb zo het vermoeden dat die nog flink op kan gaan lopen. Dat is dan mooi.

Ik zoek maar een plekje op een bankje verderop op het perron en ga zitten. Ik zet mijn koffer langs me neer, doe mijn rugzak af en haal mijn mobiel weer uit mijn jaszak. Ik zie dat ik een aantal appjes van mijn moeder heb gekregen, inderdaad over de sneeuw. Ik reageer er gauw op, maar doe dan mijn oortjes in en luister wat muziek op de tijd te verdrijven.

De vertraging loopt op tot een halfuur, maar dan wordt de trein gecanceld. Ik slaak een zucht en hoop maar dat de volgende wel rijdt, maar besteed er verder geen aandacht aan. Het heeft toch geen zin om me er verder over op te winden. Ja, het is rot, op Kerstavond, maar ik bereik er toch niets mee.

Dus ik ga maar verder met muziek luisteren en mensen kijken.

Het is grappig om al die mensen te zien. Sommigen blijven redelijk kalm onder de situatie, terwijl anderen hysterisch met het thuisfront staan te bellen, in een poging om toch nog thuis te kunnen komen. Maar ja, als het spoor er al zo bij ligt, wil ik niet weten hoe de wegen eraan toe zijn.

En dan hebben we mensen die echt voor de lol nog even de deur uit geweest zijn op de laatste dag voor Kerstmis -ik stel me voor dat ze een kerstmarkt hebben bezocht, of nog gauw de laatste cadeautjes voor onder de boom hebben gekocht- terwijl anderen met enorme koffers zeulen. Ik gok zo dat -dat mensen zijn die van veraf terug naar Nederland zijn gekomen om de Kerst met hun familie door te brengen.

Hoewel mensen kijken een goede manier is om de tijd te verdrijven, doet het weinig aan het probleem met de treinen. De volgende trein rijdt ook niet en er lijk geen zicht op überhaupt nog een trein naar huis. Daardoor zit ik bijna een uur lang stil op het bankje.

'Misschien is het tijd voor iets warms,'mompel ik tegen mezelf. Mijn vingers zijn ijskoud en ik voel mijn tenen niet meer, een kop warme chocolademelk gaat er wel in.

Dus ik hijs mezelf overeind, schud wat met mijn koude ledematen en doe mijn rugzak weer op mijn rug. Dan pak ik mijn koffer en loop weer wat terug het station in, op zoek naar iets warms.